ตอนที่ 2 #เจ้าของร้านขนมหวานคนนั้นชื่อลู่หาน

#เจ้าของร้านขนมหวานคนนั้นชื่อลู่หาน

ลู่หานกลับมาพักฟื้นที่คฤหาสน์ตระกูลโอได้ราวๆสองสัปดาห์แล้ว หลังจากเข้ารับการรักษาที่โรงพยาบาลอยู่เกือบสี่วัน คนตัวเล็กกระพริบตาสองสามครั้ง ก่อนจะลืมตาตื่นขึ้นมาพบเช้าของวันใหม่ ป้องปากหาวเมื่อรู้สึกว่ายังอยากนอนหลับต่อ หากแต่เขาไม่สามารถทำเช่นนั้นได้ ใบหน้าสวยเหลียวมองคนที่ยังคงระบายลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ และยังคงหลับตาพริ้มอยู่ ตั้งแต่ออกมาจากโรงพยาบาล เขาก็ต้องขึ้นมารับใช้โอเซฮุนทุกค่ำคืน เพราะคำสั่งเอาแต่ใจของอีกฝ่าย ที่สำคัญประมุขของบ้านอย่างโออินซองตอนนี้ท่านไปเจรจาเรื่องธุรกิจอยู่ที่ต่างประเทศ และคงอีกหลายวันกว่าที่ท่านจะเดินทางกลับมาโซล ไม่มีใครช่วยเขาได้สักคน ลู่หานชันตัวลุกขึ้นอย่างช้าๆ ก้มสำรวจร่างกายที่มีแต่ร่องรอยการถูกทำร้าย รวมถึงรอยขบเม้มและรอยกัดลงเขี้ยว สุดแสนจะน่าอัปยศที่โอเซฮุนทำไว้เกือบจะทุกพื้นที่บนผืนเนื้อนวล

             

ดวงตาแข็งกร้าวของเจ้ากวางน้อยจดจ้องใบหน้าหล่อจัดของคนนอนหลับ ลู่หานน้ำตารื้นขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะเคลื่อนสายตาไปวางที่กรอบรูปซึ่งตั้งอยู่บนโต๊ะโคมไฟใกล้เตียง  

รูปถ่ายของคุณนายโอ

             

“ถ้าฉันไม่อยู่แล้ว หนูลู่อย่าทิ้งบ้านหลังนี้นะ สัญญากับฉันสิ”

             

“คุณนาย...”

             

“สัญญากับฉันสิหนูลู่ ว่าหนูจะไม่ไปจากบ้านหลังนี้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันน่ะอยากให้หนูแต่งงานกับลูกชายฉันเหลือเกิน แต่ดูท่าทางเจ้าตัวเขาไม่ยอม ถ้าตาเซฮุนแต่งงานกับหนูฉันคงตายตาหลับ”

            

 “คุณนายอย่าพูดอะไรเป็นรางแบบนี้สิครับ มันไม่ดีนะ แล้วลู่ก็ไม่เหมาะสมกับลูกชายของคุณนายด้วย”

             

“ฉันไม่ได้วัดความเหมาะของคนที่เงินทองหรือฐานะความเป้นอยู่ของเขาหรอกนะ แต่ฉันวัดค่าของคนที่ความดีของเขาคนนั้น”

            

 “...”

            

 “ฉันเจ็บออดๆแอดๆแบบนี้มาเนิ่นนาน ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ฉันจะจากทุกคนที่นี่ไป ให้ฉันได้พูดกับหนูก่อนที่ฉันจะไม่มีโอกาสเถอะนะ ฉันอยากขอร้องหนู...ให้ช่วยดูแลลูกชายของฉัน ลู่หานอย่าไปจากบ้านหลังนี้เลยไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น สัญญากับฉันได้ไหม”

            

 “ครับ ลู่หานสัญญา คุณนายเข้านอนนะครับ...ดึกแล้วนะ เดี๋ยวลู่นวดเท้าให้ คุณนายจะได้หลับสบายขึ้น”

             

“ขอบใจนะลู่หาน”

             

“ลู่ไม่รู้ว่าจะสามารถรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับคุณนาย ได้อีกนานแค่ไหน...”

