#ฟิคโคลน : 1

กรุณาแท็ก #ฟิคโคลน

SEHUN X LUHAN

“เมียสวยนี่หว่า เฮ้ยชื่ออะไรวะ คนนี้กูไม่เคยเห็นมึงพามาที่นี่เลย”เซฮุนหัวเราะในลำคอเพราะคำถามของไอ่เพื่อนสุดซี้คิมจงอิน ก่อนจะผันหน้าออกไปมองนอกกระจกร้าน ที่มีคนตัวเล็กยืนกอดอกมือปากสั่น เพราะอุณหภูมิที่ติดลบกว่าสิบองศา ร่างสูงกระดกเบียร์ในมือขึ้นดื่มแก้กระหาย

             

“นั่นไม่ใช่เมียกู ลู่หานเขาเป็นรูมเมทเว้ย”เรื่องราวเมื่อเดือนก่อน ทำให้ชายหนุ่มเอ่ยปากชักชวนผู้ชายร่างเล็กที่มีชื่อว่า ลู่หาน มาอาศัยที่ห้องของเขา ก็นะช่วงนั้นเขาดันถังแตกพอดี ไม่มีปัญญาจ่ายค่าเช่าห้อง แล้ววันนึงในช่วงใกล้สินเดือน เขาก็บังเอิญไปเจอลู่หานที่กำลังโดนพวกเด็กติดยาดักปล้นข้างทางเข้าพอดี เซฮุนรีบเข้าไปช่วยเหลือผู้เคราะห์ร้าย เมื่อร่างเล็กปลอดภัยดีแล้ว เขาจึงเอ่ยปากซักถามอีกฝ่าย จนได้ความว่าอีกฝ่ายอาศัยอยู่ในละแวกนั้น

             

“ไม่รู้รึไงว่าแถวนี้โจรมันชุก”

             

“เราไม่รู้หรอก...”คนตัวเล็กตอบด้วยสีหน้าหวาดกลัว เพราะยังคงตกใจกับเหตุการณ์ที่เพิ่งจะเกิดขึ้นกับตัวเองไม่หาย

             

“สนใจอยากไปอยู่กับฉันไหม อย่างน้อยมันก็น่าจะปลอดภัยกว่าที่ ที่เธออยู่ตอนนี้นะ ฉันจะบอกให้ว่าที่ทางแถวนี้นะโจรมันชุกมาก แถมซอยทางเข้ามันก็เปลียวยังกะอะไรดี เฮ้ดูทำหน้าเข้าสิ ฉันไม่ใจร้ายปล้นคนตาบอดอย่างเธอหรอก! ฉันไม่หลอกเธอแน่ๆสบายใจได้”เซฮุนหยุดเดิน และหันไปมองซีกหน้าของลู่หาน ก่อนจะละสายตาจากใบหน้าสวยไปที่ไม้เท้านำทางของอีกฝ่าย ชายหนุ่มถอนหายใจระคนเบื่อหน่าย

             

“....”

            

“ตอนนี้ฉันกำลังหาคนแชร์ห้องอยู่ ช่วงนี้ถังแตก”ร่างสูงตัดสินใจพูดออกไปตรงๆ เซฮุนฉวยหมับเข้าที่ต้นแขนเล็ก นั่นยิ่งทำให้ลู่หานสะดุ้งตกใจ

             

“นาย! จะทำอะไร!!”

             

“ฉันก็แค่จะนำทางเธอไปที่รถมอไซค์ของฉัน เดินตามมาเหอะน่า”แม้อีกฝ่ายดูท่าทางจะไม่ค่อยเต็มใจสักเท่าไหร่ แต่เขาคิดว่ามันก็ดีกว่าปล่อยให้คนตาบอดเดินกลับที่พักเองคนเดียวในเวลาใกล้เที่ยงคืนเช่นนี้

             

“กอดเอวฉันแน่นๆล่ะ”

             

