SF #ลูลู่สาวดุ้น 2/2

1 ปีผ่านไป

มีคนเคยบอกกับฉันว่า ยิ่งนานวันเราก็จะยิ่งลืมความเจ็บปวดที่เคยเกิดขึ้นในอดีต ทว่าสำหรับฉัน มันไม่ใช่เลย ฉันยังไม่เคยลืมเซฮุน ตื่นมาก็นึกถึงเขาเป็นคนแรกแล้ว น่าเจ็บใจจริงๆ มีคนเข้ามาจีบฉันนะ แต่ก็ยังไม่มีใคร ที่ฉันรู้สึกดีด้วย พี่เลย์บอกฉันว่าให้ลองคบกับผู้ชายคนอื่นดู ผู้ชายดีๆมีอีกเยอะ อย่าไปสนใจผู้ชายเลวๆแค่คนเดียว ฉันยิ้มแล้วส่ายหน้าให้แกเสมอ เมื่อไม่นานมานี้แบคฮยอนได้ลาออกไปเปิดร้านเสริมสวยเป็นของตัวเอง และพี่เลย์ก็ไม่ได้ว่าอะไร พี่เลย์ใจดีกับลูกน้องทุกคนของแกเสมอ แกบอกว่าอยากให้พวกเรามีอนาคตดีๆ แกไม่ได้หวงวิชาอะไร กลับดีใจเสียอีกที่ลูกน้องเอาวิชาที่แกสอนให้ไปก่อนร่างสร้างตัว 

“ลู่หานพ่อหนุ่มคนนั้นเขามาหาอีกแล้วนะ นี่เมื่อไหร่จะใจอ่อนหื้ม จงอินเขาโอเคนะในสายตาของฉัน”

“....”ผู้ชายคนนี้ทำไมช่างตื้อขนาดนี้นะ คิมจงอินเป็นคนเกาหลี แต่ผิวของเขาแทนๆแตกต่างจากผู้ชายเกาหลีทั่วไป ผู้ชายคนนี้ ตามจีบฉันมาสักระยะแล้วแหละ ฉันกับเขาเจอกันตอนแบคฮยอนลากไปเดทคู่ ฉันปฏิเสธเขาไปหลายครั้ง ทว่าเขาก็ยังดื้อ เขาบอกว่าเขาไม่สนว่าคนอื่นจะมองเขายังไงถ้าเขาจะมีแฟนเป็นสาวดุ้นอย่างฉัน เขาบอกว่าเขาชอบฉันมาก ชอบตั้งแต่แรกเห็น 

“เขารอเราอยู่หน้าร้าน”ฉันพยักหน้า หลังจากได้ยินพี่เลย์บอกว่าเขารอฉันอยู่ที่ไหน ถ้าไม่ออกไปพบเขา มันคงจะเสียมารยาทมาก 

“ดีใจนะที่เธอยอมออกมาเจอ”

“...”ฉันไม่ได้ยิ้มให้เขา แค่ทำหน้าตานิ่งๆ ฉันไม่อยากทำเหมือนให้ความหวังจงอิน เพราะฉันรู้ว่าต่อให้เขาจะแสนดีแค่ไหน แต่เขาก็ไม่ใช่คนที่ฉันรักอยู่ดี ยิ่งให้ความหวังเขา เขาก็จะยิ่งคิดว่าสักวันเขาจะพิชิตใจฉันได้ สู้ทำท่าทีเฉยเมยเสียจะดีกว่า เพื่อตัดปัญหาตั้งแต่ต้น

“อย่าเย็นชากับฉันนักเลย....ลู่หาน”ฉันรู้ว่าเขากำลังเจ็บปวด ฉันเห็นมันผ่านดวงตาของเขา 

“...”ผ่อนลมหายใจบางเบา ก่อนจะเขียนตัวอักษรลงบนกระดาษที่เตรียมมา แล้วส่งให้เขารับไปอ่าน ใจความในนั้นฉันบอกเขาว่าให้เขาไปซะ อย่ามาตามตื้อฉันอีก เพราะฉันรักเขาไม่ได้ และข้อความสุดท้ายคือคำอวยพรจากฉัน ฉันขอให้เขาเจอคนที่ดีกว่าฉัน

“...มันตั้งปีนึงแล้วนะลู่หาน เธอยังไม่ลืมผู้ชายที่ชื่อเซฮุนนั่นอีกเหรอ”

“...”คราวนี้ฉันพยักหน้าให้เขา ฉันเห็นจงอินสีหน้าทะมึนทึงทันที จงอินหรี่ตามองฉันอย่างไม่พอใจในคำตอบ 

“....ถ้าเธอมีอะไรอยากให้ฉันช่วย ฉันยินดีช่วยเธอเสมอ ฉันไปนะ”เหมือนเขาจะพยายามระงับอารมณ์ตัวเอง ก่อนจะเอ่ยประโยคนี้มา ฉันยิ้มให้เขาเล็กน้อย หลังจากนั้นเขาก็หันหลังเดินจากฉันไป พอฉันเข้ามาในร้านปุ๊บ เสียงบ่นจากพี่เลย์ก็ดังขึ้นแทบจะทันที สงสัยแกจะแอบฟังตอนฉันคุยกับจงอินนอกร้าน พี่เลย์ด่าฉันว่าฉันโง่หรือบ้าที่ปล่อยผู้ชายดีๆอย่างจงอินไป แล้วก็บอกให้ฉันรีบๆลืมเซฮุนซะเหมือนกับทุกวันที่แกชอบบ่นกรอกหูเสมอ

