ตอนที่ 1 #เจ้าของร้านขนมหวานคนนั้นชื่อลู่หาน

 

#เจ้าของร้านขนมหวานคนนั้นชื่อลู่หาน

โอเซฮุนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพิมพ์ตอบแชทสาวๆในสต็อก หนึ่งในนั้นเป็นสาวสวยมีดีกรีดาวคณะอักษร ร่างสูงคลี่ยิ้มเมื่อเห็นตัวอักษรที่เธอพิมพ์ตอบเขากลับมา ใจความสำคัญของข้อความที่เขากำลังอ่านทำให้ชายหนุ่มหัวใจเต้นระรัว เธอตอบตกลงที่จะไปทานข้าวกับเขาแล้ว หลังจากที่เขาตื้อหญิงสาวอยู่นาน เซฮุนตัดสินใจโทรหาจื่อวีเพื่อตกลงสถานที่นัดหมาย เซฮุนอยากให้ดาวคณะอักษรเป็นคนเลือกสถานที่เอง เขาอยากให้เธอประทับใจในเดทครั้งแรกที่สุด ฟันเสร็จแล้วค่อยทิ้งก็ไม่เสียหายอะไรนิจริงไหม?

            

 เมื่อเห็นว่าใกล้จะตีสองแล้ว หากแต่ลู่หานก็ยังไม่โทรมา อารมณ์ของชายหนุ่มก็เริ่มประทุเดือดขึ้นอีกครั้ง พรุ่งนี้เขาคงต้องจัดการอะไรบ้างแล้วล่ะ ถ้าหากลู่หานเปลี่ยนใจไม่ยอมกำจัดเด็กทิ้ง! เซฮุนเลื่อนสายตาไปที่รูปถ่ายของมารดา ซึ่งถูกบรรจุไว้ภายในกรอบรูปไม้สีเข้ม วางตั้งอยู่บนโต๊ะโคมไฟใกล้เตียงนอน หญิงวัยกลางคนส่งยิ้มให้กล้อง ดวงตาเธอเป็นประกายสวยงาม บ่งบอกว่า ณ ช่วงเวลานั้นเธอมีความสุขมากแค่ไหน

             

“ผมทำถูกใช่ไหมครับแม่”

            

 “.....ผมจะไม่ทำให้แม่ผิดหวังในตัวผม ลู่หานกับลูกของมัน...จะต้องชดใช้ให้พวกเรา”

            

 บนโต๊ะทานข้าวภายในห้องรับประทานอาหาร มีเพียงบรรยากาศเงียบงัน และสุดแสนจะอึมครึมเหมือนดังเช่นทุกวัน หลังจากคุณนายใหญ่ของบ้านเสียชีวิต ผู้เป็นลูกชายนั่งฝั่งขวามือ ส่วนประมุขของบ้านนั่งหัวโต๊ะ โออินซองเหล่ตามองลูกชายเล็กน้อย ก่อนจะหยิบกาแฟขึ้นจิบ ไม่รู้ว่าโอเซฮุนมันจะโกรธเขาไปถึงไหน ถึงได้แสดงท่าทีเฉยชากับเขาเช่นนี้ อยู่บ้านเดียวกันแท้ๆ แต่ไม่ค่อยอยากจะพูดอยากจะจากับเขาสักเท่าไหร่ เขารู้ว่าเขาผิดที่นอกใจภรรยา 

ทว่าเรื่องแบบนี้มันเป็นเรื่องธรรมดาของผู้ชาย อีกอย่างภรรยาของเขาก็ป่วยออดๆแอดๆมาเนิ่นนาน จะหาความสุขจากร่างกายเธอก็ไม่ได้ แล้วมารดาของลู่หานก็หน้าตาสะสวยเสียขนาดนั้น มีของดีอยู่ใกล้ตัว เขาก็ต้องเผลอไผลเป็นธรรมดา แต่เขาไม่ได้คิดอยากจะยกระดับฐานะมารดาของลู่หาน ให้มาทัดเทียมกับภรรยาของเขาหรอก ตอนนี้เขาสั่งให้ลูกน้องออกตาหามารดาของลู่หานอยู่ แต่ยังไม่ได้เรื่องได้ราวอะไรมากมาย อย่างน้อยๆเธอก็ตกเป็นเมียเขาแล้ว เขาเองก็อยากจะรับผิดชอบในสิ่งที่ทำไว้กับเธอ

            