“อย่าขับเร็ว ฉันกลัว”ลู่หานค่อยๆเลื่อนฝ่ามือโอบกอดเอวของเซฮุน ถึงผู้ชายคนนี้จะช่วยเขาจากสถานการณ์เลวร้าย แต่เขาก็ยังไม่วางใจอีกฝ่ายไปเสียทั้งหมดทีเดียว หลังจากบอกชื่อหอพักที่เขาเพิ่งจะตัดสินใจเช่าอยู่เมื่อวานนี้ ให้แก่คนขับรถเสร็จ ลู่หานก็ได้แต่คิดทบทวนสิ่งที่ชายหนุ่มเอ่ยถามเขามาตลอดทาง กระทั่งในเวลาต่อมารถมอเตอร์ไซค์ได้หยุดจอดด้านหน้าหอพักโทรมๆแห่งหนึ่ง

             

“ถึงแล้ว”เซฮุนเอ่ยเพียงแค่นั้น ก่อนจะรู้สึกถึงวงแขนของร่างเล็กที่ค่อยๆคลายออกจากเอวของเขา และแรงยวบยาบจากด้านหลัง

             

“ขอบใจ...”ร่างสูงส่งฝ่ามือออกไปโบกไปมาด้านหน้าลู่หาน เหมือนจะทดสอบร่างเล็กว่าตาบอดจริงรึเปล่า เขาไม่อยากเชื่อสายตาตัวเองจริงๆ คนตาบอดที่เขาช่วย ทำไมถึงได้สวยขนาดนี้วะ? ครั้งแรกที่เจอลู่หานเขาก็เห็นหน้าของอีกฝ่ายไม่ค่อยชัดเจนนักเพราะความมืด ทว่าตอนนี้ใบหน้าของร่างเล็กกำลังต้องแสงไฟที่ส่องออกมาจากตัวอาคาร ทำให้เขาได้เห็นหน้าของอีกฝ่ายเต็มตา ทุกองค์ประกอบบนใบหน้า รวมถึงดวงตากวางไร้ประกายนั่น ช่างงดงามเหลือเกิน เขาว่านะถ้าไอ่เด็กติดยาพวกนั้นมันได้เห็นหน้าของลู่หานเวลานี้ละก็ มันไม่หยุดแค่ปล้นเอาเงินแน่ๆ หึ...

             

“เรื่องที่ฉันถามเธอ สรุปว่าไง?”

             

“เอ่อคือ...คือว่า เราเพิ่งจะรู้จักกัน ฉันว่า....”ชายหนุ่มพยักหน้าเข้าใจแม้ลู่หานจะไม่สามารถมองเห็นได้ก็ตาม เขาก็แค่ชวนเล่นๆอยู่แล้ว ไม่ได้จริงจังอะไรสักหน่อย เป็นเขา... เขาก็คงไม่ไปอยู่ร่วมกับคนแปลกหน้าหรอก

             

“จะปฏิเสธกันว่างั้น...ช่างเถอะ เธอน่ะดูแลตัวเองดีๆด้วยล่ะ เพราะคงอีกนานเชียวล่ะ กว่าที่ฉันจะขับรถผ่านเข้ามาในซอยแถวนี้อีก ฉันไปนะ บาย”

             

“เดี๋ยวก่อน!!”       

             

“เดี๋ยวกูมานะ!”ละสายตาไปได้ไม่เท่าไหร่ ก็มีหนุ่มๆแย่งกันขายขนมจีบเลยนะ! ร่างสูงวางถาดเครื่องดื่มที่เขากำลังจะนำไปเสิร์ฟให้เหล่าลูกค้าชั้นบน ลงบนโต๊ะแถวๆนั้น

            

“อ้าวไอ่นี่ เร็วๆนะเว้ยเดี๋ยวเจ๊จุ๋มนางจะกริ้วอีก ถ้ารู้ว่ามึงแอบอู้งาน!”

            

 เซฮุนผลักประตูออกมาด้านนอกด้วยความโมโห ร่างสูงตรงเข้าไปฉุดกระชากท่อนแขนเล็ก ไม่วายส่งสายตาไปยังชายหนุ่มสามสี่คน ที่ดูก็รู้ว่าพวกมันจงใจเดินเข้ามาพูดคุยกับลู่หานด้วยวัตถุประสงค์ใด

             

“มานี่!!! เธอนี่มันชอบอ่อยชอบยั่วคนอื่นไปทั่วจริงๆ บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่ามาที่นี่!!!”ตั้งใจจะลากคนตัวเล็กไปที่หลังร้าน เพื่ออบรมอะไรเสียหน่อย ก็รู้อยู่ว่าที่ทำงานของเขามันไม่ปลอดภัย

             

“ใจเย็นน่าไอ่น้อง! ดูซิแขนน้องเขาแดงหมดแล้ว”

             

“อย่ามาเสือกเรื่องของผัวเมีย ไสหัวไปเลยนะพวกมึง นี่เมียกู! ห้ามยุ่ง!!!”ลู่หานตาเบิกค้างกับประโยคนั้น เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้ยินเซฮุนบอกกับใครๆว่าเขาคือเมียของอีกฝ่าย

             

“อะไรวะ! พวกกูก็คิดว่ามันยังซิงอยู่ เสียอารมณ์!!”