ตั้งแต่วันนั้นจงอินก็ไม่มาหาฉันที่ร้านอีก ชีวิตฉันก็เหมือนเดิมทุกวัน ตื่นหกโมงอาบน้ำแต่งตัวไปทำงาน พอหกโมงเย็นก็กลับมาพักผ่อนที่ห้อง นานๆครั้งจะโดนพี่เลย์ลากไปทานข้าวมื้อดึกและช็อปปิ้งกับแก ส่วนแบคฮยอนก็ติดต่อกันทางเมลอยู่บ้าง แต่ก็ไม่บ่อยนักเพราะฝ่ายนั้นกิจการกำลังไปได้สวยเลยไม่ค่อยมีเวลาว่าง บ่อยครั้งที่ฉันเดินผ่านร้านหนังสือตอนลงจากรถไฟ ฉันมักจะเห็นข่าวของเซฮุนอยู่บนหน้าหนังสือพิมพ์ บ้างก็ข่าวควงผู้หญิงขึ้นคอนโด บ้างก็เปิดตัวภาพยนตร์เรื่องใหม่ ฉันพยายามมองผ่าน พยายามแล้วที่จะไม่หันไปอ่านหรือให้ความสนใจ สุดท้ายก็ทำไม่เคยสำเร็จ อยากเกลียดเขานะ แต่ฉันทำไม่ได้ ฉันไม่ได้หวังว่าเขาจะกลับมาหาฉัน และถ้าวันนึงเขาเกิดกลับมา ฉันก็ไม่คิดอยากจะกลับไปสานต่ออีก ฉันพอแล้วจริงๆกับความรัก ที่สำคัญคนอย่างเพศฉันจะหาคนมาคิดจริงจังด้วยมันยาก แล้วฉันกับเขาต้องรักกันด้วยนะ ถึงจะไปด้วยกันรอด 

ในคืนหนึ่ง ฉันกำลังเตรียมตัวเข้านอน เสียงเคาะประตูหน้าห้องก็ดังขึ้น ทีแรกฉันคิดว่าจะไม่เปิด ห้องฉันไม่มีตาแมวด้วยสิ ฉันจะถามว่าคนที่อยู่หน้าห้องเป็นใครก็ถามไม่ได้ แล้วฝ่ายนั้นก็ไม่ปริปากใดๆ เอาแต่เคาะประตู จนฉันกลัวว่าห้องข้างๆจะมาต่อว่า 

“กว่าจะยอมเปิดได้”เซฮุนเดินแทรกตัวเข้ามาในห้อง และจัดการปิดประตู

“....”ฉันมองเขาเดินผ่านด้วยดวงตาเบิกโพลง ทั้งสับสนและมึนงงไปหมด หรือว่าตอนนี้ฉันกำลังอยู่ในความฝัน

“...ตอนนี้ฉันกำลังหลบพวกนักข่าวอยู่ ขอพักด้วยสักสามคืน”เขาเดินไปล้มตัวนอนที่เตียง แล้วก็ทำเหมือนกับว่าห้องของฉันคือห้องของตัวเอง เขาไม่ได้มีท่าทีเกรงใจฉัน และก็เป็นฉันเองที่ต้องหอบหมอนกับผ้าห่มมานอนที่โซฟา เพราะเซฮุนหลับไปแล้ว สงสัยว่าเขาคงจะเหนื่อยมาก 

พอรุ่งเช้าจากที่ร้างราจากการทำอาหารมานาน ฉันก็ต้องทำให้เขาทาน ฉันไม่ได้อยู่ทานข้าวพร้อมเขา เพราะรีบออกมาทำงาน ตอนเย็นหลังเลิกงานฉันแวะซื้อของที่ซุปเปอร์มาเก็ต พอจะจำได้ว่าเซฮุนเขาชอบทานอะไร เข้ามาในห้องฉันก็เห็นเขาอยู่ที่นอกระเบียงและในมือของเขามีบุหรี่ เสียงและภาพในทีวีที่เปิดทิ้งไว้ ทำให้ฉันรู้ว่าเขามีข่าวทำผู้หญิงท้อง ฉันเดินมากดปิด แล้วเข้าไปในครัวเพื่อจัดการทำอาหารมื้อเย็น ปกติฉันจะฝากท้องกับบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป ไม่ได้เข้าครัวทำอาหารมานานแล้ว พวกเราทานข้าวกันอย่างเงียบๆ เซฮุนไม่ได้พูดอะไรนอกจากชมว่ารสชาติอาหารที่ฉันทำอร่อยถูกปากเขา ฉันก็ยิ้มๆส่งให้เขาไป เซฮุนอาสาล้างจาน แล้วไล่ให้ฉันไปอาบน้ำ คืนนั้นเขาให้ฉันนอนบนเตียง ส่วนตัวเขานอนที่โซฟา

“ลู่หาน หลับรึยัง”

“...”

“ฉันรู้ว่าฉันทำผิดต่อเธอไว้มาก...ขอโทษนะ เธอจะไม่รับมันก็ได้”

“...”

“ฉันไม่ได้ทำผู้หญิงคนนั้นท้อง....”

“...”

“ฉันพูดจริงๆนะ....แต่ฉันยอมรับว่ามีอะไรกับผู้หญิงคนนั้นจริง เฮ้อ...ซวยชะมัด แม่ของผู้หญิงคนนั้นบังคับให้ฉันรับผิดชอบลูกสาวเขา”

“...”

“หึ...อนาคตฉันอีกไม่นานมันคงจบ”

“...”ฉันอยากบอกเขาเหลือเกินว่าทุกคนก็ย่อมมีช่วงเวลาที่ยากลำบากด้วยกันทั้งนั้น ไม่นานมันก็จะผ่านไป

“แต่ก็ดี...เพราะฉันเองก็เบื่อเต็มทนแล้วเหมือนกัน เธอมีใครคนใหม่รึยัง”จู่ๆเขาก็ถามคำถามนี้ขึ้นท่ามกลางความเงียบ 

“...”

“ไอ่หมอนั่นมันดูแลเธอดีไหม...ผู้ชายตัวสูงๆผิวแทนๆคนนั้นนะ ฉันเคยเห็นเธอกับหมอนั่นที่ร้านอาหาร”สงสัยว่าคงจะเป็นวันที่แบคฮยอนลากเขาไปเดทคู่

“...อื้อ อื้อ”ฉันพยายามจะเปล่งเสียงพร้อมกับส่ายหน้าปฏิเสธจนผมกระจายทั่วหมอน ไม่นานฉันก็ได้ยินเซฮุนหัวเราะ ก่อนเขาจะถามอีกประโยค

“ยังไม่ได้เป็นแฟนกันเหรอ?”