 “เรื่องเรียนเป็นไงบ้าง? ปีนี้แกก็เรียนจบแล้วใช่ไหม ดีเลยแกจะได้ช่วยฉันบริหารโรงแรม”

             

“....”เซฮุนเพียงแค่ละสายตาจากจานอาหาร แล้วเงยหน้าขึ้นสบตาผู้เป็นพ่อ ก่อนจะก้มหน้าก้มตาทานอาหารในจานต่อ

             

“ลู่หานน่ะ...แกเป็นเด็กดีนะ”

             

“พ่อพูดแบบนี้หมายความว่าไงครับ อย่ามายัดเยียดคนๆนั้นให้ผม”ชายกลางคนจุดยิ้มมุมปากบางๆ ใบหน้าของเจ้าลูกชายทะมึนทึงขึ้นอย่างชัดเจน โอเซฮุนวางมีดซ้อมลงบนจานเสียงดังเพราะหมดอารมณ์จะทานต่อ

             

“แต่พวกแกมีลูกด้วยกันแล้วนะ”ชายวัยกลางคนขมวดคิ้ว จ้องหน้าลูกชายด้วยความไม่พอใจ

             

“มีแต่ก็กำจัดทิ้งได้ครับ”

             

“ฉันไม่เคยสั่งเคยสอนให้แกเป็นคนเลว”

             

“ผมดูจากการกระทำของพ่อเป็นตัวอย่างครับ พ่อไม่ต้องเสียเวลาสอนเรื่องชั่วๆกับผมหรอก เอาเวลาไปตามหาเมียน้อยของพ่อเถอะ ที่แม่ตรอมใจตายก็เพราะพ่อเป็นตัวต้นเหตุ!”

             

“ไอ่เซฮุน!! กลับมาเดี๋ยวนี้นะ กลับมาพูดกันให้รู้เรื่องเซฮุน หึ...เพราะแม่แกคอยให้ท้ายตลอดแบบนี้ไง แกถึงได้เถียงฉันคำไม่ตกฟาก ไอ่ลูกทรพี!”เซฮุนลุกจากโต๊ะออกไป หลังสาดวาจาเชือดเฉือนบิดาบังเกิดเกล้าจบ จุดหมายปลายทางของเขาคือเรือนคนใช้ ชายหนุ่มตั้งใจจะไปหาเรื่องคนตัวเล็ก ที่วันนี้ไม่เสนอหน้าออกมารับใช้เจ้านายเหมือนเช่นคนรับใช้คนอื่นๆ ไหนจะเรื่องที่เขาให้อีกคนทำเมื่อคืนอีก ไม่รู้จะได้เรื่องได้ราวยังไงบ้าง ถ้าลู่หานผิดคำพูดกับเขาละก็รับรองได้เจอดีแน่!

           

             

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

             

“คิดจะลองดีเหรอ!”เซฮุนแสยะยิ้มร้าย เขาเคาะประตูให้ลู่หานเดินมาเปิดอยู่เกือบสามนาที ทว่ากลับไร้วี่แวว ชายหนุ่มล้วงมือหยิบกุญแจสำรองห้องของลู่หานขึ้นมาและจัดการไข เมื่อหมุนลูกบิดเปิดประตูเข้าไปภายใน เขาก็เห็นร่างเล็กนอนซมอยู่ที่ฟูกเก่าๆ ร่างสูงสาวเท้าเข้าไปภายใน หลังจัดการปิดประตูและไม่ลืมกดล็อกมันอย่างแน่นหนา  ชายหนุ่มยืนกอดอกขณะใช้เท้าข้างนึงวางทับที่หน้าท้องลู่หาน หวังปลุกอีกฝ่ายให้ลืมตื่นด้วยวิธีการของเขา

           

 “....เจ็บนะ ฮื้อ”ชายหนุ่มค่อยๆลงแรงเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ กดน้ำหนักไปที่เท้าข้างนั้น จนได้ยินเสียงครางเจ็บปวดจากริมฝีปากซีดเซียว

            

 “หึ...ตื่นสักทีสิวะ”ใช้ปลายรองเท้าหนังกดขยี้แรงๆที่บริเวณท้องน้อยร่างเล็ก ก่อนจะยกยิ้มเหมือนเจอของเล่นสนุก

            