             

“พวกมึงจะไปตายที่ไหนก็ไป! แล้วอย่ามาเหยียบที่ร้านนี้อีก ที่นี่ไม่ต้อนรับพวกขี้ยาอย่างพวกมึงเว้ย!!”ครั้งนึงแฟนเก่าของเขาเกือบโดนพวกมันฉุด แต่ดีที่ตอนนั้นจงอินมันช่วยเอาไว้ได้ทัน พอหลังจากวันนั้นเธอก็ขอเลิกกับเขา ใช่สิคบกับเขามันไม่มีอะไรแน่นอน แถมยังต้องมาเจอพวกขี้ยาขี้เหล้าทุกวัน เป็นใครใครก็เอือมระอาทั้งนั้นแหละ เขาไม่เคยคบใครเกินสองเดือนด้วยซ้ำ จะเรียกน้ำแตกแยกทางก็ได้อยู่นะ เพราะมันตรงกับชีวิตของเขาจริงๆ

             

“ฝากไว้ก่อนเถอะ! ถ้าพวกกูเจอเด็กมึงอีก พวกกูไม่มีทางปล่อยมันไปเหมือนคราวนี้แน่ มึงก็ดูแลเมียตาบอดของมึงให้ดีๆละกัน! หึ”

            

 “โอ๊ย!!!”โดนลากมาที่หลังร้าน ก่อนจะถูกร่างสูงผลักจนแผ่นหลังกระแทกเข้ากับผนังปูน

             

“ทำไมถึงไม่ฟังฉันบ้างห๊ะลู่หาน เธอตั้งใจกวนประสาทฉันใช่ไหม!!”เซฮุนทาบฝ่ามือข้างนึงกับผนัง เขามองลู่หานด้วยสายตาคุกรุ่น ไม่ต่างจากอารมณ์ของเขาในตอนนี้ ตาบอดแต่ก็ยังไม่เจียมตัวเอง! อุตส่าห์ดั้นด้นมาถึงที่นี่ได้ เขาละนับถือ!! ที่ตั้งใจมาที่นี่ ก็เพราะอยากประกาศให้คนเขารู้กันรึไงว่าตัวเองน่ะเป็นเมียของเขาแล้ว เหอะ ให้ตาย! คืนนั้นเขาไม่น่าดื่มเยอะจนขาดสติเลยจริงๆ ถ้าใครรู้เข้าว่าโอเซฮุนดาวเด่นของคลับไนท์สตาร์ ได้คนตาบอดเป็นเมียแถมยังเป็นผู้ชายอีก มีหวังเขาต้องเอาปีบคลุมหัวแน่

             

“เปล่า เราเปล่า”ลู่หานส่ายหน้าเลิกลั่ก ดวงตาไร้ประกายทอดตรงไปยังแผงอกของคนตัวสูง มือเรียวทั้งสองข้างเพิ่มแรงกอดรัดไม้เท้าคู่ใจอย่างตื่นกลัว

             

“ตั้งใจมาที่นี่เพราะอยากให้ฉันขายหน้าใช่ไหม!”ชายหนุ่มสาดวาจาเดือดดาลใส่หน้าร่างเล็ก พอเห็นลู่หานกลัวจนตัวสั่นเขาก็ยิ่งรู้สึกหงุดหงิด แรกๆอยู่ด้วยกันมันก็ดี ถึงอีกฝ่ายจะตาบอดแต่ก็เป็นคนรักสะอาดอยู่พอสมควร กลับไปที่ห้องทีไร เขาก็เห็นอีกฝ่ายกำลังนั่งรีดผ้าอยู่บนพื้นแทบจะทุกครั้ง แถมยังใจดีรีดเสื้อผ้าของเขาพร้อมๆกับของตัวเอง บางครั้งเขากลับไปลู่หานก็กำลังเข้าครัวทำอาหาร แต่พอได้กันเป็นผัวเมีย เพราะความไม่ตั้งใจของเขา ความห่วงใยที่อีกฝ่ายมอบให้ มันก็กลายเป็นสิ่งรกหูรกตา พาลทำให้ใจของเขามันหงุดหงิดไปหมด

