ตอนที่ 4 เจ้าของร้านขนมหวานคนนั้นชื่อลู่หาน

#เจ้าของร้านขนมหวานคนนั้นชื่อลู่หาน

ลู่หานถูกผลักให้เข้ามาในรถ ก่อนที่โอเซฮุนจะปิดประตูเสียงดัง แล้วเดินอ้อมมาเปิดประตูฝั่งคนขับ รถคันหรูถูกขับเคลื่อนออกมาจากโรงจอดรถด้วยความเร็วสูง ทำให้คนที่มองลงมาจากหน้าต่างชั้นบนต้องส่ายหน้าอย่างระอา

             

“ยังไงซะมึงก็ตัดกูไม่ขาดหรอกเซฮุน”

             

“รักกูมากไม่ใช่รึไง เหอะ”ชานยอลระบายยิ้ม ก่อนจะปิดผ้าม่านให้คืนกลับสภาพเดิม

             

“คนอย่างเธอมันมีอะไรดีนักหนา ทำไมคนอื่นๆถึงได้รุมรักกันนัก!”กระแทกเสียงเชิงถาม ทว่าเขานั้นไม่ได้ต้องการคำตอบ เพราะอยากจะพูดประชดออกมาเท่านั้น

            

 “...”ลู่หานหันมามองซีกหน้าของคนโมโหจัด คนตัวเล็กกอดตัวเองคลายความหนาวเย็นด้วยหัวใจที่เหนื่อยล้าเต็มที

             

“พรุ่งนี้ถ้าฉันเห็นเธออี้อ๋อกับไอ่ชานยอลมัน ฉันฆ่าเธอแน่!”

             

“คุณสั่งให้ลู่เลิกยุ่งกับชานยอล ลู่ก็จะทำ ลู่จะไม่เข้าใกล้ชานยอลอีก ลู่สัญญาครับ”

             

“ทำให้ได้อย่างที่ปากพูดละกันลู่หาน ถ้าเธอทำไม่ได้ คงจะรู้ว่าฉันจะจัดการลงโทษเธอยังไงนะ”เซฮุนละสายตาจากท้องถนน เปลี่ยนมาวางตำแหน่งสายตาที่หน้าท้องของร่างเล็ก ชายหนุ่มกระตุกยิ้ม เด็กคนนั้นคงจะไม่อยู่แล้ว... ก็ดี เพราะถ้าลู่หานคลอดมันออกมา เขาเองก็ไม่รู้จริงๆว่าจะจัดการกับชีวิตตัวเองยังไง ที่สำคัญเขาไม่เคยต้องการมีลูกกับลู่หาน

            

 “....”ลู่หานเลือกที่จะเงียบ คนตัวเล็กเสหน้ามองออกไปนอกหน้าต่างระคนเลื่อนลอย ขณะที่มือเรียวลูบเบาๆที่หน้าท้องแบนราบของตัวเอง

           

             

“ลงไป!”เมื่อเซฮุนขับรถมาจอดบริเวณหน้าประตูรั้ว เขาก็เอ่ยปากไล่ลู่หานทันที

             

“คุณจะไปไหนต่อเหรอครับ”คำถามนี้เขาไม่น่าหลุดปากถามออกไปเลยจริงๆ ลู่หานรีบก้มหน้ากลัวความผิด เพราะเขาไม่ควรถามอะไรที่เป็นการก้าวก่ายเรื่องของเจ้านาย

             

“อย่ามาสาระแนเรื่องของฉัน”

             

“...ลู่ก็แค่เป็นห่วงคุณ ตอนนี้มันดึกมากแล้วนะครับ”

            

 “ฉันบอกให้เธอลงไปไง!”ร่างเล็กพยักหน้า เมื่อเห็นว่าเซฮุนเริ่มที่จะโกรธเขามากกว่าเดิม เขาก็แค่เป็นห่วงชายหนุ่ม กลัวว่าจะเกิดอุบัติเหตุเข้า แต่ถ้าความเป็นห่วงของเขา มันส่งไปไม่ถึงอีกฝ่ายก็ช่างมันเถอะ

             

“ครับ... คุณเซฮุนขับรถระวังๆนะครับ”

             

“ความหวังดีของเธอ กองมันไว้ตรงนั้นเหอะ ฉันไม่ต้องการ”ลู่หานจัดการปิดประตูรถ ให้กับผู้เป็นเจ้าของยานพาหะนะ เมื่อเห็นโอเซฮุนขับรถออกไปไกลจนสุดสายตาแล้ว ลู่หานก็ทอดถอนหายใจ

            

