ตอนที่ 3 #เจ้าของร้านขนมหวานคนนั้นชื่อลู่หาน

#เจ้าของร้านขนมหวานคนนั้นชื่อลู่หาน

“พวกนาย! พวกนายเข้ามาได้ยังไง ออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ!!!”ถอยร่นขึ้นแผ่นหลังติดพนักเตียง คนตัวเล็กเบิกตามองบรรดาเพื่อนผู้ชายของโอเซฮุนเลิกลั่ก ด้วยความหวาดกลัวสุดขีด พยายามดึงผ้าห่มปิดร่างกายไร้อาภรณ์จนถึงลำคอ                                               

“คุณเซฮุนช่วยด้วยครับ เพื่อนของคุณเขา... คุณเซฮุนช่วยลู่ด้วย!!”คนตัวเล็กส่งเสียงขอความช่วยเหลือชายหนุ่มคนสุดสุดท้ายที่เดินเข้ามาด้านใน โอเซฮุนกดล็อกประตู ร่างสูงแสยะยิ้มร้ายกาจ ขณะเดินเข้ามาสมทบกับเหล่าเพื่อนราวๆสี่ห้าคนที่กำลังยืนล้อมรอบเตียงนอน นั่นทำให้ลู่หานรู้ว่าคืนนี้คงจะไม่มีใครช่วยเขาได้ ร่างเล็กปล่อยโฮออกมาขณะโดนจับขึง                                                                

“จะทำอะไร ปล่อย! คุณเซฮุนอย่าทำแบบนี้ ผมขอร้อง!!!”

            

“หึ...ก็เธอสวยขนาดนี้ไง แถมหุ่นยังน่าเอาอีก เพื่อนฉันข้างนอกมันก็เลยอยากเข้ามาร่วมแจมกับพวกเราสองคนด้วย”เขาไม่น่าหลงใหลไปกับถ้อยคำหวานๆของโอเซฮุนเมื่อกี้นี้เลย ร่างเล็กพยายามดิ้นรน แม้จะรู้ดีแก่ใจว่ามันคงจะไร้ผลในที่สุด คนตัวเล็กถูกโอเซฮุนขึ้นคร่อม ส่วนมือเท้านั้นกำลังโดนกดด้วยฝีมือของเพื่อนๆของคนเป็นเจ้านาย สายตาหื่นกามเหล่านั้นที่ส่งมามองเรือนร่างเปล่าเปลือยของเขา มันยิ่งทำให้เขาหวาดกลัวจับใจ ได้แต่ปล่อยน้ำตา ส่งสายตาขอความเห็นใจจากคนใจร้าย

       

 “ไม่!!!”

“เธอไม่อยากฟินรึไง มันเหมือนได้ขึ้นสวรรค์หลายๆครั้งเชียวนะ ลองหน่อยน่าลู่หาน”เซฮุนพูดขึ้น ก่อนที่ชายหนุ่มคนอื่นๆจะหัวเราะชอบใจ

“คุณมันบ้าไปแล้วจริงๆ โอเซฮุน! ฮึก.... เลวยิ่งกว่าสัตว์เสียอีก ปล่อย! ปล่อยผม!! ฮรึก”

เพี๊ยะ!!!!!!

“ต้องให้ได้เลือดก่อนใช่ไหม มึงถึงจะเชื่อฟังคำสั่งกู ห๊ะ!!!”ระงับอารมณ์ไม่ไหว จนต้องฟาดฝ่ามือเต็มแรงใส่ใบหน้าร่างเล็ก เซฮุนใช้ลิ้นดุนดันกระพุ้งแก้ม พลางก้มลงมองคนเลือดกบปาก

 “เฮ้ยไอ่เซฮุนใจเย็นๆดิวะ เดี๋ยวก็เสียของหมดหรอก”

“ฮึกๆ...พวกนาย ทำไมถึงใจร้ายกันแบบนี้ ฮึก....เราไม่เคยสร้างความเจ็บช้ำ หรือทำให้พวกนายโกรธเกลียดเราเลยนะ ทำไมถึงทำกับเราแบบนี้”

“อย่าร้องไห้นะจ้ะคนสวย ฮ่าๆ”เซฮุนหัวเราะตามเพื่อนคนอื่นๆ เมื่อเพื่อนคนใดคนหนึ่งพูดถูกใจเขาเข้า ชายหนุ่มใช้ฝ่ามือบีบกามร่างเล็ก ยิ่งเห็นใบหน้าอีกฝ่ายเจ็บปวดมากแค่ไหนเขาก็ยิ่งชอบใจ

             

“อ้าปากสิวะ!”ก่นด่าร่างเล็กที่กำลังนอนตัวสั่น ก่อนจะก้มลงขบเม้มซอกคอคนสวย และไล้ริมฝีปากขึ้นมามอบจูบแสนป่าเถื่อนให้ลู่หานเป็นของรางวัล

            

“พวกกูขอบ้างสิวะเซฮุน”ชายหนุ่มหลายคนแลบลิ้นเลียริมฝีปาก ด้วยท่าทางกระสันเต็มแก่ รีบเปิดประตูเข้ามาในนี้เร็วๆสิวะ....