 “...ฮรึก เจ็บ! คุณเซฮุน!”ลู่หานรีบพยุงกายลุกขึ้นจากเบาะนอน แผ่นหนังบางแนบพิงผนังปูนโทรมๆ หากแต่เท้าของเซฮุนก็ยังวางอยู่ที่ท้องของเขาไม่ยอมขยับออกไป คนตัวเล็กรู้สึกปวดหน่วงๆตรงท้องน้อย พยายามส่งสายตาขอความเห็นใจ ลู่หานใช้มือสั่นเทาของตัวเองประคองจับข้อเท้าของเซฮุนหวังให้อีกฝ่ายหยุดกลั่นแกล้งเขา

             

“เอาเท้าของคุณออกไปเถอะนะครับ ขอร้องล่ะ”แม้จะมีอาการป่วยแต่เขาก็ต้องฝืนทน ลู่หานพยายามจะเกลี้ยกล่อมเซฮุน ทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจว่าลูกชายเจ้าของบ้านนั้นใจร้ายไส้ระกำแค่ไหน

            

 “คำขอร้องของเธอมันเคยใช้กับฉันได้ผลด้วยเหรอลู่หาน!”ลงแรงไปที่ปลายเท้าตั้งใจกดขยี้แรงๆที่เนื้อหน้าของร่างเล็ก หวังเหลือเกินที่จะได้เห็นน้ำตาของอีกฝ่าย น่าสมเพชจังนะลู่หาน

           

 “ผมเจ็บ...พอเถอะขอร้อง ฮึก”

            

 “เรื่องที่บอกให้ทำเมื่อคืน เธอเบี้ยวฉันใช่ไหมลู่หาน!”เท่าที่เขาสังเกตดูลู่หานคงยังไม่ได้กินยา เพราะถ้าคนตัวเล็กกินมันเมื่อไหร่ เด็กในท้องต้องตาย และลู่หานจะต้องปวดท้องมาก ทางเดียวที่จะหายจากอาการนั่นคือต้องนำส่งโรงพยาบาลเพื่อผ่าเอาศพเด็กในท้องออก เขาถึงได้ให้ลู่หานโทรหาเขาหลังกินยาครบชั่วโมง นี่เขาใจดีกับมันแล้วนะ แต่มันก็กลับทำให้เขาผิดหวังอีกจนได้! ฉันจะจัดการกับเธอยังไงดีลู่หาน!

             

“....ลู่ฆ่าลูกไม่ได้ครับ คุณเซฮุน ฮึกๆ....ลู่ขอร้องลู่จะเลี้ยงแกเอง ลู่จะไม่บอกคนอื่นๆว่าแกเป็นลูกของคุณ แต่ให้โอกาสแกได้เกิดมาเถอะนะครับ”

            

 “ให้โอกาสเหรอ ได้!”ลู่หานรู้สึกใจชื้นขึ้น เมื่อเซฮุนนำเท้าออกไป แต่แล้วสิ่งที่ลู่หานไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่อเซฮุนส่งเท้าเข้าเตะบริเวณสีข้างของเขา

ผั๊วะ!!!

            

 “โอ๊ย!!! ฮื้อ ฮึก คุณใจร้ายเกินไปแล้ว จิตใจของคุณทำด้วยอะไร คุณเซฮุน!”ร่างเล็กนอนคุดคู้กุมหน้าท้อง เซฮุนย่อตัวลงนั่งชันเข่ากับเบาะ เขาบีบปลายคางของลู่หานเพื่อให้ร่างเล็กเงยหน้าขึ้นมาสบตาเขา

            

 “กล้าว่ากูเหรอวะ!”

             

เพี้ยะ!!!!!

            

 “...ฮึก”แก้มข้างที่โดนตบเริ่มมีอาการปวดชา ร่างเล็กพยายามสะบัดใบหน้าหนี ทว่ามือหนาก็ไม่ยอมปล่อยเขาไปง่ายๆ

             

“คนชั้นต่ำอย่างมึงไม่มีสิทธิ์มาด่ากู จำไว้! นี่มันเป็นแค่การสั่งสอนเบาะๆเท่านั้น มึงกับลูกของมึงยังต้องเจอะไรอีกเยอะ อยากเก็บมันไว้ใช่ไหม?”เอ่ยถามน้ำเสียงชวนขนลุก

             

“ครับ ลู่..อยากเลี้ยง..แก”เปล่งตอบน้ำเสียงสั่นพร่า เขากลัวผู้ชายตรงหน้าของเขาเหลือเกิน ทำไมพระเจ้าต้องจับเขาและโอเซฮุนให้มาประสบพบพานกันด้วยนะ

             

“เหอะ!”

