In tro #เจ้าของร้านขนมหวานคนนั้นชื่อลู่หาน

อนึ่ง : นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการ 

และมีเนื้อหาไม่เหมาะสมในบางช่วงบางตอน

 โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน

โปรดติดแท็กในทวิตเตอร์ #เจ้าของร้านขนมหวานคนนั้นชื่อลู่หาน

ข่าวการเสียชีวิตของภรรยาเจ้าของกิจการโรงแรมในเครือตระกูลโอ ซึ่งเป็นโรงแรมที่มีความหรูหราและใหญ่โตที่สุดในกรุงโซล อีกทั้งยังมีกิจการรีสอร์ทรวมถึงโรงแรมในเครือที่อยู่ต่างจังหวัดอีกมากมาย ได้ถูกนำเสนอเกือบจะทุกสื่อ ที่สำคัญยังมีการขุดคุ้ยปมการเสียชีวิตของเหล่านักข่าว คาดว่าจะเป็นกระแสวิพากษ์วิจารนานนับเดือนกว่าที่กระแสข่าวจะเงียบลง ทุกคนที่อาศัยภายในคฤหาสน์ตระกูลโอถูกสั่งให้ปิดปากเงียบ หากไม่ใช่นั้นโออินซองจะไล่ออก และหากว่าใครให้เบาะแสกับนักข่าวเขาก็จะสั่งเก็บคนผู้นั้นทันที โออินซองได้ให้สัมภาษณ์กับสื่อมวลชนในวันฝังศพภรรยาว่าเธอหัวใจล้มเหลวเฉียบพลัน ผิดกับภาพที่นักข่าวถ่ายได้ตอนโอเซฮุนผู้เป็นลูกชายอุ้มมารดานำส่งเข้าห้องฉุกเฉิน โดยมีคณะแพทย์และบุรุษพยาบาลมากมายคอยช่วยเหลือ และที่น่าสงสัยคือบริเวณข้อมือของหญิงวัยกลางคน มีรอยกรีดให้เห็นเด่นชัด เลือดสีแดงสดไหลตกกระทบพื้นเป็นทางยาว บางส่วนก็เปื้อนเสื้อผ้าของลูกชาย

             

โอเซฮุนแสยะยิ้มมุมปาก หลังจากดูละครฉากใหญ่ที่พ่อให้สัมภาษณ์แก่นักข่าว ร่างสูงหยิบรีโมทใกล้มือขึ้นมาจัดการปิดทีวี เมื่อไม่อาจจะทนดูได้อีกต่อไป เขาไม่ได้ไปร่วมงานฝังศพของมารดาเพราะยังทำใจยอมรับกับเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้ แม่เขาต้องตายก็เพราะความมักมากของพ่อ เรื่องนี้มันเข้าทำนองหญิงร้ายชายเลว ถึงแม้ผู้หญิงคนนั้นจะหนีออกไปจากบ้านหลังนี้แล้วก็เถอะ แต่มันชดใช้สิ่งที่เขาต้องสูญเสียไม่ได้เลยสักนิด ผู้หญิงคนนั้นสมควรตายไม่ใช่แม่ผู้แสนดีของเขา.... แม่ของเขาอุตส่าห์รักและไว้เนื้อเชื่อใจผู้หญิงเลวคนนั้น ทว่าสุดท้าย...กลับโดนคนที่ตัวเองรักทั้งสองคนหักหลัง

            

 “หึ...”

             

หนึ่งเดือนหลังจากนั้น

            

 โอเซฮุนไม่ชอบเลยที่ต้องมาทนเห็น คนที่ตัวเองเกลียดเรียนห้องเดียวกับเขา ก็นะถ้าไม่ได้ทุนเรียนดี คนอย่างนั้นคงไม่มีวาสนาได้เข้ามาเรียนร่วมมหาวิทยาลัยกับเขาเด็ดขาด นักศึกษามากมายกำลังนั่งเรียนกันอย่างตั้งอกตั้งใจ ผิดจากเขาและกลุ่มเพื่อนลิบลับ มีอย่างเดียวละมั้งสำหรับวันนี้ที่ทำให้เขาคลี่ยิ้มได้อย่างสนิทใจโดยไม่ต้องฝืน จื่อวีดาวคณะอักษรเป็นผู้หญิงที่เขากำลังสนใจ เธอตอบแชทเขากลับมา เขาคิดว่าเธอไม่ง่ายเหมือนคนอื่นๆ และนี่เป็นครั้งแรกที่เขาลงทุนขอเบอร์เธอด้วยตัวเองต่างจากทุกครั้ง เพราะเพียงแค่เขากระดิกนิ้วก็มีสาวๆอยากเสนอตัวให้เขาเป็นทิวแถว