“ตามสบาย กูจะออกไปนั่งดูผลงานของพวกมึงตรงโซฟา”ผละกายจากลู่หาน เซฮุนล้มตัวนั่งสูบบุหรี่บริเวณโซฟาที่มุมๆนึงของห้องนอน ร่างสูงนั่งไขว่ห้าง มองร่างเล็กถูกเพื่อนของเขา ไซร้ซอกคอด้วยความรู้สึกหลากหลาย และหนึ่งในความรู้สึกเหล่านั้นคือความสับสน เหล่าควันที่พวยพุ่งออกมาจากโพลงจมูกแท่งโด่ง เซฮุนภาวนาให้ปาร์คชานยอลรีบเข้ามาในห้องนี้ ก่อนที่พวกเพื่อนๆของเขามันจะระงับอารมณ์หื่นกระหายไม่ไหว และลงมือย่ำยีลู่หาน ซึ่งมันผิดไปจากแผนการที่ได้ตกลงกันไว้ก่อนหน้านี้

     

“ทำไมมึงชักช้าแบบนี้วะ ชานยอล”ชายหนุ่มสบถออกมาเสียงเบา คิ้วเรียวขมวดผูกเป็นปมอย่างเคร่งเคียด ก่อนจะเบือนหน้าหนีภาพเบื้องหน้า

            

 ร่ำร้องขอความเห็นใจจากผู้ชายใจร้าย ทว่าดูเหมือนถ้อยคำของเขาจะไม่สามารถส่งไปถึงชายหนุ่มเหล่านั้นได้ ลู่หานหรี่ตามองไปทางเซฮุน ทว่าอีกฝ่ายกลับไร้เยือใยใดใด โอเซฮุนไม่ชายตามามองเขาเลยสักนิดด้วยซ้ำ นั่นยิ่งทำให้หัวใจเขาแทบแหลกสลาย คนตัวเล็กเบี่ยงใบหน้าและลำคอหนีจมูกโด่ง ที่ผลัดกันเข้ามาคลอเคลียซอกคอของเขา ฝ่ามือหยาบกร้านนับสิบผลัดกันเข้ามาลูบไล้ร่างกายบอบบางที่กำลังเนื้อตัวสั่นระริก ระคนหวาดกลัวสุดชีวิต

             

“ฮึ...อย่า...ทำ เราเลย ฮึก”เอ่ยน้ำเสียงเจือแหบพร่า เมื่อเห็นว่าเพื่อนๆของเซฮุนเริ่มปลดเปลื้องเสื้อผ้าบนร่างกายพวกเขา

             

“ยอมๆเพื่อนของฉันไปเหอะลู่หาน ยังไงซะเธอก็คงไม่ต่ำไปมากกว่านี้แล้วล่ะ”เซฮุนลุกจากโซฟา สาวเท้าเข้ามาสำรวจผลงานใกล้ๆ ร่างสูงใช้ปลายนิ้วเกลี่ยเบาๆที่ข้างแก้มคนบนเตียง ระหว่างที่เพื่อนของเขามันกำลังจัดการกับเสื้อผ้า

             

“คุณ...จะให้ลู่ทำอะไรก็ได้ ลู่ยอมทุกอย่าง แต่ขอร้อง อย่าให้เพื่อนของคุณ...ข่มขืนลู่เลยนะครับ ลู่กลัว”ถ้าตอนนี้ข้อมือของเขาไม่ถูกมัดไพ่หลัง และเส้นเชือกผูกติดกับเตียงไว้อีกทอดนึง เขาคงจะใช้จังหวะนี้วิ่งหนีออกไปจากห้องแล้วล่ะ ลู่หานนิ่วหน้าเจ็บปวด เนื่องจากบาดแผลบริเวณข้อมือที่ถูกมัดเสียดสีไปมากับเส้นเชือก

             

“หึ อย่าหวังเลยว่าฉันจะเห็นใจ!....”ดวงตาคมก้มสำรวจสัดส่วนเรือนร่างของลู่หานด้วยสายตาจาบจ้วง ก่อนจะแสร้งแลบปลายลิ้นเลียรอบริมฝีปากแห้งผาก

             

“คุณนายโอ...ไม่น่ามีลูกอย่างคุณเลย!”ทันทีที่ประโยคนั้นหลุดออกมาจากปาก ฝ่ามือหนักๆจากโอเซฮุนก็ลอยมากระทบใบหน้าร่างเล็ก

เพียะ!!!!!!!!!!!  

“ฮรึก...อั่ก โอ๊ะ!!!!”คนตัวเล็กกรีดร้องเสียงหลง เปลือกตาสีเนื้อปิดลงทันใด เมื่อความเจ็บปวดแล่นพล่านไปทั่วทั้งใบหน้า ลู่หานไม่รู้ว่าโอเซฮุนมองเขาด้วยสายตาเช่นไรในเวลานี้ เพราะการมองเห็นของเขานั้นเริ่มที่จะมืดบอดช้าๆ ทว่าน้ำตายังคงรินไหลจากดวงตาที่ปิดสนิทอย่างต่อเนื่องราวเขื่อนแตก 

“...แม่ฉัน เขาไม่มีทางเสียใจต่อสิ่งที่ฉันทำ..กับลูกของนังแพศยาอย่างเธอหรอก!!”จงใจกดนิ้วชี้กลางหน้าผากอีกคนแรงๆ ทีแรกก็แค่กะจะแกล้งเล่นให้ตกใจกลัว โดยที่เขาได้รับความร่วมมือจากเพื่อนในกลุ่มบางคน และเหตุผลสำคัญที่เขาจงใจทำเช่นนี้กับลู่หาน ก็เพราะ...ปาร์คชานยอล 

หึ...ปากดีแบบนี้ สมควรโดนแล้วล่ะ คนต่ำๆอย่างเธอ ไม่มีสิทธิ์มาด่าฉัน!!! 