“...อื้อ”

“งั้นฉันก็ยังพอมีสิทธิ์...”ยอมรับนะว่าเขาทำให้ฉันใจเต้นแรงได้อีกครั้ง แต่ไม่นานมันก็ห่อฟีบลงเมื่อนึกถึงสิ่งที่เขาเคยทำไว้ ถ้าเขาทิ้งฉันอีกครั้ง ฉันจะทำยังไงละ กว่าที่ฉันจะเข้มแข็งได้มันใช้เวลานานมากเลยนะ ถึงจะทำใจปล่อยวางได้ก็ใช่ว่าฉันจะลืมเขา ฉันเงียบ สักพักก็รู้สึกเหมือนว่ามีอะไรมายุกยิกแถวแก้ม พอลืมตาขึ้นฉันก็เห็นเซฮุน เขาค่อยๆขยับใบหน้าเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้น ฉันรีบเสหน้าไปทางอื่น เพื่อบอกเขาทางอ้อมว่าฉันไม่พร้อม 

“ขอโทษ”เซฮุนว่า ก่อนที่เขาจะเบียดตัวมานอนกับฉันบนเตียง แขนของเขาพาดกอดรัดรอบเอวฉัน ตอนแรกๆก็รู้สึกเกร็งๆนะสักพักก็เริ่มอุ่นขึ้น ฉันนอนตะแคงหันหน้าเข้าหาผนัง โดยมีเขากอดฉันจากด้านหลังตลอดทั้งคืน 

มันก็ดีนะ...ที่ตื่นมาแล้วเขายังกอดฉันอยู่ ไม่ทิ้งฉันให้นอนหนาวอยู่บนเตียงเพียงคนเดียวเหมือนเช่นครั้งก่อน พอนึกถึงเรื่องนั้นทีไร ฉันก็อยากจะผลักเขาให้ตกเตียงเหลือเกิน 

ตอนนี้ี่พี่เลย์รู้แล้วว่าเซฮุนมาอยู่กับฉัน แกก็บ่นจนฉันหูแทบชา บอกให้ฉันไล่เซฮุนไป ฉันจะทำแบบนั้นได้ยังไง ฉันทำไม่ลงหรอก เขากำลังเดือดร้อน ถ้าฉันพอจะช่วยเขาได้ฉันก็ยินดี 

“คอยดูเถอะจะโดนฟันแล้วทิ้งอีก...ฉันบอกฉันเตือนก็ไม่ยอมฟังกันบ้างเลย”

“...”ฉันวาดแขนกอดเอวพี่เลย์ที่กำลังมองฉันอย่างเง้างอน แกสะบัดหน้าหนี ฉันเลยวางคางบนไหล่ของแก ทำหน้าอ้อนๆให้แกใจอ่อน

“ฉันไม่หายงอนหล่อนง่ายๆหรอกยัยลู่....ดูแลตัวเองดีๆละอย่าให้เซฮุนมันปล้ำเธอได้”

“....”

“ผู้ชายนะสันดานเป็นแบบนี้ทั้งนั้นแหละ ระวังไว้หน่อยก็ดี”

“.....”ฉันพยักหน้า ก่อนจะโดนแกบีบจมูกแรงๆ 

           

เซฮุนบอกฉันว่าจะขออยู่ด้วยสามคืน ทว่าจากวันนั้นจนมาถึงวันนี้ก็ปาเข้าไปคืนที่สิบแล้ว ฉันไม่ได้ว่าอะไรเขา เขาเองก็ช่วยฉันทำความสะอาดห้องอยู่บ่อยๆ แถมฉันเพิ่งรู้ว่าเขาทำสปาเก็ตตี้คาโบนาร่าอร่อย มันเป็นอาหารที่ฉันชอบทานที่สุดเลย ฉันว่าเขาทำอร่อยกว่าร้านอาหารที่ฉันชอบไปทานกับพี่เลย์ซะอีก ถามว่าหวั่นไหวไหม ก็ยอมรับตรงๆว่าหวั่นไหวมาก พวกเราเริ่มจูบกันบ่อยขึ้น แค่ฉันเปิดประตูเข้ามาในห้องหลังกลับมาจากเลิกงานเขาก็จับฉันจูบแล้ว ฉันพยายามปฏิเสธทุกครั้งที่เซฮุนขอทำมากกว่าจูบ เซฮุนเริ่มออกไปเที่ยวข้างนอกโดยใช้หมวกแก็ปและแว่นตา เพราะเขาเบื่อที่จะอยู่แต่ในห้องและดูทีวีผ่านไปวันๆ

“ลู่หาน...”ฉันก้มหน้าลงมองเขา เซฮุนกำลังนอนอยู่บนตักของฉัน ขณะที่พวกเรานั่งดูทีวีด้วยกันบนเตียง

“....”

“....พรุ่งนี้ฉันต้องบินกลับโซล ผู้จัดการบอกให้ฉันกลับไปอยู่ที่นู้นสักสองสามเดือนรอให้ข่าวซา ฉันต้องคิดถึงเธอมากแน่ๆ”

“...”พอเขาบอกว่าจะไปใจฉันมันก็ดิ่งลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม แค่เขาง้อนิดๆหน่อยๆก็ใจอ่อนจนได้ ฉันเคยคิดว่าจะไม่เอาตัวเองไปผูกกับเขาอีก และสุดท้ายฉันก็ทำไม่สำเร็จ คืนนั้นฉันยอมเขา พวกเรามีอะไรกันจนถึงตีหนึ่ง ความรู้สึกก่อนที่ฉันจะหลับ คือเขาดึงฉันไปกอด พอตื่นมาอีกครั้ง เขาก็ไม่อยู่แล้ว เหตุการณ์ในวันนั้นฉายกลับเข้ามาในหัวฉันอีกครั้ง ฉันร้องไห้พร้อมกับกอดหมอนที่เขาใช้หนุน ฉันไม่ได้ร้องเพราะฉันรู้สึกแย่กับเขา หรือเสียใจที่มอบร่างกายให้เขาเชยชม แต่ที่ฉันร้องเพราะฉันคิดถึงเขา ฉันไม่รู้ว่าเขาจะกลับมาหาฉันไหม ถ้าเขากลับมาทำงานที่ญี่ปุ่นอีกครั้ง

