SF #พายุฤดูฝนhunhan 1/2 (Rewrite)

        ผมเคยคิดว่าชีวิตผมคงจะจบอยู่แค่เพียงลู่หานคนเดียว อาชีพสถาปนิกอย่างผมทำงานที่ออฟฟิศเสร็จก็กลับมานอนพักที่คอนโด บางวันก็ต้องหอบหิ้วงานกลับมาทำต่อ เรียกได้ว่าแทบจะไม่มีเวลาเที่ยวกลางคืน เมื่อสองปีก่อนผมและลู่หานตัดสินใจย้ายมาอยู่คอนโดเดียวกันหลังจากที่เขาเรียนจบหมอ ความรักของเราก่อตัวขึ้นจากการเป็นเพื่อนและเป็นผมที่คิดไม่ซื่อกันเขาก่อน ในวันที่พวกเรากำลังจะจบมัธยมปลายไม่รู้ว่าผมไปเอาไอ้ความใจกล้าบ้าบิ่นมาจากไหนถึงได้เดินเข้าไปสารภาพรักกับเขาในห้องเรียน (ผมกับลู่หานเรียนกันคนละห้องน่ะนะ เขาอยู่ห้องเด็กเกรดเอหัวกะทิ ส่วนผมอยู่ห้องกลางๆผลการเรียนก็ไม่ได้ดีเด่อะไรมาก ส่วนใหญ่จะเน้นช่วยกิจกรรมของโรงเรียน) ลู่หานและเพื่อนรวมชั้นเรียนคนอื่นๆนิ่งเงียบไปสักพัก และสุดท้ายเขาก็เอ่ยปฏิเสธผมนั่นทำให้ผมอกหักเป็นครั้งแรก แต่ผมก็ยังไม่หยุดตื้อเขาหรอกนะ ในตอนนั้นผมคิดว่าผม...รักเขา หรือไม่ก็คงจะชอบเขาเอามากๆ

         กระทั่งพวกเราเข้าเรียนมหาวิทยาลัยและโชคดีมากที่ผมสอบติดที่เดียวกับลู่หาน เขาเลือกเรียนแพทย์ ส่วนผมเลือกเรียนสถาปัตย์ คณะผมกับเขาอยู่ห่างกันมากครับแต่ผมก็พยายามอีกนั่นแหละ ผมพยายามจีบเขาทุกวิถีทาง ใครเข้าจีบเขาก็เป็นผมนี่แหละที่คอยกันท่าเสียทุกครั้งไป แถมยังชอบแสดงความเป็นเจ้าของเขาอย่างออกนอกหน้า จนกระทั่งวันนึงลู่หานเขาทนไม่ไหว ผมเลยโดนเขาตบหน้าแรงๆไปครั้งนึง นั่นทำให้สติของผมกลับมาได้บ้างว่าพวกเราสองคนยังคงเป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้น ไอ้การรุกจีบเขาไปเสียทุกทางลู่หานคงไม่ชอบ อย่างว่าละนะคงไม่มีใครชอบผู้ชายช่างตื้อและหน้าด้านหน้าทนอย่างผม ผมโดนลู่หานปฏิเสธหลายครั้งมาก จนวันนึงผมก็มานั่งคิดกับตัวเองว่า...ผมยังรักและชอบลู่หานเขาอยู่ไหม หรือผมแค่ต้องการอยากเอาชนะเขา อยากได้เขามาครอบครอง อยากย่ำยีหัวใจของเขาบ้าง ทว่าเมื่อผมถามใจตัวเองคำตอบของผมมันคือรัก ผมยังคงรักลู่หานไม่เปลี่ยนแปลงแม้ว่าเขาจะใจร้ายกับผมมากแค่ไหน  

ช่วงที่กำลังจะขึ้นปีสี่ผมได้หายออกไปจากชีวิตของลู่หาน ตอนนั้นผมทั้งเหนื่อยและท้อสุดๆ มีผู้หญิงหลายคนเข้ามาเสนอตัวให้ผมตั้งมากมายแต่ผมก็ไม่ได้ตอบรับไมตรีของพวกหล่อนเลยสักคน เพื่อนสนิทผมไอ้ชานยอลมันชอบด่าผมประจำว่าผมมันบ้า ทั้งๆที่รู้คำตอบอยู่แล้วก็ยังจะตื้อลู่หานอยู่ได้ อีกทั้งมันยังชอบพูดกับผมบ่อยๆว่าสุดท้ายแล้วลู่หานเขาคงไม่มีทางหันชายตามาแลผมหรอก ผมก็ไม่เข้าใจว่าผมมันแย่ตรงไหนทั้งหน้าตาทั้งฐานะผมคิดว่าผมสามารถดูแลเขาได้ดี ผมแทบจะนึกไม่ออกว่าตัวเองนั้นไม่คู่ควรกับเขาตรงไหน