และแล้วภาพในอดีต ก่อนมารดาของเขาฆ่าตัวตาย ก็ย้อนกลับเข้ามาในความทรงจำอีกครั้ง 

“หลีกสิ!”เอ่ยตำหนิร่างเล็กด้วยความไม่พอใจ เขาแค่จะเข้าไปหาหนังสือ เพื่อที่จะเอาไปอ่านให้มารดาซึ่งกำลังป่วยฟังที่ห้องนอนของท่าน แล้วนี่มันก็บ้านของเขา เขามีสิทธิ์จะทำอะไรก็ได้ ทำไมลู่หานถึงต้องมาจุ้นจ้านกับเขา หรือในห้องนั้นมันมีอะไร ถึงไม่อยากให้เขาเข้าไป

            

“คุณเซฮุน...เอ่อ คุณเซฮุนอย่าเพิ่งเข้าไปในห้องหนังสือตอนนี้เลยนะครับ ลู่ไม่ได้เข้าไปทำความสะอาดหลายวันแล้ว เดี๋ยวคุณจะแพ้ฝุ่นได้นะ”ร่างเล็กรีบเอาตัวขวางประตู สีหน้าเลิกลั่กระคนมีความผิดติดตัว นั่นยิ่งทำให้โอเซฮุนอยากรู้เข้าไปใหญ่ ว่าทำไมลู่หานถึงไม่อยากให้เขาเข้าไปในห้องหนังสือนัก

             

“เธอคิดว่าฉันอ่อนแอเหรอ ห๊ะ! ลู่หานฉันบอกให้เธอหลีกไป พูดไม่รู้เรื่องรึไง!”เซฮุนคว้าไหล่บาง ก่อนจะออกแรงผลัก ชายหนุ่มส่งสายตาขู่เพื่อไม่ให้ร่างเล็กเข้ามาขวางเขาอีก ร่างสูงเปิดประตูให้แง้มออกด้วยความเบาแรง เซฮุนจุดยิ้มร้าย เมื่อรู้ว่าอะไรเป็นอะไร.... ชายหนุ่มจงใจกระแทกปิดประตูเสียงดัง ขัดจังหวะเพลงรักของพ่อและชู้รัก

             

“สารเลว ทั้งแม่และก็...ลูก เหอะ! เพราะแบบนี้สินะ เธอถึงได้ขัดขวางฉันนัก!”

             

“คุณเข้าใจผิดแล้วครับ ลู่...”ลู่หานเหมือนคนน้ำท่วมปาก เพราะเขาเองก็มีส่วนรู้เห็นต่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

             

“ฉันเห็นตำตานะลู่หาน ว่าพ่อของฉัน...กำลังเอาแม่ของเธออยู่ในห้องนั้น!”เซฮุนตรงเข้าประชิดร่างเล็ก ก่อนจะจัดการบีบท่อนแขนอีกคนด้วยความโกรธแค้น 

“เสียแรงที่แม่ฉันเขาทั้งรักและไว้ใจเธอกับแม่!”

 

“ไอ่เซฮุนมึงจะให้พวกกูทำยังไงต่อ แมร่งเมียมึงมันก็สลบไปแล้ว พวกกูหมดสนุกแล้ววะแบบนี้”ร่างสูงสะบัดศีรษะ ขับไล่ภาพความทรงจำที่แสนน่ารังเกียจ

“กูจะถ่ายคลิปมันเก็บไว้ พวกมึงต้องอยู่ช่วยกูก่อน”แสยะยิ้มให้บรรดาเพื่อนสนิท ก่อนจะเดินไปหยิบมือถือขึ้นมาแตะปุ่มอัดวิดีโอ  

เธอมันไม่เจียมตัวเองนะลู่หาน! ถ้าเธอยอมนอนเฉยๆแล้วปล่อยให้ฉันได้ทำตามแผนที่วางไว้ละก็ เธอคงจะไม่ต้องเจ็บตัวขนาดนี้ แล้วก็ไม่ถูกฉันถ่ายคลิปของเธอเก็บไว้หรอก! อยากแกว่งเท้าเองทำไมล่ะ...ช่วยไม่ได้ 

“อย่างงั้นแหละ อ้าขามันกว้างๆ ไอ่เชี่ยพวกมึงแต่ละคน หน้าแมร่งโคตรหื่น”ร่างสูงสบถด่าเพื่อนร่วมแก๊งค์ไม่จริงจัง ชายหนุ่มใบหน้าหล่อเหลาจุดยิ้มมุมปาก เมื่อเห็นใบหน้าร่างเล็กผ่านกล้องสมาร์ทโฟน 

“อ๊ะ...ฮื่ออ”ร่างเล็กบนเตียงขมวดคิ้วเล็กน้อย เปลือกตาสีเนื้อกระพริบขึ้นลงสองสามครั้ง ไม่นานลู่หานก็เบิกตาตื่นขึ้นอีกครั้ง หลังสลบไปราวๆสิบนาที 

“หันมายิ้มให้กล้องหน่อยสิที่รัก เฮ้ยกระชากหัวให้มันหันมาทางนี้ซิ!” 

“ฮึก โอ้ย!!!...”

 

“เพื่อนๆของผมที่นั่งดื่มเหล้ากันอยู่โต๊ะนี้ หายไปไหนกันหมดครับคุณป้า คุณป้าเห็นพวกมันบ้างไหมครับ?”ชานยอลเอ่ยถามคุณป้าแม่บ้านที่กำลังทำความสะอาดโต๊ะเก้าอี้บริเวณสระว่ายน้ำ หลังจากงานปาร์ตี้วันเกิดจบลง เพื่อนคนอื่นๆที่ชวนมาร่วมงาน ต่างพากันกลับไปหมดแล้ว หากแต่บรรดากลุ่มเพื่อนที่เขาสนิทรวมถึงโอเซฮุนนั้นหายไป ทว่ารถของพวกมันทุกคนยังจอดอยู่ที่หน้าบ้าน แสดงว่าพวกมันยังอยู่ที่บ้านของเขา แต่เขาก็ไม่รู้ว่าพวกมันไปสุ่มหัวกันอยู่ตรงส่วนไหน 

“ป้าเห็นพวกเธอขึ้นไปบนชั้นสองน่ะค่ะ สงสัยจะขึ้นไปนอนห้องนอนแขก”เขาคาดการณ์ว่าพวกมันคงจะเมากันมาก และขับรถกลับบ้านกันไม่ไหว ก็เลยค้างที่บ้านของเขาเสียเลย ก็ใช่ว่าพวกมันจะไม่เคยมาค้างที่นี่กันสักหน่อย ร่างโปร่งไหวไหล่ 