 “หม่าม้าอยากให้เรื่องพวกนี้มันจบลงด้วยดี แต่มันคงไม่มีหวังแล้ว”สบถเสียงเบา ท่ามกลางความมืดสลัว ก่อนจะสาวเท้าเดินเข้าไปในอาณาเขตของบ้านหลังโต เขากลัวว่าจะผิดสัญญาที่ให้ไว้กับโอเซฮุนเหลือเกิน ปาร์คชานยอล...คงจะไม่มีทางเลิกยุ่งกับเขาง่ายๆหรอก แม้ว่าเขาจะเอ่ยปากขอร้องฝ่ายนั้น จากนิสัยที่เคยรู้จักกันมาหลายปี ข้อสันนิฐานของเขามันคงไม่มีทางผิดพลาด

            

 “ถ้าคุณรักชานยอล ลู่ก็จะทำทุกวิถีทางให้คุณสมหวัง... คุณเซฮุน”ก่อนที่เขาจะไปจากบ้านหลังนี้พร้อมลูกในท้อง เขาจะต้องทำให้คนที่เขารักสมหวังกับชานยอลให้ได้ แม้จะโดนคนที่ตัวเองรักเกลียดชังมากแค่ไหน เขาก็จะทำ เพราะมันคงจะเป็นสิ่งสุดท้ายแล้วที่เขาจะสามารถทำให้กับโอเซฮุนได้

           

 พยายามเลิกรักคนๆนั้นแล้ว แต่หัวใจมันก็ดื้อด้านเกินทน

            

 “...ฮรึก”

            

 เซฮุนล้มตัวลงนอนบนเตียงกว้าง ภายในคอนโดส่วนตัวของเขา ร่างสูงใช้ท่อนแขนก่ายหน้าผากอย่างคนคิดหนัก

             

เขาเพิ่งจะรู้ว่า...การทำใจยอมรับความจริงนั้น มันทรมานมากแค่ไหน เขาไม่น่าพูดออกไปแบบนั้นเลย หากว่าเขาไม่ใช้อารมณ์มากเกินไปจนขาดสิติ ความสัมพันธ์ระหว่าเขาและชานยอลมันคงไม่พังพินาศเช่นนี้

             

“กูกับมึงรู้จักกันมากี่ปีวะ ทำไมมึงถึงเลือกมัน!...ฮึก มึงไม่เห็นความรักความหวังดีของกู ที่มีให้มึงมาตลอดเลยใช่ไหมชานยอล”ความอ่อนแอภายในใจถูกระบายออกมาเป็นน้ำตา เซฮุนหยิบสมาร์ทโฟนข้างตัวมากดเข้าแอพพลิเคชั่นไลน์ ค่อยๆเลื่อนดูข้อความมากมายที่เคยส่งหาชานยอล ร่างสูงหวนคิดถึงวันวานเก่าๆ ที่มีเพียงเขาและชานยอลเท่านั้น วันที่ลู่หานยังไม่ได้ก้าวเข้ามาทำลายความสัมพันธ์ของพวกเขาให้พังลง

             

“มึงอยู่ข้างๆกู ตลอดไปไม่ได้เหรอวะ ปาร์คชานยอลตอนนี้มึงอยู่ที่ไหน แล้วมึงจะรู้ไหม ว่ากูกำลังจะคลั่งตายเพราะรักมึง”เซฮุนเขวี้ยงสมาร์ทโฟนในมือทิ้ง เมื่อเผลอนึกถึงใบหน้าของลู่หาน

             

“เธอมันตัวเสนียดในชีวิตฉัน! ชีวิตฉันต้องพังแบบนี้ก็เพราะเธอคนเดียว!!”เซฮุนผุดตัวจากเตียง เดินไปยังโซนห้องครัว เพื่อหาเบียร์ในตู้เย็นดื่มดับอารมณ์โมโห และเพื่อให้ตัวเองลืมเรื่องบ้าๆที่เกิดขึ้นเมื่อชั่วโมงก่อนให้หมด แม้เพียงชั่วคราวก็ยังดี ก่อนที่ตัวเองจะเป็นบ้าตายเสียก่อน

           

           

 ก๊อก ก๊อก ก๊อก

             

“ใครกัน?”ลู่หานลุกจากเตียงแล้วเดินมาที่ด้านหน้าประตูห้อง ดึกดื่นป่านนี้แล้วแต่ก็ยังมีคนมาเคาะประตูห้องนอนเขา หรือว่าจะเป็นโอเซฮุน ดวงตากวางไหววูบระคนหวาดกลัว

            

 “เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ!!”คนตัวล็กเบิกตากว้าง มือที่จับลูกบิดประตูสั่นสะท้านไปหมด ลู่หานรีบเปิดประตูให้มารดาของเขา หลังจากได้ยินเสียงของเธอ ในที่สุดแม่ก็กลับมาหาเขา... ถึงแม้หญิงสาวผู้นี้จะไม่ใช่มารดาผู้ให้กำเนิดแท้ๆของเขา แต่เธอคือผู้ที่ให้ชีวิตใหม่แก่เขา

             