            

 “ไม่ใช่เลยนะ เซฮุนฟังเราอธิบายก่อนสิ”คนตัวเล็กเอื้อมมือออกไปอย่างกล้าๆกลัวๆ ทำให้สิ่งที่เขาใช้นำทางมาตั้งแต่เกิดหล่นล่วงลงสู่พื้นตามแรงโน้มถ่วง ลู่หานหมายจะจับประคองใบหน้าของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามี เพื่อหวังให้อีกฝ่ายรับฟังคำอธิบายของเขาบ้าง โอเซฮุนเปลี่ยนไปนับตั้งแต่วันนั้น.... หลังจากที่อีกฝ่ายตื่นขึ้นมาแล้วพบว่า มีเขานอนอยู่ข้างๆ พร้อมกับคราบเลือดสีแดงสดที่เปรอะเปื้อนไปทั่วเตียง ลู่หานรู้ว่าโอเซฮุนคงจะรับไม่ได้ และอับอายมากที่มีเขาเป็นเมีย แต่อีกฝ่ายจะรู้บ้างไหมว่าถึงแม้เขาจะตาบอด แต่เขาก็มีหัวใจเหมือนๆกับคนตาดีทั่วไปๆนั่นแหละ เขารักคนอื่นเป็น เขาเสียใจเป็น และก็เจ็บเป็น ไม่แตกต่างจากมนุษย์บนโลกนี้เลยสักนิด ความบกพร่องทางด้านร่างกายที่ทำให้เราผิดแปลกไปจากคนอื่น เขาเคยคิดว่ามันไม่สามารถวัดคุณค่าของตัวเราได้ หากแต่เวลานี้ โอเซฮุนเป็นคนที่ทำให้เขาเริ่มไม่แน่ใจ กับความคิดของตัวเองเสียแล้ว

            

“เอามือของเธอออกไป!”น้ำเสียงเยือกเย็นไร้เยื่อใยใดใด ถูกเปล่งออกมาตอกหน้าคนตัวเล็กให้ตัวนิ่งค้าง ก่อนที่มือเรียวจะถูกมือหนาปัดทิ้ง

            

“อย่าปากโป้งไปบอกใครเด็ดขาดว่าเธอเป็นเมียฉัน รู้ไหมว่ามันน่าอายมากแค่ไหน! ยิ่งเธอทำตัวแบบนี้ฉันยิ่งรำคาญ เข้าใจไหมลู่หาน! ถ้ายังไม่อยากโดนเขี่ยทิ้งตอนนี้ ช่วยจำคำพูดของฉันใส่หัวสมองทื่อๆของเธอเอาไว้!!”

            

“...เซฮุน สิ่งที่นายพูดกับเรา เราเข้าใจมันดีทุกอย่าง ที่เรามาที่นี่ เราไม่ได้ตั้งใจพาตัวเองมาประจานนาย ต่อหน้าคนอื่นหรอก ก่อนออกมาจากห้องนายบ่นว่าปวดหัวไม่ใช่เหรอ แถมตัวนายก็ร้อนด้วย เราเลยซื้อยามาให้ เรากลับนะ”ลู่หานพูดพลางยื่นถุงยาส่งให้ร่างสูง ดวงตากวางเอ่อคลอน้ำตา ทว่าลู่หานกลับพยายามเก็บกักเสียงสะอื้นเอาไว้ ไม่ให้มันหลุดรอดออกไป เพราะเกรงว่าจะทำให้เซฮุนรำคาญเขาอีก เมื่ออีกฝ่ายรับของที่เขานำมาให้เรียบร้อย ลู่หานจึงค่อยๆย่อตัวลง ก่อนจะใช้มือทั้งสองข้างคลำหาไม้เท้าอย่างไร้ทิศทาง โดยโอเซฮุนทำเพียงเสหน้าไปมองทางอื่น มือข้างนึงกำถุงยาแน่นจนเห็นเป็นเส้นเลือดปูดโปน