“ขอบคุณมากครับป้า ฝากป้าและคนอื่นๆเก็บกวาดบ้านให้เรียบร้อยด้วยนะครับ สิ้นเดือนนี้ผมจะบอกพ่อให้ท่านเพิ่มเงินเดือนให้ทุกคน รบกวนด้วยนะครับ”ชายหนุ่มระบายยิ้มส่งให้คุณป้าแม่บ้านและคนรับใช้คนอื่นๆที่อยู่ในละแวกนั้น 

“ค่ะ คุณชานยอลรีบขึ้นไปนอนพักผ่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวทางนี้พวกป้าจัดการเอง”

 

ร่างโปร่งสาวเท้าขึ้นบันไดมายังชั้นสองของบ้านพักส่วนตัว ทีแรกเขาตั้งใจจะเดินเข้าห้องของตัวเองเลย เพราะคิดว่าโอเซฮุนและเพื่อนในกลุ่มคนอื่นๆคงจะนอนหลับกันไปหมดแล้ว แต่เพราะเสียงร้องเล็กๆ ที่ดังแว่วออกมาจากห้องนอนแขก ทำให้เขาจำต้องหยุดชะงักปลายเท้า 

“ลู่หาน!” 

ตัดสินใจหมุนลูกบิดแล้วผลักประตูเปิดเข้าไปภายใน สิ่งที่เขาได้เห็นมันยิ่งกว่าฉากโหดร้ายในหนังติดเรทเสียอีก ภาพของคนที่เขาแอบรักกำลังพยายามต่อสู้ขัดขืน เพื่อให้หลุดพ้นจากการกระทำชั่วช้าของบรรดาเพื่อนใจทราม โดยมีโอเซฮุนคอยถ่ายคลิปวิดีโอเก็บไว้ 

“มาแล้วเหรอวะ พวกกูรอมึงตั้งนานชานยอล”ร่างสูงแสยะยิ้มร้าย ขณะประสานสายตากับปาร์คชานยอล จากนั้นจึงหันหน้าไปยักคิ้วให้เพื่อนๆในกลุ่ม เพื่อให้พวกมันทำตามแผนของเขา 

“ไอ่เชี่ยเซฮุน! มึงกำลังทำอะไรกันอยู่วะ ปล่อยลู่หานนะเว้ย!!!”เขาไม่คิดเลยว่าโอเซฮุนและเพื่อนสนิทของเขาคนอื่นๆ ที่คบกันมาเนิ่นนานหลายปีจะเลวกันได้ขนาดนี้ นี่พวกมันคิดจะรุมโทรมลู่หานสินะ จิตใจพวกมึงทำด้วยอะไรวะ! 

“ชานยอลช่วยเราด้วย! ฮรึก....พวกเขาจะข่มขืนเราชานยอล ช่วยด้วย”จากที่ตอนแรกตนนั้นหมดกำลังใจไปแล้ว เพราะคิดว่าคงจะไม่รอดพ้นเนื้อมือของคนใจยักษ์พวกนี้แน่ ลู่หานก็กลับมามีความหวังอีกครั้ง เมื่อเห็นปาร์คชานยอลเปิดประตูเข้ามาในห้อง เหมือนเป็นความหวังเพียงอย่างเดียวของเขา หวังว่าชานยอลจะไม่ใจร้ายเหมือนกับคนพวกนี้ ลู่หานภาวนา 

“เงียบ!!! พวกมึงรีบหาอะไรมาปิดปากมันไว้สิวะ!”เซฮุนส่งเสียงตวาดออกคำสั่ง ไม่นานลู่หานก็ถูกปิดปากด้วยผ้าขนหนู แม้จะเป็นไปด้วยความทุลักทุเลก็ตาม เนื่องจากร่างเล็กเมื่อเห็นชานยอลก็ยิ่งมีแรงฮึดสู้ ร่างสูงเยื้องย่างเข้ามาประชิดร่างโปร่งด้วยใบหน้าเดือดดาล 

“ถ้ามึงสงสารมันหรือทนเห็นพวกกูรังแกมันไม่ได้ มึงก็ออกไปซะดีกว่าชานยอล” 

“ไอ่เซฮุนสิ่งที่มึงทำมันเกินไปแล้วจริงๆ กูจะช่วยลู่ หลีก!”ลู่หานกำลังมองมาทางเขาอย่างน่าสงสารจับใจ ดวงตาสวยที่เขาชอบแอบมอง ไม่ควรแปดเปื้อนหยาดน้ำตาเช่นนี้ เซฮุนรีบขวางทางร่างโปร่งที่กำลังจะสาวเท้าไปหาคนตัวเล็ก 

“งั้นมึงก็เลือกมาละกัน... ระหว่างพวกกูที่เป็นเพื่อนรักของมึงเนิ่นนานหลายปี” 

 

“...” 