 วันนั้นฉันไม่ได้ไปทำงาน นานหลายชั่วโมงกว่าจะฝืนตัวเองลุกจากเตียงไปชำระร่างกายในห้องน้ำ ฉันคิดว่าดีแล้วที่วันนี้ไม่เข้าร้านเพราะถ้าพี่เลย์เห็นรอยจ้ำแดงที่เซฮุนทำไว้ที่คอของฉัน ฉันว่าฉันต้องโดนบ่นจนหูชาไปหลายวันเลยละ พรุ่งนี้รอยมันคงจะจางลงไปบ้าง เอาบีบีแต้มสักหน่อยคงจะพอช่วยได้ละมั้ง

เซฮุนไม่ได้ติดต่ออะไรมาเลย ทั้งๆที่เขามีอีเมลของฉัน ส่วนฉันก็ไม่กล้าจะติดต่อเขาไปก่อนเหมือนกัน วันเวลาล่วงเลยจนครบสามเดือนตามกำหนด ซึ่งมันเป็นวันที่ฉันตั้งตารอคอย ฉันแต่งตัวสวยทุกวันเลยนะ แถมยังแต่งหน้าด้วย เผื่อวันไหนเปิดประตูเข้ามาในห้องแล้วพบเซฮุน (ให้กุญแจสำรองเซฮุนไว้ตอนมาพักด้วยกัน)

มันบ้ามากที่ฉันยังรอเขาอยู่ ทั้งๆที่เลยกำหนดสามเดือนมาแล้ว

 ก็นะ....เขาไม่เคยบอกว่าจะกลับมาหาฉันเลยสักครั้ง... ฉันนี่มันโง่จริงๆ

ชีวิตฉันกลับเข้าสู่วังวนเดิมๆ นั่นคือทำงานเสร็จก็กลับห้อง ฉันจะแอบลุ้นทุกครั้งเวลาที่ไขกุญแจเปิดห้อง และทุกครั้งฉันก็มักจะเจอแต่ความผิดหวังจนเริ่มชินชา ฉันได้ยินข่าวของเซฮุนจากพี่เลย์ว่าเขากลับมาอยู่ญี่ปุ่นตั้งแต่เดือนที่แล้ว พี่เลย์บอกอีกว่าเซฮุนจะรับผิดชอบแค่เด็ก แต่ไม่ขอรับผิดชอบแม่ของเด็ก ฉันก็ไม่รู้นะว่าที่เขาเคยบอกฉันนั้นคือเรื่องจริงไหม ไหนเขาบอกว่าเด็กในท้องผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่ลูกของเขา แล้วทำไมถึง.... 

“จะกลับแล้วเหรอ....นี่ลู่หานไปทานข้าวด้วยกันไหม”

“....”ถ้าพี่เลย์ชวนร้อยทั้งร้อยฉันจะไม่ปฏิเสธ แต่ครั้งนี้ฉันไม่อยากไปไหนนอกจากกลับห้องตัวเองให้เร็วที่สุด เวลาที่ฉันเศร้า แม้แต่อาหารที่ฉันชอบทาน ฉันยังไม่รู้สึกว่ามันอร่อยเลย ตอนนี้ฉันไม่มีอารมณ์อยากจะออกไปเที่ยวไหนทั้งนั้น ฉันส่ายหน้าให้พี่เลย์

“งั้นก็กลับห้องดีๆละ”

“....”โค้งตัวลาแกอย่างสุภาพ ก่อนจะเปิดประตูแล้วสาวเท้าเดินออกมาจากร้าน อากาศด้านนอกหนาวอุณหภูมิติดลบ ไม่กี่นาทีหิมะก็ตกลงมา ฉันรีบวิ่งไปที่สถานีรถไฟฟ้า โชคดีที่มาทันเที่ยวรถไฟตอนหกโมงครึ่ง ใช้เวลาประมานครึ่งชั่วโมงฉันก็ถึงที่หมาย 

ก่อนกลับเข้าที่พัก ฉันก็แวะซื้อของที่ร้านสะดวกซื้อเป็นพวกบะหมี่กับนมรสสตอเบอรี่อย่างละหนึ่งแพ็ค ระหว่างทางฉันเจอเจ้าแมวตัวหนึ่งกำลังนั่งอยู่แถวๆถังขยะ ขนสีขาวของมันพองฟูเพราะอากาศที่หนาวเย็น และใกล้ตัวมันก็มีกล่องกระดาษลัง ภายในนั้นมีน้ำและอาหารแมวเล็กน้อย มันมองฉันและฉันเองก็มองมัน ฉันย่อตัวลงอุ้มมันขึ้นมาพิจารณาใกล้ๆ

“....”แกคงอยากไปอยู่กับฉันใช่ไหม  มีมันมาอยู่เป็นเพื่อนฉันคงคลายเหงาไปได้บ้าง

และทุกครั้งที่ฉันไขกุญแจ ฉันมักจะต้องแอบลุ้นเสมอ ทว่าวันนี้มันไม่เหมือนเช่นทุกวัน ฉันเริ่มแสบร้อนดวงตาหลังเปิดประตูและย่างเท้าเข้าไปภายในห้องได้เพียงสามก้าว เจ้าแมวกระโดดออกจากอ้อมกอดของฉัน ขณะที่เซฮุนดึงฉันไปกอด 

“...ขอโทษที่มาช้า”

“..ฮึกๆ”

“ต่อไปจะไม่ไปไหนอีกแล้ว สัญญาครับ”เซฮุนผละตัวออกเล็กน้อย เขาโน้มใบหน้าลงก่อนจะแนบจูบที่เปลือกตาของฉันแผ่วเบา 

“...”

“ฉันจะรับเด็กคนนั้นมาเลี้ยง หลังจากที่มิโกะคลอด ยังไงซะฉันขอยืนยันคำเดิมว่าเด็กคนนั้นไม่ใช่ลูกของฉัน เพราะฉันป้องกันทุกครั้งเวลาที่มีอะไรกับผู้หญิง”ฉันเงียบและตั้งใจฟังเขาอธิบายต่อ

“....”