             

“ลู่เจ็บจนแทบจะทนต่อไปไม่ไหวแล้วครับ ฮึก”มือเรียวปาดซับน้ำตาบนใบหน้าตัวเองด้วยความรู้สึกอดสู ลู่หานดึงผ้าห่มขึ้นปกปิดร่างกาย เมื่อเห็นเซฮุนเริ่มขยับตัว เป็นสัญญาณว่าอีกไม่นานชายหนุ่มจะตื่นนอน

           

 “เธอยังไม่ไสหัวไปจากห้องฉันอีกเหรอ เดี๋ยวพวกคนใช้คนอื่นก็ขึ้นมาเห็นเธอหรอก ฉันไม่อยากให้พวกมันวิ่งโล่ไปฟ้องพ่อฉัน ตอนท่านกลับมา”เซฮุนส่งมือขึ้นสางเส้นไหมสีดำที่พันกันยุ่งเหยิง พลางชันตัวขึ้นนั่งพิงพนักเตียงนอนมองร่างเล็กด้วยสายตาไม่พอใจ

             

“จะรีบลงไปเดี๋ยวนี้แหละ”ลู่หานโน้มตัวลงหยิบเสื้อคลุมที่ตกอยู่บนพื้นขึ้นมาสวมใส่ พยายามหลับหูหลับตาข่มความอับอาย สองเท้าเล็กแตะพื้นปูนเย็นเยือก วินาทีแรกที่เขายืนเต็มความความสูง น้ำตาที่พยายามอดกลั้นไว้ เพื่อไม่ให้มันไหลออกมาต่อหน้าชายหนุ่มก็แทบจะกลั้นไว้ไม่ไหว

             

“ลู่หาน!”เอ่ยเรียกปนตะหวาด คนตัวเล็กค่อยๆหมุนตัวกลับมาสบตาชายหนุ่ม ขณะที่กำลังจะหมุนลูกบิดเปิดประตู และมืออีกข้างกำลังอุ้มกองเสื้อผ้าของเมื่อคืน

             

“....โอ๊ะ!”ผืนผ้าปูที่นอนที่มีบางจุดเปื้อนเลือด ถูกเซฮุนปาใส่หน้าร่างเล็กอย่างจงใจแกล้ง คนสวยรีบตะครุบผืนผ้าไว้ก่อนที่มันจะตกถึงพื้น

            

 “ฝากเอานี่ไปทิ้งด้วย ฉันไม่อยากใช้ของที่มันติดเสนียดแล้ว”ยกยิ้มพอใจเมื่อเห็นลู่หานดวงตาแดงก่ำคล้ายกำลังอดกลั้นความเสียใจ เซฮุนคว้าผ้าขนหูปกปิดท่อนล่าง ชายหนุ่มสาวเท้าเข้าประชิดร่างเล็ก กักขังคนตัวเล็กกว่าโดยการทาบฝ่ามือทั้งสองข้างเข้ากับประตู ลู่หานในยามนี้ไม่ต่างอะไรจากเจ้ากวางน้อยที่กำลังตกอยู่ในกรงเล็บของราชสีห์ดุร้าย

             

“...”

            

 “คืนนี้ฉันจะพาเธอไปปาร์ตี้วันเกิดไอ่ชานยอลมัน แต่งตัวให้มันดูดีด้วยล่ะ”แกล้งเป่าลมจากปลายจมูกคลอเคลียซอกคอคนสวย ลู่หานเบี่ยงใบหน้าหลบพัลวัน กล่องดวงใจที่อยู่ภายในอกด้านซ้ายกำลังเต้นระส่ำ ทั้งหวาดกลัว โกรธ และหวั่นใจแปลกๆกับท่าทางเจ้าชู้ของร่างสูง

            

 “ครับ แค่นี้ใช่ไหมที่คุณอยากพูดกับลู่”ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าของชายหนุ่มด้วยซ้ำ ลู่หานก้มหน้างุดต่ำมองพื้น ทว่าอีกฝ่ายก็ประชิดเข้าแนบกายมากยิ่งขึ้น กระทั่งริมฝีปากหยักของเซฮุนแนบจูบเบาๆที่ขมับคนสวย ชายหนุ่มไล้เรียวปากลงมาที่ข้างแก้มหอมกรุ่น ซึ่งเป็นกลิ่นพิเศษเฉพาะตัวของลู่หานที่เขาช่างหลงใหลมันเหลือเกิน ตบท้ายด้วยริมฝีปากกระจับสีชมพูอ่อนของคนตัวเล็ก มือสากเคลื่อนมาบิดเคล้นสะโพกเต่งตึงร่างน้อย ขณะที่ใช้ลิ้นร้อนดุดันเข้าไปพัวพันในโพรงปากบาง