            

 “จริงจังเหรอวะ?”ปาร์คชานยอลเพื่อนร่วมกลุ่มเอ่ยปากถาม หลังแอบเหล่มองเพื่อนคุยแชทกับสาวสวยต่างคณะพักนึง

             

“เปล่า”ละสายตาจากจอสมาร์ทโฟน เงยหน้าขึ้นตอบเพื่อนสนิท

             

“ก็ว่า คนอย่างมึงไม่น่าจะจริงจังกับใครง่ายๆ”

            

 “กูไม่อยากจริงจังกับใคร ไม่อยากเจ็บเหมือนกับที่แม่กูเขาต้องเจ็บ”

             

“เฮ้ยเรื่องมันผ่านมาแล้วนะเว้ย”

             

“มึงคิดว่าแผลในใจกู มันจะลบได้เหรอวะ”

             

“....”

             

“มึงไม่เจอกับตัว มึงไม่รู้หรอกชานยอล”ชานยอลอยากจะพูดออกไปเหลือเกินว่าการยึดติดอยู่แบบนี้ ไม่มีทางเลยที่โอเซฮุนจะมีความสุขได้ เขาไม่อยากให้เพื่อนจมอยู่กับความทุกข์เหมือนเช่นทุกวันนี้ จะยิ้มก็ยิ้มได้ไม่สุด จะร้องไห้ก็ร้องไม่ได้ มันทรมานยิ่งกว่าตายทั้งเป็นเสียอีก

             

หลังจากเลิกคลาส มันก็เหมือนเช่นทุกครั้ง เสียงหัวเราะมากมายดังขึ้นทั่วทั้งห้องเรียน

             

“เช็ดสิ ใช้ผ้าเช็ดหน้าของเธอเช็ดรองเท้าให้ฉันสิลู่หาน!”ร่างสูงสั่งไขว่ห้างพลางกระดิกเท้า ใบหน้าหยิ่งยโสไม่เคยเปลี่ยน ร้องเท้าหนังสีดำของชายหนุ่มมีรอยฝุ่นเพียงนิด ลู่หานลอบถอนหายใจ อีกฝ่ายตั้งใจหาเรื่องกลั่นแกล้งเขาอีกแล้วสินะ

             

“...”

            

 “อย่าลืมสิว่าตัวเองเป็นแค่คนใช้! ถ้าเธอไม่ทำฉันแฉเรื่องของแม่เธอแน่!!”ลู่หานกับแม่ของมันมาสมัครงานเป็นคนใช้ที่บ้านของเขา ตอนนั้นเขาเรียนอยู่ปีหนึ่ง และตอนนี้ก็ครบสี่ปีแล้วที่มันมาอาศัยร่วมชายคาเดียวกับเขา ตั้งแต่วันแรกที่เห็นหน้าคนใช้สองแม่ลูก เขาก็ไม่ถูกชะตาพวกมันแม้แต่น้อย ยิ่งได้เห็นสายตาเจ้าชู้ของพ่อยามมองแม่ของลู่หาน ก็เขาก็ยิ่งทวีความเกลียดชังพวกมันทั้งคู่ สัญชาติเขามันผิดเสียที่ไหนกันล่ะ เหอะ!

            

 “มันจะมากเกินไปแล้วนะเซฮุน ฉันทนเห็นนายแกล้งเพื่อนฉันไม่ไหวแล้ว!”โดคยองซูดึงลู่หานให้ยืนหลบหลังตน ร่างเล็กจ้องหน้าโอเซฮุนอย่างไม่พอใจ

            

 “หึ...ลู่หานเป็นคนใช้ของบ้านฉัน ฉันจ่ายเงินเดือนให้เพื่อนของเธอนะคยองซู แล้วลู่หานน่ะต้องรับใช้ฉันทุกที่ หากฉันต้องการ”

            

 “พอเถอะคยองซู ไม่เป็นไรหรอก...คุณเซฮุนเขาพูดถูก เราเป็นคนใช้ของเขา เขามีสิทธิ์สั่งงานเรา”

             