             

“ฉันไปทำงานล่ะ เสียเวลามาเยอะแล้ว ส่วนนี่เอาไปเป็นค่าแท็กซี่”ย่อตัวลงจนอยู่ระดับเดียวกับร่างเล็ก ก่อนจะยัดเงินจำนวนหนึ่งใส่ฝ่ามืออีกฝ่าย เซฮุนหยิบไม้เท้าที่อยู่ห่างจากตัวเขาไม่เท่าไหร่ ส่งคืนให้แก่เจ้าของ เพราะถ้ารอให้ลู่หานคลำหามันเจอด้วยตัวเองละก็ คงใช้เวลาเป็นชั่วโมงนู้นแหละ

             

“ขอบใจนะเซฮุน”ลู่หานระบายยิ้ม ขณะที่น้ำตายังคงหลั่งริน เพราะแบบนี้ไง เขาถึงไม่เคยตัดใจจากโอเซฮุนได้สักครั้ง

            

“เอามันกองไว้ตรงนั้นแหละ! ทีหน้าทีหลังอย่ามาสร้างความเดือดร้อนให้ฉันอีก เสียเวลาทำมาหากินชะมัด!”

             

“ลู่หานดึกป่านนี้แล้วนะ ทำไมเพิ่งจะกลับเข้ามาล่ะ ผัวแกเขาไม่เป็นห่วงบ้างรึไง ถึงปล่อยให้เมียตาบอดออกไปไหนมาไหนตอนดึกๆแบบนี้”พยอนแบคฮยอนหน้าตึงขึ้นทันที หลังจากเปิดประตูห้องออกมา เห็นลู่หานกำลังไขกุญแจห้องของตนเอง ซึ่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับห้องพักของเขาอยู่ เพื่อนตัวเล็กของเขาคนนี้เพิ่งจะกลับมาถึงห้องเหรอเนี่ย โอเซฮุนนี่ชักจะแย่ขึ้นทุกวัน ทำไมหมอนั่นถึงปล่อยเมียตัวเองให้ออกไปไหนมาไหนตอนดึกๆแบบนี้! ตัวเองก็ต่ำอยู่แล้ว ทำไมต้องมาลากคนดีๆอย่างลู่หานให้ตกต่ำไปด้วย เขาไม่เคยเห็นด้วยเลยที่สองคนนี้คบกัน และไม่ต้องเดาก็รู้ว่าอีกไม่นาน โอเซฮุนต้องทิ้งเพื่อนของเขาไปแน่

             

“...พอดีเราเอายาไปให้เซฮุนเขาที่ทำงานน่ะ วันนี้เซฮุนเขาไม่ค่อยสบาย อย่าไปโทษเซฮุนเขาเลย”ร่างบางจิ๊ปาก ก่อนจะเดินไปคว้ากุญแจในมือของลู่หาน มาจัดการไขประตูให้คนตัวเล็กเสียเอง

             

“ปกติเซฮุนมันเลิกงานกี่ทุ่มเหรอ แล้วนี่แกอยู่ห้องคนเดียวตลอดเลยใช่ไหมลู่”เอ่ยถามพลางเอื้อมมือไปหยิบแก้วน้ำที่ลู่หานนำมาเสิร์ฟให้แก่เขา

             

“อื้ม เซฮุนเขาจะกลับมาราวๆตีสองตีสามทุกคืนเลย เขาต้องทำงานน่ะ”เมื่อถึงเวลาตีสองโทรศัพท์ที่เขาตั้งเวลาปลุกไว้ จะส่งเสียงเตือนเสมอ เพราะเขาต้องลุกจากเตียง เพื่อไปรอเปิดประตูให้กับคนรัก ซึ่งจะกลับเข้ามาที่ห้องในช่วงเวลานี้ประจำ

             

“ลู่ฉันว่าแกควรจะเลิกกับไอ่หมอนี่นะ มันเป็นแมงดาแกก็รู้นิ แกรีบชิ่งก่อนที่มันจะทิ้งแกดีกว่านะลู่ ฉันล่ะสงสารแกว่ะ ตาบอดไม่พอแถมยังได้ผัวเป็นแมงดา เกาะพวกแม่หม้ายแก่ๆกินอีก เลิกๆกับมันเหอะ”

             

“เซฮุนเขาเป็นคนดีนะแบค ถึงอาชีพของเขาจะ....”