            

 “อื้ม~”ร่างสูงครางต่ำในลำคออย่างพึงพอใจไม่ใช่น้อยกับรสชาติหวานหอม กองเสื้อผ้าที่ตนโอบอุ้มไว้ล่วงลงไปกองที่พื้น ฝ่ามือเรียวแนบหน้าอกเปล่าเปลือยร่างสูง ลู่หานถูกอุ้มในท่าเจ้าสาวขึ้นเตียงเพื่อร่วมรักกับราชสีห์เจ้าป่าอีกครั้ง ใจของลู่หานนั้นทั้งอยากผลักไสและโอบกอดเขาไว้ ถูกกินจนไม่เหลืออะไรนอกเสียจากเสียงครางที่ยังคงดังระงมแม้จะผ่านมาเป็นชั่วโมงแล้วก็ตาม ชั้นเชิงรวมทั้งลูกเล่นของโอเซฮุนนั้น มันทำให้ยากเหลือเกินที่จะปฏิเสธสัมผัสของอีกฝ่าย ถูกเขาต้อนจนจมมุม และปล่อยให้เขารุมกัดกิน ด้วยความเต็มใจ

             

“อ๊า! อะ! คุณ...เซฮุน อือ”

           

            

 เกือบเที่ยงกว่าจะได้หอบร่างกายลงมาพักผ่อนที่ห้องนอนในส่วนของเรือนคนใช้ ลู่หานจัดการอาบน้ำอาบท่า ผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ คุณเซฮุนบอกเขาว่าจะพาไปงานปาร์ตี้วันเกิดของชานยอล แต่ชุดดีๆของเขานั้นแทบจะไม่มีเลย เสื้อยืดทั้งแขนยาวและแขนสั้นแต่ละตัวถูกใช้งานมาไม่ต่ำกว่าสองปีเกือบจะทุกตัว ลู่หานคิดว่าอะไรที่สมควรประหยัดได้ก็ควรทำ อีกอย่างเขาเองเป็นแค่คนใช้คนนึงเท่านั้น ไม่รู้จะแต่งตัวให้ดูดีไปทำไม ในเมื่องานที่ต้องทำเป็นงานกวาดถูบ้าน ค้นๆลื้อๆอยู่นานก็ได้ชุดที่คิดว่าโอเคที่สุด แต่ไม่รู้ว่าโอเซฮุนจะโอเคด้วยไหม ลู่หานจัดการแขวนชุดนั้นไว้บนผนัง เป็นเสื้อยืดแขนสั้นสีดำมีรูปมิกกี้เมาส์สกรีนอยู่ด้านหน้าตัวเสื้อ กับกางเกงยีนส์สีฟ้าซีดๆพอดีตัว

             

“จริงสิ”เมื่อนึกขึ้นได้ว่าลืมกินยา ลู่หานจึงรีบเดินไปหยิบยาบนโต๊ะเขียนหนังสือ ชั่งใจอยู่สักพัก เขาก็ตัดสินใจนำเม็ดยาเข้าปากตามด้วยน้ำเปล่า

           

 “อดทนอีกนิดนะลูก”ร่างเล็กรำพึงรำพันกับเด็กในท้องเสียงแผ่วเบา ก่อนจะล้มตัวนอนบนฟูก

             

“หม่าม้าเชื่อนะ....อีกไม่นาน ทุกอย่างจะต้องดีขึ้น”หวังว่ามารดาของเขาจะกลับมาในเร็ววัน ตอนนี้เขาแทบจะไม่มีที่พึ่งพิงที่ไหนเลย จะหนีออกจากบ้านนี้ไป เขาก็ทำไม่ได้ เงินทองทรัพย์สินอะไรก็ไม่มี ที่สำคัญ ณ เวลานี้เขาไม่ได้ตัวคนเดียวอีกแล้ว ยังมีอีกหนึ่งชีวิตในท้องของเขาที่จะต้องดูแล

             

งานปาร์ตี้วันเกิดของปาร์คชานยอล ถูกจัดขึ้นที่บ้านพักส่วนตัวของชายหนุ่มดีกรีลูกเจ้าของบริษัทผลิตรถยนต์ชั้นแนวหน้าของเกาหลี ชานยอลเดินมาทักทายโอเซฮุนที่วันนี้ควงคู่มาพร้อมลู่หาน ร่างสูงโปร่งขมวดคิ้วขณะพูดคุยกับเพื่อนสนิท