             

“ลูกจะไม่มีทางได้รู้ครับ ว่าคุณเป็นพ่อ”เซฮุนเปลี่ยนจางบีบปลายคางร่างเล็ก มาดึงทึ้งเส้นผมลื่นมือของคนสวยแทน ส่งผลให้ศีรษะพร้อมทั้งใบหน้าหวานสะบัดเชิดขึ้นตามแรงมือของเขา

            

 “กูไม่ใช่พ่อของมัน!!!!”

             

“ฮึก ครับ... ครับ แกเป็นลูกของลู่คนเดียว”ลู่หานรนรานตอบลูกชายเจ้าของบ้าน ขณะที่น้ำตานองหน้า อาการปวดหน่วงท้องน้อยทวีความรุนแรงหนักขึ้น เขารู้สึกว่าเลือดกำลังไหลออกมาจากร่างกายของเขา ในส่วนเบาะที่เขากำลังนั่งสัมผัสได้ถึงความชื้นแฉะ

           

 “ถึงมึงจะพูดกับกูแบบนี้ แต่เด็กในท้องของมึงมันก็ไม่มีสิทธิ์ได้เกิดมาอยู่ดี”เซฮุนแสยะยิ้มร้ายกาจ ดวงตาคมกริบลุกวาวเป็นประกาย เมื่อเห็นเลือดจำนวนมากค่อยๆไหลทะลักออกมาจากหว่างขาลู่หาน เปื้อนทั้งฟูกและกางเกงนอนของคนตัวเล็ก

            

 “ช่วยด้วยครับ...คุณเซฮุน ช่วยลู่ด้วย ฮื้อ”

             

“กูจะช่วยมึงทำไมไม่ทราบ ในเมื่อมันเป็นสิ่งที่กูต้องการอยากจะเห็น หึ...”

           

 “ลูกจ๋า....ฮื่อ ลู่เจ็บมากเลย คุณเซฮุนกรุณาด้วยเถอะนะครับ ลู่ยังไม่อยากเสียลูกไปจริงๆ ฮึกๆ”

            

 “ถ้ากูเอามึงตอนนี้มันจะเป็นยังวะ คงจะสนุกพิลึก หึหึ”พูดพลางก็จัดการปลดเข็มขัดตัวเองออก ก่อนจะรูดซิปชักนำอาวุธร้ายออกมาโชว์ต่อหน้าลู่หาน คนตัวเล็กส่ายหน้าช้าๆ ดวงตาสวยเอ่อคลอน้ำตาทั้งสองเบ้า แสบร้อนดวงตาไปหมด เขาเจ็บขนาดนี้ แต่อีกคนกลับมองเป็นเรื่องสนุก ผู้ชายคนนี้คงบ้าไปแล้วจริงๆ สิ่งที่เขาห่วงที่สุดตอนนี้ก็คือลูกน้อยในท้อง ถึงจะเจ็บจนลุกแทบไม่ไหว แต่เขาต้องออกไปขอความช่วยเหลือจากคนด้านนอกให้ได้

             

“ปล่อย ปล่อยผม ฮึก...ผมเกลียดคุณ!”เซฮุนดึงกางเกงลู่หานออก ก่อนจะโยนมันไปทิศทางอื่น ขาอ่อนเรียวเล็กเต็มไปด้วยคราบเลือด ร่างสูงเลียริมฝีปากอย่างเจ้าเล่ห์ ซึ่งมันเป็นภาพที่แสนน่ากลัวมากสำหรับลู่หาน คนตัวเล็กพยายามขยับตัวดิ้นขัดขืนการกระทำป่าเถื่อน

             

“ถ้าไม่อยากตายไปพร้อมลูกก็อย่าดิ้น!”

             

“ฮื้อ....ลู่ทำยังไงคุณถึงจะยอมยกโทษให้ครอบครัวของลู่ ฮึก....เด็กไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลย ขอร้องเถอะ อย่าทำแบบนี้เลย”

             

“หยุดพล่ามสักที!”