“แต่ฉันจะให้คนอื่นๆรวมทั้งพ่อกับแม่เข้าใจผิดต่อไปแบบนี้แหละ พวกท่านอยากให้ฉันรีบๆมีหลานให้ อยากให้ฉันแต่งงานกับผู้หญิงที่พวกท่านเลือก ฉันว่าตอนนี้ฉันคงไม่ต้องแต่งงานแล้วละมั้ง”ฉันพอจะเข้าใจเหตุผลของเซฮุนนะว่าทำไมเขาถึงตัดสินใจทำแบบนี้  เซฮุนประคองแก้มของฉัน ก่อนจะมอบจุมพิตให้ เสื้อผ้าของฉันถูกเซฮุนปลดทิ้ง เขาอุ้มฉันมาวางบนเตียง ค่ำคืนนั้นฉันมีความสุขมาก ตื่นขึ้นมาตอนเช้า ฉันก็ต้องคลี่ยิ้มกว้าง เพราะเห็นเซฮุนกำลังเล่นกับเจ้าแมวอยู่บนโซฟา เมื่อเขาเห็นว่าฉันตื่นแล้ว เขาก็เดินมาหอมแก้มฉันฟอดใหญ่ รวบผ้าห่มมาปิดร่างกายแทบไม่ทันแนะ ฉันอยากไปทำงานนะแต่สังขารมันไม่ไหว เซฮุนอุ้มฉันเข้าไปอาบน้ำ แล้วก็จับฉันแต่งตัว 

หลังจากวันนั้นพวกเราก็ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน เซฮุนเปิดร้านอาหารเกาหลีบนห้างโดยมีฉันคอยดูแลเรื่องบัญชี เขาตัดสินใจออกจากวงการอย่างถาวร ส่วนเรื่องที่มินอาไม่ใช่ลูกแท้ๆของเซฮุน ก็ถูกเก็บเป็นความลับจนมาถึงทุกวันนี้ โอมินอาถูกคุณพ่อและคุณแม่ของเซฮุนรับแกไปเลี้ยงที่เกาหลีใต้ หลังจากที่ผู้หญิงที่ชื่อมิโกะคลอดแกได้ไม่กี่เดือน และเซฮุนก็โอนเงินเข้าบัญชีของเธอเพื่อปิดปากจำนวนนึง ฉันคิดว่ามันคงเยอะมากๆเลยละ คุณพ่อกับคุณแม่ของเซฮุนรู้เรื่องของฉันกับเซฮุนแล้ว และดูเหมือนพวกท่านจะไม่ค่อยชอบฉันสักเท่าไหร่ หลังจากรู้ว่าฉันเป็นสาวดุ้น ฉันกับเซฮุนผ่านอะไรมาด้วยกันเยอะมากเราเลิกกันราวสองสามครั้ง แล้วก็กลับมาคบกันใหม่ กระทั้งในที่สุดพวกเราก็ตัดสินใจแต่งงานกัน ฉันเคยเขียนโพสอิทถามเขานะว่าเขาอยากให้ฉันเป็นผู้หญิงเต็มตัวไหม แล้วเขาก็เขียนตอบฉันมาว่า

 ไม่ต้องหรอกเธอเป็นแบบนี้ก็ดีอยู่แล้วลู่หาน

และนั่นก็ทำให้ฉันนั่งยิ้มไม่หุบ ฉันอาจจะไม่ใช่ผู้หญิงจริงๆ แต่ความรักที่ฉันมีให้เซฮุนมันไม่เคยเป็นของปลอมเลย...

.............................................................

#ลูลู่สาวดุ้น อย่าลืมแท็กนะกัฟ

#ฮารุhunhan 1/2

ฮารุ = ฤดูใบไม้ผลิ

             

“หลับยังลู่”ร่างเล็กตะแคงตัวหันมามองสบตาเพื่อนสนิท ลู่หานยิ้มหวานส่งให้แบคฮยอน ก่อนจะละสายตาจากเพื่อนสาวแสนน่ารักคนนี้มองมือของอีกฝ่ายที่แตะเบาๆตรงหน้าอกของเขา ร่างบางยิ้มอย่างมีเล่ห์นัยขณะจ้องมองเลือนร่างลู่หาน ก็ไม่ใช่ว่าพวกเขาจะไม่เคยทำเรื่องแบบนี้กันมาก่อน...

           

 “แบคฮยอน...ถ้าเซฮุนเขารู้”เวลาที่เขากับเพื่อนสาวคนนี้ทำเรื่องอย่างว่าด้วยกัน แบคฮยอนก็ชอบทำรอยจ้ำสีแดงทิ้งไว้เป็นหลักฐาน เช้าวันรุ่งขึ้นเขาต้องหาผ้าพันคอมาปกปิดรอยแดงที่ลำคอไม่ให้เซฮุนเห็น

          

  "หมอนั่นไม่มีทางรู้หรอกน่า...ซื่อบื้อเสียขนาดนั้น”

           

 “อย่ามาว่าแฟนเรานะ”ร่างบางหลุดหัวเราะ ก่อนจะนำมือเลื้อยเข้าไปด้านในเสื้อนอนตัวบางที่ลู่หานใส่

           

 “อ๊ะ!....อย่า..อื๊อ..อู๊ย”ยิ่งได้ยินเสียงครางหวานๆหลุดออกมาจากกลีบปากสวย แบคฮยอนก็ยิ่งเพิ่มแรงบีบขย้ำหน้าอกของเพื่อนสาว       แบคฮยอนใช้มือข้างที่ว่างคว้ามือของลู่หานมาวางที่หน้าอกของเขา

           

 “อื้อ...อย่างนั้นแหละลู่ อ้ะ...”ลิ้นเล็กตวัดตบหัวนมสีชมพูของแบคฮยอน ลู่หานใช้ลมร้อนเป่าลงที่จุดอ่อนไหวให้แบคฮยอนบีดกายทรมานเกลือกกลิ้งไปกับผืนเตียง จากนั้นจึงจัดการครอบครองมัน และใช้นิ้วกลางสอดเข้าไปในกลีบกุหลาบ เพียงไม่นานน้ำเมือกสีใสก็หลั่งไหลทะลักออกมา

             