             

“คนดีๆที่ไหน เขาทำงานเป็นแมงดาหลอกเอาเงินผู้หญิงกันล่ะ ลู่แกคิดทบทวนให้ดีๆ มีวันไหนบ้างที่แกไม่เสียใจเพราะมัน ทุกครั้งที่แกเปิดประตูออกมาจากห้อง ฉันก็เห็นแกมีน้ำตาตลอด ไหนจะรอยช้ำพวกนี้อีกล่ะ”มือบางแตะสัมผัสไปที่รอยช้ำบริเวณแก้มข้างขวาของเพื่อนตัวเล็ก หลังจากลู่หานลดสะโพกลงนั่งเคียงข้างเขาที่โซฟาแล้ว ถึงแม้เมื่อสองวันก่อนลู่หานจะปฏิเสธเสียงแข็ง ว่าตัวเองซุ่มซ่ามเดินชนผนังห้องน้ำเอง แต่เขาไม่มีทางเชื่อเด็ดขาด เพราะดูยังไงมันก็คือรอยตบชัดๆ แถมไม่ได้มีแค่ที่หน้ารอยเดียวด้วย เพราะบริเวณต้นแขนต้นขาของร่างเล็กก็มีให้เห็น นั่นยิ่งทำให้เขาไม่อยากจะจินตนาการไปถึงข้างในร่มผ้าของลู่หานว่าจะมีสภาพเช่นไร โอเซฮุนมันจะใจร้ายกับเพื่อนของเขาไปถึงไหน!

             

“...”ลู่หานก้มหน้าลงพร้อมกับเม้มปากเล็กน้อย คิ้วสวยขมวดเป็นปม

            

 “พอด่าเซฮุนให้แกฟัง แกก็เป็นแบบนี้ทุกที ที่พูดไปทั้งหมดก็เพราะฉันหวังดีกับแกนะลู่”เวลาเขาด่าเซฮุนทีไร เพื่อนของเขาก็มักจะซึมแบบนี้ทุกที ก็รู้อยู่หรอกว่าลู่หานน่ะรักไอ่หมอนั่นมาก เขาด่ามันนิดๆหน่อยๆก็เสียใจแทน แถมยังชอบแก้ตัวแทนผัวตัวเองอีก ลู่หานช่างเป็นเมียที่แสนประเสริฐเสียจริง เพื่อนเขาคนนี้ไม่น่ามาได้กับคนเฮงซวยอย่างโอเซฮุนเลย

            

 “เรารู้ว่าแบคเป็นห่วงเรา”ลู่หานแค่นยิ้มส่งให้แบคฮยอน ขณะที่เบ้าตากำลังร้อนผ่าว

            

 “มีอะไรอยากให้ฉันช่วย หรือคิดจะไปจากโอเซฮุนมันเมื่อไหร่ ก็บอกฉันได้ ฉันจะช่วยแกเอง”คนตัวเล็กพยักหน้า ก่อนจะเอ่ยขอบคุณในน้ำใจของเพื่อนร่างบาง

             

“ฉันไปก่อนนะลู่ พรุ่งนี้ไว้จะแวะเข้ามาคุยกับแกใหม่ตอนผัวแกไม่อยู่ แกไม่ต้องเดินออกไปส่งฉันหรอก”แบคฮยอนสั่งไม่ให้ลู่หานเดินออกมาส่งเขาหน้าห้อง เพราะเขาไม่อยากให้เพื่อนลำบาก

             

“...อื้ม”

            

ลู่หานจัดแจงห่มผ้าเตรียมเข้านอน หลังจากเช็กเวลาจากโปรแกรมบอกเวลาด้วยเสียง จากโทรศัพท์ของเขา

            

“จะสามทุ่มแล้วเหรอ”ใกล้สามทุ่มแล้ว ทว่าเขายังไม่รู้สึกง่วงนอนแต่อย่างใด ลู่หานเปิดเปลือกตาลง ก่อนจะพลิกกายนอนตะแคง ผ่านไปสักพักเขาก็รู้สึกว่าตัวเองใกล้จะหลับ เสียงเตะประตูเร็วๆรัวๆทำให้ลู่หานสะดุ้งลืมตาตื่น ความง่วงนั้นหายไปแทบจะปลิดทิ้ง ร่างเล็กรีบคลำทางไปที่ประตูห้องพัก จากเสียงเตะประตูที่ยังคงดังอย่างต่อเนื่องจนมาถึงตอนนี้ ทำให้เขารู้ว่าเซฮุนกำลังไม่พอใจเป็นอย่างมาก

