SF IN THE RAIN HUNHAN FT. IRENE 2/2 40%

2 เดือนผ่านไป

หลังจากเสร็จสิ้นงานเลี้ยงฉลองการหมั้นหมายระหว่างเขาและไอรีน เขาก็แทบจะไม่ได้มาเหยียบที่โรงพยาบาลแห่งนี้เลย มีบ้างที่แวะมารับส่งไอรีนทำงานซึ่งเขาก็จอดรถส่งเธอที่ด้านหน้าโรงพยาบาลเท่านั้น ไม่เคยสาวเท้าเข้ามาภายใน นี่นับว่าเป็นครั้งแรกในรอบสองเดือนที่เขาย่างกรายเข้ามาภายในสถานที่แห่งนี้ 

โอเซฮุนล้มตัวลงนั่งบนเก้าอี้บริเวณโซนที่อยู่ใกล้ๆเคาน์เตอร์จ่ายยา ชายหนุ่มก้มลงมองนาฬิกาข้อมือเล็กน้อย เขาพบว่าตอนนี้เป็นเวลาใกล้จะสองทุ่มแล้วซึ่งในอีกไม่กี่นาทีจะเป็นเวลาเลิกงานของแฟนสาว ร่างสูงสอดส่ายสายตามองหาเบจูฮยอนรวมถึงใครบางคน...คนที่เขาไม่ได้พบเจอหรือติดต่อกันเลยตลอดสองเดือน คนๆนั้นไม่ได้มาร่วมงานเลี้ยงฉลองการหมั้นของเขาตามคำเชื้อเชิญ ลู่หานหายออกไปจากชีวิตของเขาราวกับว่าความสัมพันธ์แสนยาวนานระหว่างเขาและอีกฝ่ายนั้นไม่เคยเกิดขึ้นจริงๆ

ยังคงใจร้ายและเย็นชาเสมอ

“กลับบ้านกับผมไหมครับ ผมได้ข่าวจากพี่พยาบาลว่ารถของพี่หมอเสีย”

“อื้ม...ดีเลยจงอิน พี่เองก็ไม่อยากจ่ายค่าแท็กซี่อยู่พอดี”ลู่หานในชุดเตรียมกลับบ้านเอ่ยตอบรุ่นน้องซึ่งทำงานเป็นบุรุษพยาบาล ร่างเล็กระบายยิ้มบางๆส่งให้ร่างโปร่ง 

“งั้นก็เชิญเดินตามผมเลยครับคุณหมอ”ร่างโปร่งฝายมือนำทางคุณหมอตัวเล็กด้วยท่าทางกวนๆ ทว่าชายหนุ่มก็เห็นถึงความผิดปกติของคนข้างๆ ลู่หานหยุดเดินเมื่อสาวเท้าผ่านเคาน์เตอร์จ่ายยา รอยยิ้มน่ารักของอีกฝ่ายค่อยๆมลายหายไป จงอินหยุดชะงักปลายเท้าก่อนจะมองตามสายตาของคุณหมอร่างเล็ก....โอเซฮุน เป็นโอเซฮุนจริงๆ อดีตคนรักของคนข้างๆกำลังแสยะยิ้มมาที่พวกเขา

“เลิกกันไม่กี่วัน เก่งนิ...หาใหม่ได้เร็วขนาดนี้!”

“....เหมือนนายกำลังด่าตัวเองอยู่มากกว่านะ ฉันกับจงอินเราเป็นแค่พี่น้องกัน ไปกันเถอะจงอิน”ลู่หานเบือนหน้าหนีสายตาดูถูกดูแคลน มือเรียวกำหมัดเข้าหาแน่นพยายามจะระงับอารมณ์ 

“เดี๋ยวสิ!!”โอเซฮุนรีบสาวเท้าเร็วๆเข้ามาดักหน้าร่างเล็ก ชายหนุ่มจ้องหน้าร่างเล็กด้วยความไม่พอใจ

“ที่นี่มันโรงพยาบาลนะโอเซฮุน ฉันไม่อยากมีเรื่องกับนาย”

“เอ๊ะ! เซฮุนนายปล่อยฉันนะ!”ข้อมือเรียวถูกร่างสูงฝั่งตรงข้ามฉวยหมับไว้จนแน่น โอเซฮุนออกแรงดึงลู่หานให้สาวเท้ามากับเขาอย่างเอาแต่ใจ