“อื๊อ...อ๊า!!!”หวีดร้องเสียงหลงเมื่อตนสามารถไปแตะขอบสวรรค์สำเร็จ ร่างบางผลักลู่หานให้ลงมาอยู่ใต้ร่าง มือเรียวบีบเคล้นหน้าอกเพื่อนสาวอย่างรุนแรง คนตัวเล็กรีบควานหาผ้าห่มมากัดไว้ เพราะกลัวว่าเสียงร้องของตนจะไปรบกวนการนอนหลับของห้องข้างๆ ดวงตากวางหลับตาพริ้ม ลู่หานกำลังนึกถึงใบหน้าของโอเซฮุนแฟนหนุ่มของเขา ถ้าเซฮุนบีบขยี้หน้าอกของเขาเหมือนกับที่แบคฮยอนกำลังทำอยู่ตอนนี้มันจะรู้สึกดีแค่ไหนกันนะ เขากับเซฮุนคบกันมาราวสามปีแล้ว ทว่าแฟนของเขากลับไม่เคยแตะเนื้อต้องตัวเขาไปมากกว่าการจับมือโอบเอวโอบไหล่เลย อยากบอกให้แฟนเลิกทำตัวเป็นสุภาพบุรุษสักทีแต่เขาก็ไม่กล้า เขารู้ว่าเซฮุนรักเขามากถึงได้ให้เกียรติเขามากขนาดนี้ แต่ก็นะเขาเป็นพวกที่มีอารมณ์ง่ายเสียด้วยสิ เวลาที่ต้องอยู่ด้วยกันตามลำพังกับเซฮุน มันทรมานมากจริงๆ ลู่หานนึกเกลียดตัวเอง

             

“นี่อย่านึกถึงคนอื่นสิ”

           

 “....ช่วยไม่ได้ ฉัน...อ๊ะ....อย่าแกล้งกันสิแบคฮยอน อะ...อ่ะ!”ลู่หานยู่ปากพลางเบิกตาขึ้นมองร่างบาง ที่กำลังเมามันกับการขบเม้มผลเชอรี่กลางหน้าอกของเขา

            

 “เธอมีอารมณ์ง่ายชะมัด...”ลองส่งมือไปแตะๆกลางหว่างขาเพื่อนสาว ก็สัมผัสได้ถึงน้ำหล่อลื่นจำนวนมาก แบคฮยอนยิ้มทะเล้น เขากับลู่หานชอบเล่นอะไรสนุกๆกันแบบนี้ประจำ เขามีแฟน ลู่หานเองก็มีแฟน และแฟนของพวกเขาทั้งคู่ก็เป็นผู้ชาย แต่ก็นะ....เวลาอยู่ใกล้ลู่หานทีไรเขาก็มักจะเกิดอารมณ์ทุกที

           

 “ยัยแบค!....อ๊ะ!!!! ตรงนั้น....แรงกว่านี้”เชิดหน้าขึ้นฉับพลัน หลังจากโดนนิ้วของแบคฮยอนสอดใส่เข้ามาในช่องทาง

            

 “ชอบไหม...ไหลเยิ้มเลยอะ....”

             

“เพราะเธอนั้นแหละ....แบคฮยอน”ลู่หานประคองใบหน้าแบคฮยอนขึ้นมาจูบ ขณะที่ขาเรียวขาวขยับแยกออกกว้างเพื่อให้แบคฮยอนสอดใส่นิ้วได้ถนัดขึ้น

             

“อะ...อือ”

 

            คนตัวเล็กสะลึมสะลือตื่นขึ้น เพราะเสียงนาฬิกาบนโต๊ะโคมไฟใกล้เตียงนอนแผดเสียงร้องลั่น ลู่หานจัดการกดปิดมัน ก่อนจะเขย่าแขนแบคฮยอนให้ตื่นไปอาบน้ำด้วยกัน วันนี้เปิดเทอมวันแรกเขาไม่อยากไปเรียนสาย ทั้งคู่ช่วยกันถูหลังและสาดน้ำใส่กันน้ำ หยอกเล่นกันในห้องน้ำอย่างนั้นเกือบครึ่งชั่วโมง กว่าจะได้เดินทางไปโรงเรียนอย่างที่คนตัวเล็กตั้งใจ โชคดีที่เวลาตอนนี้นี้เพิ่งจะเจ็ดโมงกว่าๆ คนบนรถไฟจึงไม่เยอะเท่าไหร่ เขาเดินมาล้มตัวนั่งที่เก้าอี้โดยสารพร้อมแบคฮยอน ชีวิตเด็กมอปลายปีสุดท้ายกำลังเริ่มขึ้นแล้วสินะ ใช้เวลาเดินทางเพียงยี่สิบนาที ลู่หานกับแบคฮยอนก็ถึงสถานีจุดหมาย ซึ่งสถานีนี้มันใกล้กับโรงเรียนของพวกเขา

            

 “นั่นมันเซฮุนนิ”ลู่หานหันขวับไปมองตามนิ้วของแบคฮยอนทันที คิ้วสวยขมวดเป็นปมเมื่อเห็นคนรักกำลังเดินโอบเอวเด็กสาวคนอื่นอยู่อีกฝั่งถนน ลู่หานอยากเดินเข้าไปถามเซฮุนเหลือเกินว่าผู้หญิงคนนั้นคือใครและทั้งคู่เป็นอะไรกัน แต่เพราะสัญญาณไฟจราจรมันเปลี่ยนเป็นสีเขียวซะก่อน ทำให้ไม่สามารถข้ามถนนไปหาเซฮุนได้

             

“ใจเย็นน่าลู่....อาจจะเป็นแค่เพื่อนกัน”

             

“เพื่อนบ้าเพื่อนบออะไรกันละ....เดินโอบกันแนบแน่นขนาดนั้น”

             

“แกคิดมากไปป้ะ....”

           

 “....ฉันไม่รู้ ฉันเหมือนคนกำลังอกหักเลยวะแบค”

            

 “โทรถามเซฮุนก็ได้นิ ลองดู”

             

“อือ...”ล้วงมือเข้ามาหยิบสมาร์ทโฟนในกระเป๋าสะพายข้างในโต ก่อนจะกดโทรออกไปที่เบอร์ของเซฮุน ทว่าคนรักของเขากลับไม่ยอมรับสายเลย นี่เซฮุนกำลังทำให้เขากลายเป็นบ้าเหรอ

             

“หมอนั่นไม่รับสายฉัน”

           

 “ไว้แกค่อยถามหมอนั่นตอนเย็นเอา ยังไงซะหลังเลิกเรียนหมอนั่นน่าจะมาหาแกที่หน้าโรงเรียนเหมือนทุกวันนะ”

             

“อืม...”เบ้ปากเซ็งๆ ก่อนจะเดินตามหลังแบคฮยอนเข้าไปในซอยลัด ไม่นานนักพวกเขาก็เดินมาถึงโรงเรียน วันนี้ลู่หานคิดว่าเขาคงไม่มีกะจิตกะใจอยากจะเรียนหนังสือหรอก เซฮุนไม่เคยมีกิ๊กมาก่อนเลยนะ หรือว่าที่ผ่านมาเขาจับไม่ได้เองต่างหาก

           

 “บ้าที่สุด...”