 

“กับนางบำเรอชั้นต่ำบนเตียง!  พูดมาสิวะ มึงจะเลือกอยู่ข้างใคร!!”ร่างโปร่งถูกโอเซฮุนตวาดใส่หน้า ชานยอลเคลื่อนเท้าถอยหลังหนึ่งก้าว เมื่อโอเซฮุนก้าวเท้าเข้ามาใกล้ พวกเขาจ้องประสานสายตากัน ก่อนที่ร่างโปร่งจะเป็นฝ่ายถอนสายตาไป เมื่อรู้สึกว่าตนเองนั้นสู้อีกคนไม่ไหว 

“กู...ไอ่เซฮุนมึงอย่าทำแบบนี้เลย กูเลือกไม่ได้หรอก”ยอมรับเลยตรงๆครั้งนี้เขากลัวโอเซฮุน มากกว่าครั้งไหนๆ ไม่ว่าพวกเขาทั้งคู่จะโกรธกันขนาดไหน แต่เซฮุนก็ไม่เคยมองเขาด้วยสายตาเช่นนี้มาก่อน สายตาที่พร้อมจะตัดเพื่อนกับเขา...หากว่าเขาเลือกเดินคนละฝั่งกับมัน

 “ถอดเสื้อของมึงซะ แล้วขึ้นเตียงมาสนุกกับพวกกู!”เพื่อนสนิทอีกคนตะโกนมาหาเขา ชานยอลเงยหน้าขึ้นจากพื้นกระเบื้อง มองผ่านไหล่โอเซฮุนไปที่คนบนเตียง ซึ่งกำลังถูกกลุ่มเพื่อนของเขาช่วยกันจับขึงให้นอนราบไปกับผืนเตียง เขารู้เลยว่าสภาพจิตใจและร่างกายของลู่หาน ณ เวลานี้คงไม่ต่างอะไรจากตายทั้งเป็น

             

“...”

            

“มึงอยากเอามันมาตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอวะ กูก็กำลังหยิบยื่นโอกาสให้มึงอยู่นี่แล้วไง ถ้าฉลาดพอก็ขึ้นมา!”พวกมันพยายามโน้มน้าวใจเขา ร่างโปร่งสบตาลู่หาน คนตัวเล็กส่ายหน้าร่ำไห้ พยายามอ้อนวอนเขาผ่านดวงตาหม่นหมอง

             

“ถอดเสื้อของมึงซะ!”ชานยอลละสายตาจากลู่หาน เปลี่ยนมาสบตาโอเซฮุน

             

“...เซฮุน กู”

             

“กูช่วยมึงมาตั้งเท่าไหร่ไอ่ลูกแหง่ ตอนเด็กๆถ้ามึงไม่ได้กูช่วยไว้อย่าลืมสิ มึงคงตายไปนานแล้ว ความรู้สึกตอนมึงจมน้ำน่ะ มึงลืมแล้วเหรอชานยอล"ถ้ามันไม่ได้เขาช่วยมันไว้ตอนเก้าขวบ ป่านนี้คงไม่มีปาร์คชานยอลอยู่บนโลกแล้วล่ะ ไอ่นี่ตอนเด็กๆมันเป็นไอ่ลูกแหง่ติดแม่ แถมยังขี้โรคอีก ถ้าพ่อเขากับพ่อมันไม่ได้เป็นเพื่อนรักกัน เมื่อก่อนเขาคงไม่คบมันเป็นเพื่อนหรอก เวลามันโดนเด็กคนอื่นรุมแกล้ง ก็เป็นเขาที่คอยปกป้องมันตลอด

             

“...”

             

“ก็ได้กูจะทำ แต่อย่าถ่ายให้เห็นหน้ากูนะ”ร่างโปร่งค่อยๆริดกระดุมเสื้อเชิ้ตที่ตนเองสวมทีละเม็ด จากนั้นจึงเลื่อนมือไปจัดการกับเข็มขัด

            

“ดีมากเพื่อนรัก...คืนนี้กูจะยกลู่หาน ให้เป็นของขวัญวันเกิดมึง”ร่างสูงตบไหล่เพื่อนสนิท ก่อนจะหันกล้องโทรศัพท์ไปที่ร่างเล็กบนเตียงอีกครั้ง

แล้วกูจะรอดูชานยอล... หึ

             

“ไม่!!!! ยะ..อย่า.. ฮึกๆ”

             

ร่างโปร่งที่มีเพียงบ๊อกเซอร์ปกปิดท่อนล่างเคลื่อนกายขึ้นเตียงช้าๆ ชายหนุ่มเพ่งพินิจใบหน้าอาบน้ำตาที่กำลังสะบัดหนีไปมา ลู่หานกำลังผิดหวังในตัวเขา ดวงตาแข็งกร้าวของปาร์คชานยอล จ้องลึกเข้าไปในแก้วตาสวย ชายหนุ่มลดสะโพกลงนั่งบนผืนเตียง มือหนาลูบแก้มลู่หานด้วยสัมผัสอ่อนโยน หากแต่คนตัวเล็กก็รีบสะบัดหน้าหนีทันที ชีวิตเขาคงจบสิ้นแล้วล่ะวันนี้ ไม่มีอีกแล้วพรุ่งนี้... ถ้าโดนคนพวกนี้ข่มขืน เขาจะกัดลิ้นฆ่าตัวตายบนเตียงนี้

            

“ลู่หาน...อย่ากลัวไปเลย”

             

“...”อยากจะเอ่ยตอบชานยอลไปว่าเขาผิดหวังในตัวอีกฝ่ายมากขนาดไหน แต่เพราะมีผ้าขนหนูที่มัดปิดปากเขาอยู่ทำให้ไม่สามารถทำเช่นนั้นได้ ร่างเล็กสบตาชานยอลผ่านม่านน้ำตา

            

“จัดการมันซะสิ! กูให้เกียรติมึงขย่มมันเป็นคนแรกชานยอล ในฐานะที่มึงเป็นเจ้าของบ้าน”โอเซฮุนโพล่งขึ้น ขัดจังหวะชานยอลและลู่หานที่กำลังสบประสานสายตากัน ร่างโปร่งพยักหน้ารับรู้ โดยไม่หันไปมองคนพูด ชานยอลโน้มใบหน้าเข้าใกล้ใบหน้าหวาน ลู่หานรีบหลับตาลง พลางร่นลำคอหลีกหนีสัมผัสจากร่างโปร่งอย่างสุดกำลัง ลู่หานไม่อาจทนเห็นคนที่ตนเองนั้นชื่นชมว่าเป็นคนดี กำลังจะย่ำยีร่างกายของเขาได้

ตุบ!!!! ผั๊วะ!!!! 