            

“กว่าจะมาเปิดประตูได้ช้าชิบ! หลีกสิ!! อ๋อคืนนี้ฉันขอใช้เตียงคนเดียวนะ ส่วนเธอนอนนอกห้อง หรือจะไปขอนอนกับเพื่อนเธอห้องตรงข้ามก็ได้นะ ฉันไม่ว่า”ชายหนุ่มว่าอย่างเซ็งๆ ขณะโอบประคองหญิงรุ่นราวคราวแม่ ทว่าหน้าตายังเต่งตึง

            

“หมายความว่าไง?”ลู่หานรีบนำมือปิดจมูก เนื่องจากกลิ่นฉุนของแอลกอฮอล์ที่ลอยเข้ามาปะทะใบหน้าของเขาจังๆ หลังจากเปิดประตูให้เซฮุนได้เข้ามาด้านใน ลู่หานขมวดคิ้วหนักขึ้น เมื่อได้ยินเสียงคนใส่รองเท้าส้นสูงเดินไปมาภายในห้องพัก

             

“เซฮุนคะผู้ชายคนนี้ใครกัน เขาน่ารักดีจัง นี่พ่อหนุ่มชื่ออะไรเหรอจ้ะ”เซฮุนพาผู้หญิงกลับมาด้วยงั้นเหรอ เธอเป็นใครกัน?

            

“ผมชื่อ....”ลู่หานเตรียมจะเอ่ยตอบไปตามมารยาท

             

“คุณนายครับอย่าไปสนใจหมอนี่เลย! ก็แค่คนตาบอดคนนึงเท่านั้นแหละ น่าเบื่อจะตายไป คุณนายสนใจแค่ผมดีกว่า เรามาสนุกกันเถอะครับ คืนนี้ผมจะทำให้คุณนาย...ลืมครั้งแรกระหว่างเราสองคนไม่ลงเลยล่ะ”

            

 “หึ...ปากหวานจริงๆนะเรา ฉันไม่สนใจเด็กคนนี้ก็ได้ รีบๆพาฉันไปที่เตียงสิ ก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจ”เซฮุนยกยิ้ม ชายหนุ่มอุ้มลูกค้ากระเป๋าหนักของเขาในท่าเจ้าสาว ก่อนจะเดินผ่านหน้าลู่หานเข้าไปในห้องนอน เสมือนว่าในสายตาของชายหนุ่มลู่หานเป็นเพียงธาตุอากาศเท่านั้น

            

ปัง!!!!!!

             

“อ๊ะ อ่า!”

            

“ฮรึก...ฮึกๆ”คนตัวเล็กทรุดกายลงตรงที่ที่เขายืน นั่นมันเตียงของเขานะ นายทำแบบนี้ได้ยังไงเซฮุน! คนสวยป้องปากพยายามเก็บเสียงสะอื้น แต่ก็ไม่เป็นผลสักเท่าไหร่ ดวงตากวางหม่นหมองลงกว่าทุกครั้ง เสียงครางของคนสองคนและเสียงวัตถุกระแทกผนังเป็นจังหวะ ยังคงดังเล็ดรอดออกมาจากห้องนอนอย่างไม่มีหยุด พอๆกับน้ำตาของลู่หาน

             

“ฉันบอกเธอแล้วใช่ไหม ให้เธอออกไปจากห้องนี้ เสียงร้องของเธอ... มันทำฉันหงุดหงิดเข้าใจไหม ห๊ะ! มานี่เลย!!”ร่างสูงพันกายท่อนล่างด้วยผ้าขนหนู สาวเท้าออกมาจากห้องด้วยใบหน้าโกรธจัด ไม่รู้ว่าลู่หานมันจะแหกปากร้องไห้สะอึกสะอื้นอะไรของมันหนักหนา ก็แค่ยืมใช้เตียงชั่วโมงสองชั่วโมงเท่านั้น ทำอย่างกับจะเป็นจะตายให้ได้ น่ารำคาญชะมัด! กระชากแขนร่างเล็กให้เดินออกจากห้องมาด้วยกัน