           

 “ลู่ อื้มมม!!!”ถูกปล้นจูบอย่างกระหืนกระหาย ลู่หานหลับตาลงรอรับความเจ็บปวด ที่เกิดจากการกระทำเลวทรามของโอเซฮุน เขาไม่มีแรงแม้แต่จะขยับตัวไปไหน ลู่หานภาวนาให้เหตุการณ์เลวร้ายนี้มันผ่านไปเร็วๆ

           

           

 เซฮุนเชิดหน้าส่งเสียงคราง หลังจากชำแรกอาวุธเข้าไปภายในช่องทางรักของลู่หาน เมื่อมีเลือดอยู่ภายในนั้นมันก็ยิ่งทำให้การชักนำสะดวกยิ่งขึ้น ร่างสูงเร่งซอยจังหวะถี่ๆ จับขาของร่างเล็กให้แยกออกกว้าง ก่อนจะนำมาวางบนไหล่ของเขา

            

 เสียงครางปนหวีดร้องคนใต้ร่างมันยิ่งทำให้เขาเกิดอารมณ์ เซฮุนก้มตัวลงดูดจุกชมพูกลางหน้าอกลู่หานสลับกันไปทั้งสองเต้า พร้อมกันกดข้อมือเล็กให้จมไปกับผืนเบาะสกปรก

             

“อ๊า! ซี๊ดดด!!! อย่าเกร็งดิวะ กูบอกว่าอย่าเกร็ง!”

            

 “...ฮึก ปล่อยลู่ ปล่อยลู่ไปสักที อ้ะ อา”คนตัวเล็กเจ็บปวดเกินกว่า จะทนรองรับอารมณ์รุนแรงของร่างสูงต่อไปไหว

             

“ไม่มีทาง!”เร่งจังหวะสวนกระแทก กดย้ำแรงๆหลายๆครั้ง จนลู่หานกรีดร้องเสียงดังลั่นห้องและไม่นานร่างเล็กก็สลบไป

            

 “ลู่หาน ตื่นสิวะ ลู่หาน! มึงมันไม่เคยได้ดังใจกูเลย!”เซฮุนปลอดปล่อยน้ำเชื้อเมื่อเขาได้แตะจุดสุดยอด ก่อนจะดึงอาวุธออกมาจากช่องทางแดงก่ำ ร่างสูงมองผลงานตัวเองด้วยความสะใจ เลือดสีแดงฉานที่บางส่วนถูกผสมกับน้ำเชื้อของเขากำลังไหลออกมาเปื้อนเรียวขาร่างเล็ก เซฮุนลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ชายหนุ่มสาวเท้าเดินไปเข้าห้องน้ำเพื่อล้างคราบคาว

             

“หวังว่าเธอจะไม่ตายนะลู่หาน แต่ลูกของเธอมันไม่มีทางรอดแน่”ชายหนุ่มพูดทิ้งท้ายไว้เพียงเท่านั้น ก่อนจะเดินออกไปจากห้องพักคนใช้

            

 “หนูลู่หาน ตายแล้ว ใครก็ได้ช่วยที ช่วยหนูลู่หานด้วย!!!”คุณป้าแม่บ้านยองมินแอบสังเกตการณ์อยู่เกือบชั่วโมง หลังจากที่เธอเห็นโอเซฮุนเดินเข้าไปในห้องของลู่หาน เธอรอให้ลูกชายเจ้าของบ้านเดินออกมาจากห้อง เพื่อจะได้นำหยูกยาและข้าวไปให้ลู่หานทาน พอเข้ามาเห็นสภาพด้านในหัวอกคนแกก็แทบจะเป็นลม เธอร้องตะโกนให้คนใช้คนอื่นเข้ามาช่วยลู่หาน ระหว่างที่หากางเกงมาสวมให้คนตัวเล็กไปด้วย ไม่นึกไม่ฝันว่าคุณเซฮุนจะใจร้ายได้ขนาดนี้

            

 ลู่หานถูกนำตัวส่งโรงพยาบาล โดยเหล่าคนใช้ช่วยกันออกค่ารักษาพยาบาลให้ เพราะพวกเขาต่างก็เอ็นดูลู่หานมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว เซฮุนพูดขู่ไว้ก่อนนำลู่หานขึ้นรถพยาบาลที่มารอรับ ว่าอย่าให้เรื่องที่เธอก่อไว้ถึงหูบิดา ไม่งั้นเธอจะจัดการคนที่ปากโป้งทันที ทีแรกคนขับรถจะใช้รถของคฤหาสน์นำตัวลู่หานไปโรงพยาบาล ทว่าเซฮุนไม่ยอม

             

“ฉันไม่อยากให้เลือดสกปรกของมันเปื้อนรถของฉัน! เสนียด!!”