เพล้ง!!!!!! 

ก่อนจะได้ยินเสียงบางอย่าง คล้ายวัตถุตกกระทบพื้น ดวงตาโศกเคล้าหยาดน้ำสีใสเบิกค้าง เมื่อเห็นสารร่างของโอเซฮุนล้มตึงนอนแผ่หลาอยู่ที่พื้น โทรศัพท์ที่ใช้ถ่ายคลิปของเขานั้นแตกละเอียดอยู่ใกล้ตัวคนเจ็บ ตรงมุมปากของลูกชายเจ้านายขึ้นเป็นรอยช้ำม่วง

             

“ไอ่เพื่อนชั่ว!!!”โอเซฮุนได้รับการช่วยเหลือจากเพื่อนร่วมแก๊งค์ กลุ่มเพื่อนช่วยกันพยุงชายหนุ่มให้ลุกขึ้นมาจากพื้น เซฮุนตวัดสายตาจ้องหน้าปาร์คชานยอลด้วยความโมโหสุดขีด หลังตนเองยืดยืนได้เต็มความสูงดังเดิม จู่ๆไอ่เพื่อนสารเลวมันก็ลุกพรวดจากเตียงมาต่อยหน้าเขา ที่สำคัญมันยังเขวี้ยงโทรศัพท์ในมือเขาลงบนพื้น ชิ้นส่วนต่างๆที่ประกอบกันเป็นรูปทรง แหลกละเอียดไม่มีชิ้นดีๆ

             

“มึงลืมบุญคุณที่กูเคยช่วยชีวิตมึงแล้วเหรอวะ! ไอ่เนรคุณ!!”ร่างสูงปรี่ตัวเข้าไปหาชานยอล ก่อนจะฟาดหมัดใส่หน้าอดีตเพื่อนรัก ให้สาสมต่อความโมโหที่กำลังมอดไหม้อยู่ภายในใจ

           

 ผั๊วะ!!!!

            

 โอเซฮุนทั้งเจ็บใจ และเสียหน้า อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เพราะลู่หาน...วันนี้เขากับปาร์คชานยอลถึงได้ลงไม้ลงมือต่อยตีกัน เพื่อนที่เขาไว้ใจที่สุดกลับมาทรยศหักหลังกัน เขาและปาร์คชานยอลเป็นเพื่อนรักกันมาหลายสิบปี มีอะไรก็ช่วยเหลือเกื้อกูลกันมาตลอด แต่แล้ววันนี้ มันกลับมาทำร้ายเขา... ทำร้ายคนที่คอยปกป้องมันมาตั้งแต่เด็ก

           

หึ...ถ้ารู้ว่าวันนี้มันจะทำกับเขาเช่นนี้ วันนั้นเขาจะไม่กระโดดน้ำลงไปช่วยมันเด็ดขาด ปล่อยให้ตายคาสระว่ายน้ำโรงเรียนเสียก็ดี

“ทำไม!!!! ทำไมถึงเป็นแบบนี้!!!!”ตวาดใส่หน้าร่างโปร่ง พร้อมทั้งง้างหมัดเตรียมจะอัดใส่ซีกแก้มขวาของอดีตเพื่อนรักอีกครั้ง เซฮุนรู้ว่าเขาไม่สามารถทำร้ายชานยอลได้อีก แค่เห็นหน้าของมันเป็นแผลเพราะฝีมือเขา ใจเขาก็อ่อนยวบไปหมด และรู้สึกผิดอย่างเหลือล้น ทว่าเขาต้องแสดงแกล้งทำเป็นไม่รู้สึกผิดใดใด

“พอเถอะ...เลิกทำเรื่องชั่วช้ากับลู่หานเขาสักที ลู่หานเขาเป็นคนนะเว้ย ไม่ใช่ตุ๊กตายางให้พวกมึงโขกสับ อยากทำอะไรเขาก็ได้ตามอำเภอใจ ถือว่าเห็นแก่ความเป็นเพื่อนของเรานะเซฮุน ครั้งนี้กูขอได้ไหม มึงอยากจะต่อยกูอีกสักกี่ร้อยกี่พันครั้งก็ได้ กูจะยอมเป็นเป้าให้มึงอัดหมัดใส่หน้า จนกว่ามึงจะหายแค้นทั้งกูและลู่หาน”พยายามเตือนสติอีกฝ่าย ทว่าสีหน้าของเซฮุนไม่ได้ทุเลาความเดือดดาลลงแม้แต่น้อย ร่างสูงจ้องหน้าเขาชนิดที่ว่าพร้อมจะบีบคอ ปลิดชีวิตเขาได้ทุกเมื่อ แต่เขาเองก็รู้ดีว่าโอเซฮุนคงไม่กล้าทำกับเขาเช่นนั้นหรอก ความจริงแล้วเขาเองก็มีส่วนผิด ที่ทำให้เซฮุนยิ่งทวีความเกลียดชังในตัวลู่หาน

“อืม กูรักลู่หาน กูรักเขามาก อย่างที่กูเคยบอกมึงในตอนนั้น ถึงแม้เขาจะตกเป็นของมึงแล้ว แต่สำหรับกูเขายังคงมีค่าไม่ต่างจากวันแรกที่กูตกหลุมรักเขา ถ้ามึง....”