             

“กูคิดว่ามึงจะพาจื่อวีมาซะอีก”เมื่อวันก่อนไอ่เพื่อนสนิทคนนี้ เพิ่งจะประกาศกับเพื่อนในกลุ่มว่ามันคบกับจื่อวีดาวอักษรแล้ว เป็นครั้งแรกที่มันใช้คำว่าแฟนกับคนที่คุยๆด้วย แสดงว่าสาวสวยคนนี้มันจริงจังพอสมควรเลยล่ะ

             

“แฟนกูเขาไม่ว่าง คืนนี้เขาต้องอ่านหนังสือสอบวะ”คำว่าแฟนของเซฮุนนั้นทำให้คนที่ยืนเคียงข้างหัวใจกระตุกวูบ ลู่หานเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มที่พาเขามาที่นี่ด้วย หากแต่เซฮุนกลับไม่ได้สนใจเขาเลยสักนิด แฟน...โอเซฮุนกับจื่อวีเป็นแฟนกันงั้นเหรอ มือเรียวจิกกำเข้าหาผิวเนื้อฝ่ามือ ระบายความรู้สึกที่กำลังอัดอั้นในใจ

            

 “ลู่หาน ดื่มหน่อยไหม ลองนี่ดูเธอน่าจะชอบนะ”ชานยอลกวักมือเรียกบ๋อยของโรงแรมที่เขาจ้างมา ก่อนจะส่งน้ำเมาผสมน้ำหวานสีสวยให้กับร่างเล็กรับไป

            

 “ขอบใจ ชานยอล”ถูกมองด้วยสายตากดดันจากเซฮุนเสียขนาดนั้น จะให้ปฏิเสธน้ำใจชานยอล เขาคงทำไม่ได้ เพราะไม่อยากจะทะเลาะกับโอเซฮุนกลางงานวันเกิด ถ้าทะเลาะกันคงเป็นเขาที่จะเสียใจที่สุด

            

 “ดื่มสิลู่หาน”โอเซฮุนเลิกคิ้ว มุมปากจุดยิ้มร้าย มองจดจ้องใบหน้าสวยหวานที่มีท่าทางลังเลและกังวลไม่ใช่น้อย ลู่หานมองแก้วในมือ สลับกับใบหน้าเจ้านายหนุ่ม

            

 “ถ้าเธอไม่อยากดื่มก็ไม่เป็นไรหรอกนะลู่”เห็นท่าทางลังเลของร่างเล็ก แล้วเขาก็เพิ่งจะคิดได้ว่าเด็กเรียบร้อยอย่างลู่หานคงไม่เคยลองของพวกนี้

             

“ถ้าเราไม่ดื่ม นายจะเสียน้ำใจ ไม่เป็นไรหรอกชานยอล เราจะลองดื่มน้ำนี่ดู”รสชาติขมปร่าแล่นริ้วเข้ามาทั่วลิ้น หลังจากตัดสินใจดื่มค็อกเทลในมือเพียงหนึ่งอึกเท่านั้น ลู่หานมีสีหน้าเหยเกทันที คนตัวเล็กไอจนหน้าแดง จนชานยอลต้องรีบเอาแก้วในมือของร่างเล็กมาถือไว้เสียเอง

             

“เฮ้ โอเคนะลู่ พี่ครับ! ช่วยเอาน้ำเปล่ามาเสิร์ฟให้เพื่อนผมทางนี้หน่อย”ประคองร่างเล็กให้เข้ามานั่งด้านในห้องรับแขก ห่างจากห้องโถงใหญ่และสระว่ายน้ำที่ใช้จัดงาน ส่วนโอเซฮุนไม่ได้ตามมาด้วย

            

 “นายไปสนุกกับเพื่อนๆของนายเถอะชานยอล”

            

 “เอางั้นเหรอ”ลู่หานพยักหน้า เมื่อเห็นว่าเวลาผ่านไปเกือบจะสิบนาทีแล้ว สองมือเล็กประคองแก้วน้ำเปล่า ก่อนจะยกขึ้นจิบ เจ้าของงานควรออกไปสังสรรค์ กับแขกเหรื่อที่มาร่วมงานสิถึงจะถูก ไม่ใช่มาคอยดูแลเขา

            

 “อื้อ”

             

“เอาโทรศัพท์ของเธอมา”ร่างโปร่งยื่นสมาร์ทโฟนส่วนตัวส่งให้ร่างเล็ก

             

“หื้ม?”