             

“ฮึกๆ...ทำไมถึงไม่ไปดูแลลูกค้าของนายต่อล่ะ โอ้ยยย!! เราเจ็บเป็นเหมือนกันนะ! อย่าลืมสิว่าเราก็เป็นคนเหมือนกันกับนาย!”ออกแรงผลักจนอีกฝ่ายล้มเซไปกระแทกกับประตูห้องแบคฮยอน

             

“อย่ามาประชดกู!”ตามมาบีบต้นแขนร่างเล็ก กระทั่งเห็นลู่หานนิ่วหน้าทรมาน คงจะไปโดนแผลเก่าครั้งก่อนเข้าละมั้ง แต่ช่างปะไร ชายหนุ่มค่อยๆเพิ่มแรงบีบรัด เล็บสั้นจิกเข้าไปในผิวเนื้อบาง จนบริเวณนั้นมีเลือดไหลซิบออกมา โดยหวังที่จะสั่งสอนคนตัวเล็กให้เลิกกำแหงกับเขา

            

“เกิดเรื่องอะไรขึ้น นายทำอะไรลู่หาน ไอ่หมาบ้าเซฮุน!! ปล่อยเพื่อนฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ!!”แบคฮยอนผลักประตูห้องออกมาดูสถานการณ์ด้านนอก และสิ่งที่เขาเห็นก็แทบทำให้เขาลมออกหู พยอนแบคฮยอนตรงเข้าไปผลักหน้าอกโอเซฮุนสุดแรงเกิด จนร่างสูงเซผงะถอยหลังไปสองสามก้าว ร่างบางรีบเข้าไปช่วยประคองลู่หาน เพราะกลัวร่างเล็กจะล้มก้นจ้ำเบ้ากับพื้นแข็งๆ

             

“นายทำกับคนที่เขารักนายมากขนาดนี้ได้ยังไง ไอ่สารเลว!!”

            

“หึ...ทำไมกูจะทำกับเมียตัวเองแบบนี้ไม่ได้วะ นี่มันเมียกู... กูจะทำอะไรกับมันก็ได้ แบคฮยอนฉันว่าเธอเก็บปากไว้กินข้าวดีกว่านะ พอดีฉันไม่อยากรังแกพวกที่อ่อนแอสักเท่าไหร่!”

            

“ไอ่ชั่ว!! แน่จริงก็เข้ามาเลย ฉันไม่กลัวนายหรอก!”

             

“พอเถอะแบค...คืนนี้เราขอนอนกับแบคได้ไหม ฮรึก... ตอนนี้เราเหนื่อย..เหนื่อยมากเลยแบค”คนตัวเล็กจับมือของแบคฮยอนเอาไว้ หวังให้อีกฝ่ายเย็นใจขึ้น ขณะที่ดวงตากวางเหม่อลอยไร้จุดโฟกัส เพราะไม่สามารถมองเห็นอะไรได้นอกจากความมืดมิด ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เคยมีโอกาสได้เห็นใบหน้ารวมถึงดวงตาของแบคฮยอน แต่เขาก็รับรู้ได้ว่าเพื่อนคนนี้หวังดีกับเขามากจริงๆ

             

“ฝากไว้ก่อนนะเว้ย! วันนี้ฉันจะเห็นแก่เพื่อนฉัน!! ลู่เราเข้าไปพักผ่อนกันข้างในนะ อากาศข้างนอกเนี่ย มันมีแต่มลพิษ”

             

“เหอะ!”เมื่อเห็นแบคฮยอนจูงมือลู่หานเข้าไปในห้องของอีกฝ่ายเรียบร้อย ชายหนุ่มก็ส่งเสียงหัวเราะในลำคอ ให้กับความอวดดีอวดเก่งของร่างบาง เซฮุนแสยะยิ้มร้าย ร่างสูงสางเส้นผมชื้นเหงื่อไปด้านหลังอย่างลวกๆ ก่อนจะสาวเท้ากลับเข้าไปในห้องพัก เพื่อบรรเลงเพลงรักกับแม่หม้ายทรงเครื่องอย่างคุณนายฮโยรินต่อ

 

.................

#ฟิคโคลน