“ลู่หาน! ทำไมต้องยอมหมอนี่ตลอด! มองอะไรถ่อยไปสิ!”คนตาโตเดินออกไปจากห้อง ฝ่าฝูงนักศึกษาที่มุงดูเหตุการณ์ด้วยอารมณ์หงุดหงิด หลังต่อว่าลู่หานผู้เป็นเพื่อนรักจบ ผิดด้วยเหรอที่ตนไม่อยากเห็นเพื่อนเป็นตัวตลกให้คนพวกนั้นหัวเราะเยาะ

             

“ทุเรศไม่เคยเปลี่ยนเลยนะลู่หาน”ร่างเล็กชะงักมือที่กำลังบรรจงเช็ดรองเท้าให้คนบนเกาอี้ ลู่หานแหงนเงยหน้าขึ้นสบตาชายหนุ่ม ก่อนจะรีบเสมองไปทางอื่น เซฮุนยกยิ้มดูถูก ชายหนุ่มก้มมองบุคคลที่กำลังคุกเข่าเช็ดรองเท้าให้เขาด้วยแววตาเกลียดชัง

             

“...”

             

“เลิกเรียนแล้วไปเจอฉันที่ลานจอดรถหลังตึกA”

             

“แต่ว่า...”เมื่อเซฮุนจ้องเขม็งมา ลู่หานก็รีบก้มหน้างุดมองพื้น

             

“เธอกล้าขัดคำสั่งฉันเหรอ”

             

“เปล่าครับ”

             

“ดี! เพราะถ้าเธอขัดคำสั่งฉันเมื่อไหร่ เราสองคนคงได้เห็นดีกันแน่ลู่หาน แม่เธอทำให้แม่ของฉันและฉันผิดหวังมาแล้วครั้งนึง หวังว่าเธอจะไม่ทำให้ฉันผิดหวังอีกคน”

           

            

 เราเงยหน้าขึ้นมองพัดลมที่ถูกติดตั้งบนเพดานอย่างไร้จุดหมาย ภายในโรงแรมม่านรูดชานเมืองแห่งหนึ่ง ก่อนจะหลับตาลงขณะที่น้ำตายังคงหลั่งริน เรากำผ้าปูที่นอนระบายทุกสิ่งทุกอย่างลงไปกับมัน ทั้งความเจ็บปวดจากการถูกรุกรานที่ช่องทางด้านหลังอย่างไม่คิดปราณีร่วมชั่วโมง ไหนจะคำสบถด่าทอของคนด้านบนที่กำลังรังแกร่างกายของเราอยู่ จริงๆเราเองก็เกลียดเขาไม่ต่างจากที่เขาเกลียดเรากับแม่ ถ้าวันนึงเราเก็บเงินได้สักก้อน เราจะไปจากบ้านของคุณเซฮุน เราอยากเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง

             

“อ๊า..อ๊ะ”เราเกลียดเสียงครางของตัวเองที่สุด ไม่อยากจะโอนอ่อนไปกับสัมผัสที่แสนน่ารังเกียจ ทว่ากลับพ่ายแพ้โอเซฮุนเสียทุกครั้งไป ครั้งแรกที่เราโดนเซฮุนข่มขืน คือเมื่อเดือนก่อน กระทั่งเลยเถิดมาจนถึงทุกวันนี้ เรารู้ว่าเขาคงอยากเอาคืนเรื่องคุณนายโอ ตอนนั้นเราเองก็เสียใจมากกับทุกเหตุการณ์ที่มันเกิดขึ้น ไม่มีใครอยากให้เรื่องแย่แบบนี้ แม่เราหนีไปหลังจากทราบว่าคุณนายฆ่าตัวตาย ทุกวันนี้แม่ก็ยังไม่ติดต่อกลับมาหาเราสักครั้ง

             

“เธอกับแม่ของเธอมันน่าสมเพชลู่หาน!”เขาสบถด่าพร้อมทั้งกระแทกกระทั้นเข้าใส่ร่างกายเราอย่างป่าเถื่อนเป็นครั้งสุดท้าย กลิ่นเลือดคละคลุ้งไปทั่วห้อง เราหวีดร้องเสียงดังลั่น จำไม่ได้ว่าหลังจากนั้นสลบไปนานแค่ไหน ได้สติอีกทีก็ตอนที่คุณเซฮุนเธอโยนเสื้อผ้าใส่หน้าเรา

            

 “รีบแต่งตัวซะ จะนอนอ่อยฉันไปถึงเมื่อไหร่!”