“พี่หมอ! คุณโฮเซฮุน!”จงอินตะโกนเรียก ดวงตาคมเข้มมองภาพเบื้องหน้าอย่างกระอักกระอ่วนใจ เขาควรเข้าไปช่วยลู่หานดีหรือไม่หรือเขาควรปล่อยให้สองคนนั้นเคลียร์กันเอง

“นายอย่ามาแส่เรื่องของผัวเมีย!”เหลียวใบหน้ามาก่นด่าร่างโปร่งพร้อมกับมองอีกฝ่ายด้วยสายตาเกรี้ยวกราด เซฮุนรีบเร่งสาวเท้าเพื่อพาลู่หานออกมาจากโรงพยาบาลด้วยกัน

“อ้าว....แล้วพี่เบจูฮยอนของคุณล่ะ”คิมจงอินเอ่ยออกมาพร้อมกับมองแผ่นหลังคุ้นเคยของคนทั้งสองที่กำลังออกห่างจากเขาไปไกล แบบนี้ที่มันเรียกว่าโมโหหึงชัดๆ...ถ้ายังรักพี่ลู่หานอยู่แล้วทำไมถึงไปหมั้นกับพี่จูฮยอนล่ะ...เขาไม่เข้าใจโอเซฮุนเลยจริงๆ

“ปล่อย!!!”จังหวะที่โอเซฮุนชะลอฝีเท้าลงเมื่อสามารถพาเขามายังลานจอดรถของโรงพยาบาลได้ ลู่หานก็ตวาดขึ้นเสียงดังพร้อมกับสะบัดข้อมือแรงๆทันที ทว่าอีกฝ่ายกลับยังไม่ยอมปล่อยเขาเป็นอิสระ ฝ่ามือของโอเซฮุนไม่ต่างจากคีมเหล็กเลยสักนิด ไม่ว่าตลอดทางเขาจะพยายามแกะข้อมือของตัวเองออกจากพันธนาการของอีกฝ่ายแค่ไหนทว่ามันกลับไม่สำเร็จสักครั้ง โอเซฮุนหยุดฝีเท้า ชายหนุ่มหันมาสบตาร่างเล็กที่กำลังโมโห

“ฉันจะไปส่งเธอที่บ้านเอง”

“แล้วไอรีนล่ะ แฟนของนายน่ะ นายไม่ได้มารอรับเธอหรอกเหรอ”ลู่หานมองชายหนุ่มด้วยความไม่เข้าใจ ร่างเล็กขมวดคิ้วชิดชนกัน ดวงตากลมโตสั่นระริกด้วยความโกรธเจือน้อยใจ

“เปล่านิ ฉันตั้งใจจะมาหาเธอต่างหาก”เขาพูดปดออกไปเพราะความจริงแล้วเขาตั้งใจจะมารอรับไอรีนต่างหากแต่เพราะบังเอิญเขาเจอลู่หานเสียก่อน ความคิดที่จะมารับแฟนสาวกลับไปส่งคอนโดของหล่อนมันก็มลายหายไปในพริบตา ยิ่งเมื่อกี้ได้เห็นลู่หานกำลังอี๋อ๋อกับคิมจงอินรุ่นน้องของอีกฝ่ายด้วยแล้ว เขายิ่งไม่อยากปล่อยลู่หานไป 

“มาหาฉัน? นายไม่ได้มีความเกี่ยวข้องอะไรกับฉันแล้ว นายจะมาหาฉันอีกทำไม”เซฮุนเลือกที่จะเงียบ มือหนากอบกุมข้อมือเรียวแน่นขึ้น เพื่อแสดงให้ร่างเล็กรับรู้ว่าเขาจะไม่มีทางปล่อยอีกฝ่ายไปแน่นอน

“เราเลิกกันแล้ว!”

“ถึงจะเลิกกันแล้วแต่ยังไงซะเธอก็ยังเป็นเมียของฉัน”

เพียะ!!!!!!