แทบจะรอให้ออดส่งสัญญาณบอกเวลาหมดคาบไม่ไหว ตอนพักเที่ยงเขาโทรหาเซฮุนตั้งหลายสาย อีกฝ่ายไม่ยอมรับสายเขาเลย วันก่อนตอนเจอกันยังดีๆกันอยู่เลยแท้ๆ ไหงวันนี้ถึงได้กลายเป็นแบบนี้ได้ก็ไม่รู้ ลู่หานรักผู้ชายคนนี้เกินไปแล้ว ทั้งรักทั้งหลงและหวงมากด้วย กว่าจะได้คบกันเขารอเซฮุนขอเป็นแฟนตั้งเกือบปีแนะ เขาแอบชอบเซฮุนมาตั้งแต่ตอนเรียนประถม เนื่องจากตอนนั้นมีโอกาสได้เรียนโรงเรียนเดียวกัน พอขึ้นมัธยมเขาและเซฮุนต่างก็แยกไปเรียนคนละโรงเรียน พอย้ายไปเรียนโรงเรียนH เซฮุนดันเป็นเพื่อนสนิทชานยอลซึ่งเป็นแฟนของแบคฮยอน เวลาไปเที่ยวด้วยกันเขาก็มักจะได้เจอกับเซฮุน เพราะแบคฮยอนชอบลากเขาไปเป็นเพื่อนเวลาอีกฝ่ายนัดเดทแฟนหนุ่ม ส่วนชานยอลก็ชอบลากเซฮุนมาด้วย จนกลายเป็นเดทคู่ซะเกือบทุกครั้ง กระทั่งเขากับเซฮุนเริ่มพัฒนาความสัมพันธ์มาเป็นคนรู้ใจ

             

“นู้นไงมาล่ะ”ลู่หานพยักหน้าให้แบคฮยอน และเหลือบไปมองคนรักเล็กน้อย ลู่หานผันหน้ากลับมายิ้มให้แบคฮยอน เซฮุนมาหาเขาที่หน้าโรงเรียนตามที่คาดการณ์ไว้ไม่ผิด เขาเดินพ้นประตูรั้วโรงเรียนไม่เท่าไหร่หมอนั่นก็โผล่หน้ามาเลย

“เจอกันที่หอนะแบค” 

“อาห๊ะ เคลียร์กันดีๆล่ะ”  

“จะพยายาม”คนตัวเล็กโบกมือให้เพื่อนสาวทั้งสองพูดคุยกันนิดหน่อย ก่อนจะเดินแยกย้ายกันคนละทาง โดยลู่หานเดินมาหาเซฮุนที่กำลังยืนหน้านิ่งอยู่บริเวณป้ายรถเมล์หน้าโรงเรียน ส่วนแบคฮยอนก็เดินข้ามถนนไปอีกฝั่ง

  

“วันนี้อยากกินอะไรเป็นพิเศษไหม เดี๋ยวเลี้ยง”เซฮุนว่าพลางก็วางท่อนแขนพักไว้ที่ไหล่เล็ก ระหว่างเดินเคียงข้างกันไปยังย่านร้านอาหารและห้างสรรพสินค้า

“ไม่ เราไม่อยากกินอะไรทั้งนั้น" 

 “งอนอะไรรึเปล่า หื้ม...เซทำอะไรให้ลู่โกรธเหรอครับ”

  

“ผู้หญิงเมื่อเช้าใคร!”ตวัดสายตามองใบหน้าหล่อจัด 

“เพื่อนในห้อง” 

“ทำไมต้องโอบกันขนาดนั้นด้วยห๊ะ...กับผู้หญิงคนอื่นนี่ดูเหมือนเซจะใส่ใจมากกว่าเราซะอีก แถมเราโทรหานาย นายก็ไม่รับสายเราเลย” 

“เขาหกล้ม...เซก็แค่เข้าไปช่วยพยุง เซมีลู่คนเดียวจริงๆครับ แล้วที่ไม่ได้รับสายลู่ก็เพราะเซลืมโทรศัพท์ไว้ที่ห้อง หรือว่าลู่ไม่เชื่อเซที่ผ่านมามันยังพิสูจน์ไม่ได้อีกเหรอว่าเซมีลู่คนเดียว”ทำไมต้องมาทำหน้าตาน่าสงสารด้วยเนี่ย ตาก็ละห้อยอีกเวลาที่มองเขา ลู่หานเม้มปากอย่างกำลังมีเรื่องให้คิด  

“เราขอโทษนะ...เซฮุน....วันเสาร์นี้เราไปทะเลกันนะ แค่เราสองคน... ห้ามนายชวนชานยอลกับแบคเด็ดขาด”ลู่หานไม่อยากให้มันกลายเป็นเดทคู่เหมือนทริปเที่ยวทะเลครั้งก่อนๆ เวลาไปเที่ยวไหนไกลๆด้วยกันชานยอลกับแบคฮยอนก็มักจะไปด้วยเสมอ เขาอยากมีเวลาอยู่กับเซฮุนตามลำพังบ้าง แบคฮยอนเองก็คงจะคิดเหมือนกัน 

“บังคับรึเปล่า” 

“เออ บังคับ! ฉลองที่เราคบกัน...ครบสามปี”ลู่หานก้มหน้าพลางลอบยิ้ม  วันเสาร์ที่จะถึงมันเป็นวันครบรอบ ที่เขากับเซฮุนตกลงคบหาดูใจกัน และปีนี้ลู่หานขอของขวัญจากเซฮุนด้วยการไปเที่ยวทะเล