             

“หนูลู่ หนูฟื้นแล้ว อยากกินน้ำไหมลูก”ยองมินลูบศีรษะลู่หานอย่างรักใคร่ เธอระบายยิ้มให้ร่างเล็กที่ยังคงมีสีหน้าซีดเซียวและหม่นหมอง หญิงชราเดินไปรินน้ำในเหยือก ก่อนจะส่งให้ลู่หานดื่มผ่านหลอด

             

“...คุณป้า ลู่คิดว่าลู่จะตายเสียแล้ว”ดื่มเสร็จก็ส่งคืนให้มือเหี่ยวย่นรับไปวางที่โต๊ะ คนตัวเล็กเอ่ยตัดพ้อ ดวงตาโศกคลอน้ำตาเล็กน้อย เมื่อเผลอนึกถึงเรื่องเลวร้ายที่เกิดขึ้นกับตัวเอง

             

“โถ่หนูลู่ อย่าตัดพ้อตัวเองแบบนี้สิลูก ”

            

 “ลูกล่ะครับ ลูกของลู่แกยังอยู่ใช่ไหมครับ คุณป้า แกยังอยู่ใช่ไหม นี่ลู่สลบไปกี่วันแล้ว”

            

 “สองวันค่ะ ส่วนลูกของหนูลู่ คุณหมอบอกว่า...แกยังอยู่กับหนู แต่ถ้าพาหนูมาส่งโรงพยาบาลช้ากว่านี้ คุณหมอบอกว่าเด็กอาจจะไม่รอด”หญิงชราสบตาร่างเล็ก และยิ้มอ่อนโยนส่งให้คนป่วยหลังเอยจบประโยคแล้ว

             

“ฮื้อ ฮึกๆ”ฝ่ามือสั่นระริกถูกวางลงบนหน้าท้องตนเอง ลู่หานลูบวนเชื่องช้า ดวงตาโศกเคล้าหยาดน้ำตา

           

 “ลูก....ลูกของลู่ แกยังไม่ตายจริงๆใช่ไหมครับ ฮึกๆ แกยังอยู่กับแม่คนนี้ แม่ที่ไม่เอาไหน แถมยังอ่อนแอ ลู่ทำอะไรเพื่อแกไม่ได้เลยสักอย่าง ฮื้อ”

            

 “อย่าโทษตัวเองแบบนั้นสิหนูลู่....ป้าใจไม่ดีเลยที่เห็นหนูเป็นแบบนี้ คุณเซฮุนก็อีกคน ทำไมถึงใจร้ายได้ขนาดนี้นะ”

           

 “ลู่เกลียด... เกลียดคุณเซฮุนที่สุด! จิตใจของผู้ชายคนนั้นมันไม่ใช่คน ฮึก”คุณป้ายองมินรั้งตัวลู่หานเข้าสู่อ้อมกอดของเธอเพื่อปลอบประโลม ดวงตาโศกแปรเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าว เมื่อใบหน้าของเซฮุนลอยเข้ามาในความคิด

             

“แล้วนี่หนูจะยังไงต่อไป”ร่างเล็กค่อยๆเคลื่อนกายออกห่างจากอ้อมกอดของคุณป้ายองมิน

           

 “คุณป้า...ขอร้องนะครับ อย่าบอกคุณเซฮุน ว่าลู่ไม่ได้แท้ง ฮรึก...ช่วยลู่อีกสักครั้งเถอะนะ”พยายามส่งสายตาอ้อนวอนอย่างน่าสงสาร ลู่หานใช้ก้านนิ้วเรียวเช็ดคราบน้ำตาบนแก้มของตนเอง

             

“ถ้าคุณเซฮุนเธอจับได้ละคะ”หญิงชราเอยถามด้วยความเป็นห่วง เธอน่ะหากถูกจับได้ แล้วถูกไล่ออก ก็ไม่เป็นไรหรอก แต่กลับลู่หานเนี่ยสิที่จะแย่ หากลูกชายเจ้าของบ้านจับได้ ไหนท้องของลู่หานจะโตขึ้นทุกวันๆอีกล่ะ

            

 “มันจะไม่มีวันนั้นครับ...เพราะลู่จะไม่มีวันเปิดเผยความลับนี้ ให้เขารู้เด็ดขาด”

 ....................................

#เจ้าของร้านขนมหวานคนนั้นชื่อลู่หาน 
กรุณากลับไปเม้นท์  http://writer.dek-d.com/ayeyep/story/viewlongc.php?id=1420461&chapter=2