            

 “เผื่อเธอมีอะไรอยากให้ฉันช่วยจะได้โทรเรียกฉันไง”กระพริบตาปริบๆ ขณะมองโทรศัพท์ของเพื่อนร่วมห้องเรียน ลู่หานเอื้อมมือหยิบเครื่องมือสื่อสารของปาร์คชานยอล มากดพิมพ์เบอร์ของตนเองลงไป จากนั้นจึงส่งคืนให้ชายหนุ่ม

             

“ฉันไปนะ”สะดุ้งตกใจ ดวงตาสวยเบิกค้าง และกว่าจะหายตกใจ เจ้าของฝ่ามือที่ลูบผมของเขาเมื่อกี้นี้ ก็เดินออกไปจากห้องแห่งนี้เสียแล้ว

             

 

“ไอ่เซฮุนมึงไม่หึงบ้างเหรอวะ”กระดกเหล้าเข้าปากจนหมดแก้ว ก่อนจะวางแก้วในมือลงกระแทกโต๊ะ เซฮุนเลิกคิ้วมองหน้าเพื่อนในกลุ่มด้วยความรู้สึกที่ไม่ค่อยจะพอใจนัก ก็ในเมื่อคนที่เพื่อนเขาหมายถึงมันคือลู่หาน คนที่เขาเกลียดสุดชีวิตนะสิ

             

“ทำไมกูต้องหึง!”

             

“พวกกูทุกคนในนี้ก็รู้ๆกันดีว่าชานยอลมันชอบเด็กมึง ถ้าชานยอลมันไม่รู้ว่ามึงกับลู่หานได้กันแล้ว กูว่านะมันต้องจีบลู่หานแน่ๆ เหอะก็คนมันแอบชอบแอบรักมันตั้งสามปีนี่หว่า”เซฮุนกระตุกยิ้ม ตวัดสายตาไปมองร่างโปร่งที่กำลังเดินตรงมาทางนี้ ระหว่างฟังคำพูดยั่วยุของเพื่อนร่วมวงเหล้า ตอนนี้เขาและเพื่อนในกลุ่มกำลังนั่งดื่มกันอยู่ที่โต๊ะริมสระว่ายน้ำขนาดใหญ่ ภายในผืนน้ำสีฟ้ามีเหล่าสาวสวยมากมาย กำลังเริงร่าเล่นน้ำกันอย่างสนุกสนาน พวกเธอส่งสายตามายั่วยวนมาทางกลุ่มของเขาเป็นระยะ แต่ก็ยังไม่มีสาวสวยคนไหนเตะตาเขา จนอยากพาขึ้นเตียงด้วยในค่ำคืนนี้สักคน

             

“พวกมึงอย่าดื่มกันเยอะนักสิ เดี๋ยวก็ขับรถกลับบ้านกันไม่ได้หรอก”ชานยอลมักจะห่วงใยคนอื่นๆแบบนี้เสมอ ไม่แปลกนักที่สาวๆค่อนมหาวิทยาลัยโหวตให้มันเป็นชายในฝัน และอยากจะเป็นแฟนของมันมากที่สุดในบรรดานักศึกษาชายทุกคน

             

“เป็นไงบ้างวะ เด็กไอ่เซฮุนเด็ดถึงใจมึงไหมชานยอล”

             

“ไอ่เชี่ยพูดบ้าอะไรวะ ลู่หานเขาจะเสียหายนะเว้ย!”เริ่มขึ้นเสียงดุเพื่อน เมื่อมันพูดจาไม่รู้เรื่อง เขานะไม่เสียหายอะไรหรอก ห่วงก็แต่ลู่หาน คนพวกนี้จะพูดจะแซวอะไรก็ควรจะเกรงใจกันบ้างสิ

             

“ชานยอลมึงยังชอบลู่หานเมียกูอยู่รึเปล่า”ครั้งนี้เป็นเซฮุนที่เอ่ยโพล่งขึ้นกลางวง ร่างโปร่งละสายตาจากแก้วเหล้าสบตาโอเซฮุนด้วยแววตาเรียบนิ่ง

            

 “กูยังชอบเขาอยู่”

            

 “หึ...มึงมัน ใฝ่ต่ำจริงๆวะชานยอล มันเป็นแค่คนใช้นะเว้ย แถมแม่มันยังเป็นฆาตกรฆ่าแม่กูอีก ทำไมไม่ตัดใจจากมันสักทีวะ”

            

 “กูทำไม่ได้วะ ต่อให้เขาจะแย่แค่ไหน แต่กูก็ยังคงชอบเขาไม่เปลี่ยน มึงเองก็ควรจะระวังตัวไว้ สักวันจะหลงรักเขาเข้าเหมือนกู”

           

 “มันจะไม่มีวันนั้นหรอก!”