“ที่ผ่านมาฉันเคยคิดว่านาย...เป็นคนดี อื้อ!!!!”รั้งใบหน้าของลู่หานเข้ามาใกล้ก่อนจะบดขยี้ริมฝีปากของตนเองลงบนเรียวปากอ่อนนุ่มของอีกฝ่ายอย่างจาบจ้วง ชายหนุ่มบดจูบซ้ำๆจนพอใจ จุมพิตของลู่หานยังคงอ่อนหวานเหมือนเดิม...นานเท่าไหร่แล้วที่เขาไม่ได้รับสัมผัสเช่นนี้ เซฮุนผละใบหน้าออกเล็กน้อยเมื่อรู้สึกถึงความเปียกชื้นใบหน้าของลู่หาน ร่างสูงเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ร้องไห้งั้นเหรอ...ลู่หานกำลังร้องไห้เพราะเขา เขาไม่เคยเห็นอีกฝ่ายร้องไห้เลยนับตั้งแต่รู้จักกันมา แม้แต่ตอนที่เขาปฏิเสธการแต่งงานกับอีกฝ่าย อีกฝ่ายก็ไม่ได้แสดงออกว่าเสียใจสักนิด ทว่าทำไมวันนี้ถึง....

“ฉันขอโทษ”โอเซฮุนค่อยๆคลายฝ่ามือข้างที่รัดข้อมือของร่างเล็ก และไม่นานลู่หานก็สะบัดข้อมือออกจากพันธนาการของเขาสำเร็จ 

เพียะ!!!!!!

คนตัวเล็กไม่ลืมที่จะฝากความเจ็บปวดลงบนใบหน้าของเขาเป็นครั้งที่สอง ก่อนจะเร่งฝีเท้าวิ่งหนีเขา

“ลู่หานเธอเคยรักฉันบ้างรึเปล่า!!!...ที่ผ่านมาความรู้สึกของฉัน เธอเคยรับรู้มันบ้างไหม”ชายหนุ่มตะโกนไล่หลัง ที่ผ่านมาเขาเอาแต่วิ่งเข้าหาลู่หาน ตามตื้ออีกฝ่ายต่างๆนานา เขาไม่รู้เลยว่าจริงๆแล้วลู่หานรู้สึกกับเขายังไงกันแน่ แม้แต่คำว่ารักจากปากของอีกฝ่าย นับตั้งแต่วันที่ตกลงคบกันจนมาถึงวันนี้...เขาก็ยังไม่เคยได้ยินมันเลยสักครั้ง มีเพียงเขาที่คอยมอบถ้อยคำเหล่านั้นให้อีกฝ่าย เขาไม่รู้เลยว่าสิ่งที่เขาทำเพื่อลู่หานตลอดมา...อีกฝ่ายจะรับรู้ถึงมันบ้างไหมหรือคิดใส่ใจกับมันบ้างรึเปล่า ความรู้สึกของเขาจะมีสักครั้งไหมที่ลู่หานนึกอยากใส่ใจ

“...คำถามนั้นฉันต่างหากที่ควรเป็นคนถามนาย”หมุนตัวกลับมาสบตาร่างสูงผ่านม่านน้ำตา ลู่หานมองใบหน้าของโอเซฮุนด้วยสายตาเจ็บปวด

“....”

“โอเซฮุน...ฉันจะบอกอะไรนายอย่างนึง ฉันเป็นคนที่ซื่อสัตย์กับหัวใจตัวเอง และฉันก็ไม่มีทางทำอะไรที่มันทรยศกับความรู้สึกของฉัน”

“...หมายความว่ายังไง ช่วยบอกให้ฉันเข้าใจทีเถอะ”ร่างเล็กหลับตาลงก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้นใหม่อีกครั้ง มือเรียวบาดเช็ดคราบน้ำตาทิ้งพร้อมกับสูดลมหายใจเข้าลึกๆ

“ถ้าฉันไม่ได้รู้สึกอะไรกับนาย...ฉันคงไม่ตกลงคบกับนายหรอกเซฮุน แล้วก็คงไม่ยอมตอบตกลงแต่งงานกับนายด้วย”พูดจบร่างเล็กก็รีบวิ่งออกมาจากบริเวณนั้นทันที ปล่อยโอซฮุนให้ยืนเคว้งอยู่ตามลำพังด้วยความรู้สึกหลากลาย

“ลู่หาน”เอ่ยออกมาราวกับคนเหม่อลอย ถึงตอนนี้จะรับรู้ความรู้สึกของลู่หานแล้ว ทว่าเขาก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดีในเมื่อเขามีเบจูฮยอนอยู่ข้างกาย ให้ตายสิเขาไม่ควร...ไม่ควรดึงคนอื่นเข้ามาในความสัมพันธ์ยุ่งเหยิงนี้เลย

 40%

#พายุฤดูฝนhunhan

..............................................

 อักวันสองวันจะมาต่อให้จบนะคะ