            

 “....”ถึงจะลืมตาตื่นได้ไม่เต็มตา แต่คำพูดของคุณเซฮุนมันทำให้เราต้องรีบส่ายหน้าพัลวัน เราใช้ผ้าห่มห่อตัว ก่อนจะเดินกระเผลกไปเข้าห้องน้ำเพื่อล้างคราบสกปรก ทุกย่างก้าวของเรามันเต็มไปด้วยน้ำตา

             

 

และแล้วสิ่งที่เรากลัวก็เกิดขึ้น เราท้องกับคุณเซฮุน คุณท่านทราบเรื่องก็ทะเลาะกับคุณเซฮุนใหญ่โต ถึงขั้นไล่ลูกชายออกจากบ้าน ถึงแม้ว่าท่านจะพูดประชดก็เถอะ แต่นั่นก็ยิ่งทำให้คุณเซฮุนเธอโกรธพ่อของเธอรวมทั้งเรามากขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า เวลาเกือบเที่ยงคืนคุณเซฮุนมาเคาะประตูห้องเรา หลังจากเราเปิดประตู สิ่งแรกที่เราได้รับคือฝ่ามือของคุณเซฮุนที่ฟาดลงบนแก้มข้างขวาของเราเต็มๆแรง

             

“จงใจจะทำให้ฉันตกต่ำไปกับเธอรึไง!”

             

“ฮึก..ฮื่อ เปล่านะครับ ลู่ไม่เคยคิดอย่างที่คุณพูดด้วยซ้ำ”แนบฝ่ามือของตัวเองลงบนซีกแก้มที่เพิ่งโดนทำร้าย ขณะสบตาร่างสูง

             

“กินยานี่ซะ ถ้าเรื่องนี้จบฉันจะให้เงินเธอไปตั้งตัว”เราลังเลอยู่สักพักก็ตัดสินใจยื่นมืออกไปรับกล่องยาสีขาวจากมือคุณเซฮุน

             

“ลูกของฉัน...ต้องไม่มีแม่เป็นคนชั้นต่ำอย่างเธอ เพราะฉะนั้นรีบจัดการมันซะให้เรียบร้อยล่ะ”

             

“....ครับ”

             

“ถ้าเธอดื้อกับฉันและดึงดันเก็บมันไว้ละก็ ฉันนี่แหละจะทำให้มันตายทั้งเป็นเอง มันกับเธอได้ตกนรกทั้งเป็นแน่คอยดูสิ! อย่าเอาไอ่มารหัวขนในท้องของเธอมาเป็นตัวถ่วงชีวิตฉันเด็ดขาด! เข้าใจไหมลู่หาน!!”

             

“ฮึก...”

             

“ถ้าเธอกินยาครบชั่วโมงแล้วโทรมาหาฉัน ฉันจะพาเธอส่งโรงพยาบาล ถือว่าสงเคราะห์ ไม่งั้นเธอได้นอนตายอยู่ในห้องนี้แน่”

            

 เรานั่งมองยาเม็ดโตสีเลือดหมูบนฝ่ามืออยู่นานพอสมควร อ่านใบฉลากที่ติดมาในกล่องด้วยจนรู้ว่ามันเป็นยาสลายก้อนเลือดและทำให้เด็กในท้องตาย เราว่ามันต้องไม่ใช่ยาที่ถูกกฎหมายแน่นอน ตัดสินใจนำเม็ดยาเข้าปาก เมื่อคิดว่าตัวเองได้ตริตรองดีแล้วทุกอย่าง

  

“หึก...โอกกกกกก!!!”คนตัวเล็กวิ่งไปโก่งคออาเจียนในห้องน้ำ

              

“ฉันขอโทษ...ที่คิดจะฆ่าหนู ขอโทษจริงๆที่คิดจะทำบ้าๆแบบนั้น ทั้งๆที่หมอบอกแม่ว่าหนูมีหัวใจแล้ว ฮรึก แม่ขอโทษ”

..........................

#เจ้าของร้านขนมหวานคนนั้นชื่อลู่หาน

ขอบคุณสำหรับการติดตาม 

ตอนหน้าจะมีการปรับเนื้อหาเล็กน้อย
กรุณากลับไปเม้นท์  http://writer.dek-d.com/ayeyep/story/viewlongc.php?id=1420461&chapter=1