ในวันนึงผมก็ได้รับข่าวจากเพื่อนของลู่หานว่าเขาประสบอุบัติเหตุ ผมรีบเดินทางไปเยี่ยมเขาทันที นานหลายวันกว่าที่เขาจะฟื้น หมอบอกกับผมและแม่ของลู่หานว่าลู่หานขาหักและมีบาดแผลตามร่างกายหลายจุด ช่วงนั้นผมช่วยคุณป้าดูแลลูกชายเธอไม่ห่างเลย จึงทำให้ได้คะแนนจากครอบครัวของอีกฝ่ายเต็มๆ อีกทั้งคุณป้ายังเห็นดีเห็นงามให้ผมจีบลูกของเธอเต็มที่ พอผมใกล้เรียนจบผมกับลู่หานก็ได้ตกลงคบกันเป็นแฟน ผมไม่รู้นะว่าเขารักผมบ้างไหม เพราะผมเองก็ไม่เคยเอ่ยปากถามเขา เหมือนกับว่าลู่หานเขาจะคล้อยตามแม่ของเขาที่อยากให้คบกับผม หลังจากลู่หานเรียนจบหมอแม่ของผมก็เข้าไปจัดการสู่ขอลู่หานให้ผม พวกเราสองคนมีแพลนที่จะจัดงานแต่งงานตอนที่พวกเราอายุย่างยี่สิบเจ็ด และเชื่อไหมจนป่านนี้แล้วผมก็ยังไม่เคยได้ทำมากไปกว่าจับมือเขาทั้งๆที่เราอยู่คอนโดเดียวกัน ที่สำคัญอีกไม่กี่เดือนข้างหน้าผมและเขากำลังจะแต่งงานกันอยู่รอมร่อ ผมเข้าใจว่าลู่หานเป็นคนที่ค่อนข้างถือตัวแต่ผมไม่คิดว่าเขาจะแสดงท่าทีหมางเมินกับผมขนาดนี้ทั้งๆที่พวกเราเป็นแฟนกัน ยิ่งนานวันเข้าผมกลับรู้สึกห่างเหินกับเขามากขึ้นทุกที

           “นี่เซฮุน! ถ้านายจะทำงานน่ะ ช่วยไปนั่งทำที่โซฟาข้างนอกได้ไหม แสงไฟมันเข้าตาเรา เรานอนไม่หลับ พรุ่งนี้เราต้องตื่นไปทำงานแต่เช้า”ร่างเล็กแสดงสีหน้าไม่สบอารมณ์มากขึ้นหลังได้ยินร่างสูงเอ่ยน้ำเสียงราวประชดกลับมา โอเซฮุนไม่เข้าใจบ้างรึไงว่าแสงไฟมันเข้าตาเขา เขานอนไม่หลับจริงๆนะ ไหนพรุ่งนี้จะต้องตื่นไปทำงานที่โรงพยาบาลแต่เช้าอีก ถ้าเขาพักผ่อนไม่เพียงพอแล้วเขาต้องป่วยเพราะอีกคนเนี่ยเขาไม่ยอมจริงๆด้วย

           “...อืม ขอโทษล่ะกันที่งานของฉันมันรบกวนเวลานอนของเธอ”  

     

           “เรารู้ว่านายประชดเรา อย่ามาพูดแบบนี้กับเราอีก ไม่งั้นเราจะกลับไปอยู่กับแม่ที่บ้าน!”ร่างสูงหมุนตัวกลับมาสบตาร่างเล็กที่กำลังนั่งอยู่บนเตียงขนาดใหญ่ เอาจริงๆนะเขายังรักลู่หานอยู่เปล่า ณ ตอนนี้เขาตอบตัวเองไม่ได้อีกแล้ว สีหน้าเกรี้ยวกราด แววตาดุดันที่แสดงออกชัดเจนว่ากำลังโกรธเคืองเขาอีกแล้ว นับวันเขาก็ยิ่งรู้สึกชิงชัง เขาเกลียดดวงตาของลู่หานยามที่มองมาที่เขาราวกับไม่รู้สึกอะไร ราวกับว่าเขาไม่ได้สละสำคัญอะไรกับอีกฝ่ายแม้แต่น้อย นับวันมันยิ่งชัดเจนว่าลู่หานไม่ได้รักเขาเลย ถ้าไม่ได้รักกันแล้วทำไมถึงยอมมาอยู่กับเขา ยอมตกลงแต่งงานกับเขา ทำไมกันลู่หาน?