“เหอะ....”แสร้งหัวเราะเยาะในลำคอ ชายหนุ่มละสายตาจากปาร์คชานยอลไปมองลู่หานบนเตียง คนตัวเล็กกำลังดิ้นรนพยายามจะแก้เชือกที่ถูกมัดข้อมือด้วยตนเอง ใบหน้าหล่อจัดที่มีบาดแผลมุมปากวาดรอยยิ้มฝืดเฝื่อน ทว่าดวงตาคมกลับลุกวาวไปด้วยเพลิงแค้น

“ตกลงจะเอาไงวะ!!”หนึ่งในบรรดาเพื่อนร่วมแก๊งค์ว่าขึ้น โอเซฮุนเหลียวตาไปมองเล็กน้อย ชายหนุ่มผ่อนลมหายใจระงับอารมณ์หงุดหงิด

“ออกไป พวกมึงออกไปให้หมด กูบอกให้พวกมึงออกไป!!!”เซฮุนไล่ตะเพิดคนที่ไม่เกี่ยวข้องให้ออกไปจากห้อง แม้จะไม่พอใจ ทว่าพวกเขาก็ไม่กล้าปริปากเถียงใดๆ เพราะเกรงกลัวบารมีของโอเซฮุนซึ่งมีฐานะเป็นหัวหน้า หลังจากที่ลืมตัวเผลอขึ้นเสียงไปครั้งนึงเมื่อครู่ ที่สำคัญตอนนี้โอเซฮุนมันกำลังโมโหเข้าขั้นรุนแรง

             

“ฉันช่วยนะ”

“ชานยอลเราคิดว่านายจะรังแกเรา...ฮึก เหมือนคนใจร้ายพวกนั้นเสียอีก ฮรึก ขอบคุณนะที่นายช่วยชีวิตเรา ไม่ใจร้ายกับเรา ฮรึก...เราไม่รู้จะตอบแทนนายยังไงดี”ซบใบหน้าลงบนหน้าอกของร่างโปร่ง ขณะที่อีกฝ่ายกำลังช่วยปลดพันธนาการที่ข้อมือให้แก่เขา 

บุญคุณครั้งนี้เขาจะไม่มีวันลืม...ลู่หานหวังว่าสักวันเขาจะมีโอกาสได้ตอบแทนชายหนุ่มผู้นี้ และเขาก็เพิ่งจะรู้ความจริงบางอย่างในวันนี้ ปาร์คชานยอลแอบรักเขา 

เซฮุนกัดฟันกรอด เมื่อต้องทนเห็นภาพบาดตาบาดใจ  

ชานยอลมึง...โธ่เว้ย! ทำไมมึงต้องรักมันด้วยวะ ทำไมถึงไม่เป็น... 

ชายหนุ่มบีบกำนิ้วมือเข้าหาผิวเนื้อฝ่ามือระงับอารมณ์เดือดปุดอีกทาง ร่างโปร่งรีบเดินหยิบชุดคลุมอาบน้ำส่งให้คนตัวเล็กสวมใส่แก้ขัดไปก่อน รวมถึงตัวของเขาเองด้วย หลังจากช่วยแก้มัดให้อีกฝ่ายเรียบร้อยแล้ว ชานยอลใช้ท่อนแขนโอบเอวคนตัวเล็ก หวังประคองอีกฝ่ายให้เดินสะดวกยิ่งขึ้น ระหว่างที่พากันสาวเท้าไปที่ประตู และในจังหวะที่พวกเขากำลังจะเดินผ่านหน้าโอเซฮุนไป

             

“เดี๋ยวก่อน!!”ทั้งลู่หานและชานยอลต่างก็หยุดชะงักปลายเท้า คนหน้าหวานต่างความสูงทั้งสองคน หันไปมองที่โอเซฮุนเป็นตาเดียว

             

“ชานยอล...ระหว่างกูกับลู่หาน มึงจะเลือกใคร?”ถ้าไม่ทำอย่างนี้ ไม่มีทางเลยที่ปาร์คชานยอลจะยอมปริปากบอกเขา ตลอดเวลาหลายปีที่ผ่านมาก็เอาแต่บ่ายเบี่ยง เขาไม่เชื่อหรอกนะว่าอีกฝ่ายจะไม่หวั่นไหว ไม่รู้สึกอะไรกับเขาเลย เขาไม่มีทางแพ้ลู่หาน! ดวงตากลมโตของร่างโปร่งไหววูบ ชานยอลเงยหน้าสบตาโอเซฮุน ก่อนจะหันกลับมาสบตาลู่หาน จะให้เขาเลือกเหรอ? คำตอบน่ะมันมีอยู่ภายในใจตั้งนานแล้วล่ะ ทว่าเขากลับไม่กล้าเอื้อนเอ่ยชื่อคนๆนั้นออกไป เพราะห่วงความรู้สึกของใครอีกคน

             

“กูเลือกไม่ได้ มึงสำคัญกับกูมากนะเซฮุน ส่วนลู่หาน... กูรักเขา”

             

“พูดมา!!!! มึงจะเลือกใคร กูหรือลู่หาน”เขาต้องข่มความรู้สึกบ้าๆนี้ ที่มันเกิดขึ้นกับตัวเขามาตลอดระยะเวลาหลายปี ใช่ว่าชานยอลมันจะไม่รู้ มันน่ะรู้ดีเลยล่ะ แต่มันกลับแกล้งเป็นคนโง่ ร่างสูงพยายามมองหาตัวเขา ในม่านดวงตาของชานยอล ทว่ามันกลับไม่มี ถึงจะเจ็บปวดแค่ไหน ทว่าทุกอย่างมันก็เป็นไปตามแผนการของเขา ตั้งแต่แผนพาลู่หานให้มาที่นี่

             

“เซฮุน ไว้เราค่อยคุยกันได้ไหม กูอยากพาลู่หานเขาไปล้างเนื้อล้างตัวก่อน”

             

“ชานยอล...นายคุยกับคุณเซฮุนเขาไปเถอะ เราจัดการตัวเองได้ ไม่เป็นไรหรอก... นายไม่ต้องเป็นห่วงเราหรอก”เพียงแค่เห็นสายตาของโอเซฮุนยามกวาดมองมาทางเขา ขณะที่เขาพูดกับปาร์คชานยอล ลู่หานก็แทบอยากจะจุดไฟเผาตัวเองเสียดี๋แยวนี้ ความรู้สึกของการเป็นส่วนเกินของคนสองคนค่อยๆกัดกินหัวใจเขาช้าๆ แววตาเป็นประกายแสนเว้าวอนนั่นที่เซฮุนใช้มองชานยอล มันทำให้ลู่หานรู้แล้วว่าอะไรเป็นอะไร