“ครับ”ลู่หานก้มหน้าพลางลอบยิ้ม

จุดหมายปลายทางถูกเปลี่ยนเมื่อลู่หานค้านหัวชนฝาว่าไม่อยากกินอะไรทั้งสิ้น เซฮุนจึงพาลู่หานมาเล่นที่หอพักของเขา ร่างสูงล้มตัวลงนั่งข้างๆแฟนสาวบนเตียง ขณะที่ดวงตาคมจดจ้องไปที่จอโทรทัศน์ซึ่งกำลังฉายภาพยนตร์แนวแอคชั่น ก่อนจะผันสายตามามองลู่หาน เซฮุนอมยิ้ม เขาเกี่ยวเส้นผมสีดำของร่างเล็กทัดไว้ที่ใบหู

“อะไร....หน้าเรามีอะไรติดเหรอ”ยกมือขึ้นมาจับๆใบหน้าก็ไม่พบว่ามีอะไรติดอยู่ คนตัวเล็กมองค้อนร่างสูง  

“ผ้าพันคอนะ ทำไมไม่ถอดออก ห้องเราไม่ได้หนาวเหมือนข้างนอกซะหน่อย” 

“ก็...เราหนาวนิ เซฮุนไม่หนาวแต่เราหนาวนี่ เซฮุนนายกอดเราหน่อยดิ....ได้ไหม”ร่างสูงแค่ยกมือขึ้นมาลูบหัวเจ้ากวางน้อยขี้อ้อนเท่านั้น ก่อนจะละสายตาจากใบหน้าลู่หานไปสนใจภาพยนตร์ต่อ เซฮุนได้ยินเสียงถอนหายใจฮึดฮัดดังเล็ดรอดออกมาจากอีกคน ชายหนุ่มระบายยิ้มเห็นเขี้ยว ไม่ใช่ว่าไม่อยากอดลู่หานนะ....เขาเองก็อยากกอด แต่เขากลัวว่าเขาจะทำอะไรเกินเลยอีกฝ่ายมากกว่ากอดธรรมดานะสิ เขาอยากถนอมลู่หานจนถึงวันที่เขาเรียนจบ เซฮุนตั้งใจเอาไว้เช่นนั้น แต่ตอนนี้เขาคิดว่าอีกไม่นานเขาคงจะตบะแตกเข้าสักวัน นับวันลู่หานก็ยิ่งสวย...แถมยังน่ารักมากอีกต่างหาก มันมากจนเขาแทบจะอดใจตัวเองไม่ไหวอยู่แล้ว 

“ชิส์! ไปทะเลเราจะใส่บิกินี่อวดพวกหนุ่มๆที่ชายหาด ให้เลือดกำเดาไหลเลยคอยดู” 

“งั้นเซก็จะมัดลู่ไว้ในห้อง ไม่ให้ออกไปข้างนอกได้”ผลักไหล่แกร่ง แก้อาการหมั่นไส้ ลู่หานเลิกสนใจจอโทรทัศน์ คนตัวเล็กยิ้มมุมปาก ขยับตัววางศีรษะบนหน้าตักแฟนหนุ่มพลางเงยหน้ามองสันกรามของเซฮุน อีกหนึ่งเหตุผลที่เขาอยากให้เซฮุนแตะต้องร่างกายเขาบ้าง ก็เพราะหลังเรียนจบเซฮุนต้องกลับประเทศบ้านเกิด เซฮุนต้องย้ายกลับไปอยู่ที่นั่นกับครอบครัว ทีแรกคุณแม่ของเซฮุนจะให้เซฮุนย้ายกลับไปเกาหลีตั้งแต่ปีที่แล้ว แต่เซฮุนไม่ยอมและบอกท่านว่าจะกลับไปหลังเรียนจบมัธยมปลาย มันเหมือนเขาต้องการจะใช้ร่างกายตัวเอง...ผูกมัดเซฮุนไว้เลยเนอะ เขาไม่อยากให้เซฮุนจากเขาไปเลย แค่คิดว่าอีกไม่นานเซฮุนจะทิ้งเขา เขาก็อยากจะร้องไห้ออกมาดังๆแล้ว  

“เซฮุน....นายรักเราใช่ไหม” 

“ให้พูดเป็นพันครั้ง คำตอบก็ยังเหมือนเดิมอะ....เซรักลู่” 

“จะไม่เปลี่ยนใจไปจากเราแน่นะ” 

“มันก็ไม่แน่...ถ้าหากลู่ดื้อกับเซมากๆ”เซฮุนรีบเบือนหน้าหนีไปอีกทาง เมื่อเห็นร่องหน้าอกขาวเนียนของลู่หานผ่านเสื้อนักเรียนสีขาวตัวบาง วันนี้ลู่หานน่าจะลืมใส่เสื้อทับ ก้อนเนื้อขาวที่อยู่ใบบราเซียร์ลายลูกไม้บดเบียดกันท่าทางน่าอึดอัด ชายหนุ่มกลืนน้ำลายลงคอ ก่อนจะรีบเอาชายผ้าพันคอมาวางปิดส่วนนั้นให้หญิงสาว 

“เซฮุน....”ลู่หานจับมือคนรักไว้ก่อนที่อีกฝ่ายจะผละออกไป 

“เรารักเซฮุนนะ”พวกเขาสบตากัน เหมือนกับว่ามีแรงดึงดูดบางอย่างที่ทำให้เซฮุนเคลื่อนใบหน้าลงมาหาลู่หาน กระทั่งริมฝีปากหยักแตะแต้มลงบนกลีบปากสวย ปลายลิ้นโลมเลียไปทั่วโพรงปากรสหวานที่มีกลิ่นนมกล้วยอ่อนๆ คนตัวเล็กหลับตาลงเชื่องช้า ขณะที่ริมฝีปากและลิ้นเล็กตวัดโต้ตอบร่างสูง เซฮุนมอบจุมพิตแสนอ่อนโยนให้แก่เขา ที่สำคัญนี่มันคือจูบแรกของเขากับเซฮุน หัวใจเขาเต้นระส่ำไปหมด แก้มก็รู้สึกร้อนขึ้นอย่างไม่ทราบสาเหตุ 

“ขออีกไม่ได้เหรอ”เซฮุนระบายยิ้มให้กับคนที่กำลังทำหน้าทำตาออดอ้อน หลังจากเขาผละจูบ 

“...”เซฮุนส่ายหน้าแทนคำตอบ 

“นายมันซื่อบื้อชะมัดโอเซฮุน”

.............................................................................

 อย่าลืมแท็ก #ฮารุhunhan