“ลู่หาน...”หญิงวัยกลางคนหน้าตาสะสวยโผเข้ากอดลู่หาน ร่างเล็กวางคางบนไหล่ของผู้มีพระคุณ พลางวาดแขนกอดเธอตอบด้วยความคิดถึงจับใจ ขณะที่หยาดน้ำสีใสทยอยหลั่งไหลออกมาจากดวงตากวาง

            

“แม่! แม่กลับมาหาลู่แล้ว ลู่ไม่ได้ฝันไปใช่ไหมแม่ ลู่คิดถึงแม่ที่สุดเลย”

            

 “หึ...แกไม่ได้ฝันไปหรอกลู่หาน ฉันไม่อยู่ที่นี่ไม่นาน แกก็จับลูกของคุณผู้ชายเป็นผัวได้แล้วเหรอ เก่งจริงๆ ไม่เสียแรงที่ฉันเก็บแกมาเลี้ยง”ลู่หานค่อยๆผละกายถอยห่างจากซนกาอิน พลางมองเธออย่างไม่ค่อยเข้าใจนัก

             

“....เปล่านะแม่”หญิงกลางคนแสยะยิ้มร้าย หลังฟังคำตอบ ลู่หานน่ะถูกแม่แท้ๆของมัน เอามาทิ้งไว้กับเธอตอนมันยังแบเบาะ โดยบอกว่าจะส่งค่าเลี้ยงดูมาให้ ทว่าผู้หญิงคนนั้นก็ไม่เคยทำตามที่พูด เธอติดต่อไปก็ไม่เคยจะติดต่อได้ จะเอาลู่หานไปทิ้งเธอก็สงสาร แถมหน้าตาลู่หานตอนเด็กๆมันก็ทั้งน่ารักน่าเอ็นดูมาก คิดว่าคงจะมีประโยชน์ต่อเธอในภายภาคหน้าเป็นแน่ เธอจึงต้องกัดฟันเลี้ยงดูลู่หานด้วยตัวเอง และบอกกับใครๆว่าลู่หานคือลูกแท้ๆของเธอ

            

 “แต่แกท้องกับเขานี่ ยังไงซะเขาก็ต้องรับผิดชอบแก มีฉันอยู่ทั้งคนแกไม่ต้องกลัวอะไรหรอก ฉันจะช่วยแกเอง!”เมื่อเห็นว่าคุณนายของบ้านตายไปนานพอสมควรแล้ว ข่าวคราวเรื่องเธอเป็นชู้กับคุณผู้ชายก็เริ่มซาๆลง ผู้คนเลิกสนใจ วันนี้เธอจึงเดินเข้าไปหาคุณผู้ชายที่โรงแรมด้วยตัวเอง ร้องห่มร้องไห้ต่อการจากไปของคุณนาย จนท่านสงสาร ปลอบใจกันอยู่เนิ่นนาน ก่อนท่านจะพาเธอกลับมาที่บ้านหลังนี้ อีกทั้งยังสัญญาว่าจะแต่งตั้งเธอเป็นคุณผู้หญิงของบ้านคนใหม่แทนภรรยาที่เสียไป สาแก่ใจเธอจริงๆ ทุกสิ่งในบ้านหลังนี้อีกไม่นานมันจะต้องตกเป็นของเธอ อย่างที่เธอเคยวาดหวังเอาไว้ ดูท่าทางแล้ว

            

 “ลู่ไม่อยากอยู่ที่นี่อีกแล้วแม่ เราไปจากที่นี่ไม่ได้เหรอ”ส่งสายตาขอความเห็นใจจากมารดา

             

“เลิกพูดจาไร้สาระสักที ฉันไม่อยากฟัง! แผนการของฉันมันสำเร็จไปเกินครึ่งทางแล้ว จะให้ฉันหมุนหัวเรือกลับเนี่ยนะ ไม่มีทางซะหรอก ที่สำคัญตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ฉันคือคุณผู้หญิงคนใหม่ของบ้านหลังนี้ แล้วแกลู่หาน แกต้องเชื่อฟังฉันทุกอย่าง! ไม่ว่าฉันจะสั่งให้แกทำอะไร แกก็ต้องทำ”

            

 “แต่...แม่”ลู่หานพยายามจะเถียงต่อ ทว่าทุกๆถ้อยคำที่เขาพยายามจะเอ่ยเถียงออกไปนั้น ต้องหยุดชะงักงันกลางลำคอ ด้วยประโยคเพียงประโยคเดียวของกาอิน ผู้มีพระคุณของเขา

             

“แกอยากกลับไปกัดก้อนเกลือกินอีกรึไง ฉันพอแล้วกับชีวิตบัดซบแบบนั้น!”      

40%

........................

ขอบคุณที่แท็ก  #เจ้าของร้านขนมหวานคนนั้นชื่อลู่หาน
กรุณากลับไปเม้นท์ http://my.dek-d.com/dek-d/writer/view.php?id=1420461