             

รักเขาสินะ โอเซฮุน รักมากก็ย่อมต้องเจ็บมากแบบนี้แหละ

             

“....เราอยากไปดูแลลู่นิ”ร่างโปร่งพยายามจะเล่นแง่ เผื่อจะทำให้ร่างเล็กใจอ่อน แล้วอนุญาตให้เขาตามไปดูแลอีกฝ่าย

            

“ชานยอลถือว่าเราขอล่ะ คุยกับคุณเซฮุนเขานะ”

            

“...งั้นก็ได้ ห้องนอนเราอยู่ฝั่งซ้ายสุดทางเดินนะ”ถึงจะอึดอัดใจแค่ไหน หากตอนนี้ต้องอยู่ตามลำพังกับเซฮุน แต่เพราะลู่หานเอ่ยขอร้อง เขาจึงไม่กล้าปฏิเสธ ยังไงซะสักวันนึงเขากับเซฮุนก็ต้องเดินทางมาถึงจุดๆนี้กัน เพียงแต่ไม่นึกว่ามันจะมาถึงรวดเร็วและกระชันชิดขนาดนี้

             

“ขอบใจชานยอล”ลู่หานเอ่ยขอบคุณน้ำใจของร่างโปร่ง จากนั้นไม่นานคนตัวเล็กก็เร่งสาวเท้าออกไปจากห้อง ท่ามกลางสายตาของคนทั้งสอง

             

“ว่าไงล่ะบอกกูมาสิวะ มึงเลือกใคร”เซฮุนพูดเปิดประเด็น หลังจากไม่มีลู่หานอยู่เป็นส่วนเกินแล้ว น้ำเสียงที่ปกปิดความเจ็บปวดไม่มิด ส่งผลให้ใจคนตอบหล่นวูบ มันอึดอัดนะ สถานการณ์แบบนี้

             

“เซฮุน...เรื่องของเราเป็นไปไม่ได้หรอก กูคิดกับมึง... แค่เพื่อน กูไม่สามารถฝืนใจตัวเองให้คิดกับมึงเป็นแบบอื่นได้จริงๆวะ”ตลอดเวลาเขาเองก็ผิดที่คอยยัดเหยียดคนนู้นคนนี้ให้มัน ทั้งๆที่ตัวเองก็ทราบดีแก่ใจว่ามันคิดไม่ซื่อกับเขา ครั้งแรกที่จับได้คือตอนมอต้น มันจูบเขาตอนเขาหลับ แต่เขาก็แกล้งทำเป็นหลับตาต่อไป เขาไม่กล้าลืมตาขึ้นมาสู้หน้ามันหรอก และอีกหลายๆครั้งที่มันมักทำกับเขาเช่นนี้ ไหนจะแววตาท่าทางหวงก้าง ทุกครั้งเวลาที่เขารู้สึกสนใจใครคนอื่น

            

“ต่อไปกูกับมึงไม่ใช่เพื่อนกันอีก ชานยอล! ในเมื่อมึงเลือกมัน!!”ต่อให้เขาทำดีแค่ไหน มันก็ไม่มีประโยชน์อะไรเลยสักนิด ที่ผ่านมามีเขาเพียงคนเดียวที่คิดไปไกล ความสัมพันธ์ในวัยเด็กก่อตัวขึ้นช้าๆ เขากระโดดน้ำไปช่วยชานยอล แม้ตนเองในตอนนั้นจะว่ายน้ำไม่แข็งเอาเสียเลย และเกือบจะจมน้ำตามคนที่จมอยู่ก้นสระด้วยซ้ำ แต่เขาก็ไม่เคยบอกให้มันรับรู้ เขาชอบนะเวลาที่ชานยอลวิ่งเข้ามายืนหลบอยู่ด้านหลังของเขา เวลามีคนมารังแกมัน มีเพียงเขาแค่คนเดียวที่ความสัมพันธ์พัฒนาไปไกล 

“มึงกำลังแพ้แล้วพาลนะเซฮุน”หากเขาไม่ใช้วิธีนี้เพื่อลองใจปาร์คชานยอล....เขาก็คงจะเป็นไอ่โง่ต่อไปอีกนานแสนนาน กูคิดมาตลอดว่ามึงจะต้องเลือกกู สิ่งที่กูทำให้มึง มันไม่ได้มีค่าไม่ได้มีความหมายสำหรับมึงเลยใช่ไหม ทำไมวะ ทำไมวะชานยอล!

             

“เออ! กูมันพาล กูมันไม่มีอะไรดีสักอย่างนิ หึ... ใครมันจะไปสู้ลู่หานคนที่มึงรักได้ล่ะ พรุ่งนี้กูจะมารับนางบำเรอของกูกลับบ้าน และต่อจากนี้ไป... กูกับมึงไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องยุ่งเกี่ยวกันอีก! ความเป็นเพื่อนของเรา จบแค่นี้!”เดินกระแทกไหล่ร่างโปร่งไปคว้าเสื้อผ้าของตนมาสวมอย่างลวกๆ ก่อนจะปิดประตูใส่หน้าผู้เป็นเจ้าของบ้าน ให้อีกคนมองแผ่นไม้เนื้อดีตาละห้อย

           

“เซฮุน กูขอโทษ”

....................

ขอบคุณที่แท็ก  #เจ้าของร้านขนมหวานคนนั้นชื่อลู่หาน
กรุณากลับไปเม้นท์ http://my.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1420461&chapter=4