            

 “แล้วกูจะรอสมน้ำหน้ามึง... เซฮุน”

            

 ดื่มทั้งเหล้าและเบียร์ไปหลายขวด จนเขาเริ่มรู้สึกเมาขึ้นมาบ้างแล้วเหมือนกัน เซฮุนลุกเดินออกมาจากกลุ่ม สงสัยว่าคืนนี้คงจะต้องนอนค้างที่นี่แล้วล่ะมั้ง เพราะขี้เกียจขับรถกลับบ้าน

             

“ลู่หาน...”ออกแรงเขย่าแขนบางของคนตัวเล็ก ที่กำลังทอดตัวนอนตะแคงบนโซฟาตัวยาว

            

 “คุณเซฮุน จะกลับกันแล้วเหรอครับ”พยุงตัวนั่งท่าปกติ แม้จะง่วงอยู่บ้าง ลู่หานลอบสังเกตชายหนุ่ม ดูเหมือนว่าคุณเซฮุนจะเมาพอสมควรเลยล่ะ กลิ่นเหล้าจากตัวอีกฝ่ายก็ฟุ้งจนเขาอยากเบ้หน้าหนี

             

“ยัง ฉันจะค้างที่นี่”

             

“งั้นลู่ขอกลับแท็กซี่นะครับ ลู่ไม่อยากรบกวนชานยอลเขา”คนสวยตั้งท่าจะลุกขึ้นยืน ทว่าวงแขนหนากลับคว้าเอวของเขาไว้ ลู่หานโดนเซฮุนกอดรัด และถูกจัดท่าให้ขึ้นมานั่งบนตักแกร่ง

            

 “นอนกับฉันนะลู่”พูดเสียงหวานหูอย่างไม่เคยเป็น ใจดวงน้อยอดที่จะหวั่นไหวไปกับน้ำคำไม่ได้ ลู่หานถูกเซฮุนลากแขนมาที่หน้าห้องนอนใหญ่ห้องหนึ่ง เซฮุนในยามนี้ไม่ต่างอะไรก็ตาแก่ที่กำลังล่อลวงเด็กสาว ชายหนุ่มทั้งกอดและจูบร่างเล็กสารพัดด้านหน้าประตู ตะล่อมให้ลู่หานยินยอมพร้อมใจเป็นจองเขา เรียวลิ้นร้อนลากไล้ไปทั่วลำคอขาว ที่ยังคงมีรอยขบเม้มจ้ำแดงเพราะฝีมือเขาอยู่บ้างประปราย เซฮุนผลักประตูเข้าไปภายใน ก่อนจะพาร่างเล็กกดลงสู่ผืนเตียงนุ่ม คืนนี้เขาจะใจดีกับของเล่นชิ้นโปรดชิ้นนี้สักครั้ง

             

สัมผัสชื้นแฉะที่ส่วนนั้น บ่งบอกให้รู้ว่าร่างสูงนั้นถึงสรวงสวรรค์แล้ว หากแต่ลู่หานรู้ดีว่ามันคงจะไม่จบลงเพียงเท่านี้ ร่างเล็กได้ยินเสียงเคาะประตูเร็วรัวจากด้านหน้าห้องนอน

             

“อย่าเพิ่งชิงหลับไปเสียก่อนล่ะ เดี๋ยวจะกลับมาสานต่ออีกรอบ”พูดทิ้งไว้ แล้วเดินไปหยิบผ้าขนหนูในตู้มาพันปิดร่างกายท่อนล่างที่ยังคงพร้อมใช้งาน ก่อนจะเดินไปเปิดประตู คุยธุระกับเหล่าเพื่อนฝูงด้านนอก

.........................................

ขอบคุณที่แท็ก  #เจ้าของร้านขนมหวานคนนั้นชื่อลู่หาน
กรุณากลับไปเม้นท์ http://writer.dek-d.com/ayeyep/story/viewlongc.php?id=1420461&chapter=2