           “จะจ้องหน้าเราอีกนานไหม ง่วงจะนอน! อ๋อปิดไฟให้เราด้วยล่ะ”คนตัวเล็กขมวดคิ้ว นี่เซฮุนจะจ้องหน้าเขาอีกนานแค่ไหนเนี่ย เขาง่วงนอนนะ ง่วงมากด้วย ไม่อยากเสียเวลามาทะเลาะกับอีกฝ่ายกลางดึกแบบนี้ ลู่หานล้มตัวลงนอนก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปงหลีกหนีแสงไฟ

           “ฝันดีลู่หาน”ชายหนุ่มเอ่ยเสียงแผ่วทั้งสายตายังมีแต่ความน้อยใจขณะจดจ้องไปที่คนนอนหลับ เซฮุนตัดสินใจหอบงานออกไปทำนอกห้อง

“นี่ดูเสื้อตัวนี้ดิสวยอะแก แกน่าจะซื้อให้ผัวแกนะ ดูมันเหมาะกับเซฮุนเขามากๆเลย”

           “เขายัง...ไม่ใช่สักหน่อยแค่แฟนเถอะ เธอนี่จริงๆเลยไอรีน”เบจูฮยอนลากลู่หานเข้ามาในร้านเสื้อผ้าผู้ชายร้านนึงซึ่งอยู่ภายในห้างสรรพสินค้าหรูหลังจากที่พวกเขาทานข้าวและดูหนังด้วยกันเสร็จ ลู่หานพิจารณาเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีดำยี่ห้อแบรนด์เนมที่เบจูฮยอนกำลังจับอยู่ด้วยสายตาเรียบนิ่ง ใช่...ถ้าเซฮุนใส่เสื้อตัวนี้มันต้องเข้ากับอีกฝ่ายมากแน่ๆ แถมช่วงนี้ฝ่ายนั้นก็งานยุ่งจนไม่มีเวลาช็อปปิ้งเลือกซื้อเสื้อผ้าตัวใหม่ๆเลย 

           “ไหนๆก็ใกล้วันเกิดเซฮุนเขาแล้วนะลู่ ซื้อเป็นของขวัญให้หมอนั่นเหอะ”

           “ไม่ดีกว่าเราว่ามันไร้สาระแล้วก็สิ้นเปลืองด้วย แค่ทานข้าวด้วยกันสักมื้อมันน่าจะพอแล้วนิ”ลู่หานเดินออกมาจากร้านท่ามกลางสายตาแสนละห้อยของเบจูฮยอนและพนักงานขาย 

           “แกทำตัวแกเองนะลู่หาน ถ้าเขาทิ้งแกขึ้นมาสักวัน ฉันไม่อยากจะคิดเลยว่าแกจะเป็นยังไง”เธอไม่เข้าใจเลยทำไมโอเซฮุนถึงได้ยื้อลู่หานเอาไว้ ทั้งๆที่เพื่อนของเธอก็แสดงออกชัดเจนว่าไม่ได้รักหมอนั่นสักนิด

           “คุณลูกค้าจะซื้อเสื้อตัวนี้ไหมคะ?”หญิงสาวใบหน้าสะสวยแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางอ่อนๆละสายตาจากแผ่นหลังของเพื่อนสนิทที่ยืนรอเธออยู่นอกร้านก่อนจะหันมาพยักหน้าให้พนักงานขาย

“ค่ะ ฉันซื้อตัวนี้”

ลู่หานเปิดประตูห้องตรวจออกมาก็พบว่าโอเซฮุนกำลังยืนอยู่แถวเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ ลู่หานเห็นชายหนุ่มพูดคุยกับจูฮยอนซึ่งอยู่ในชุดพยาบาลอย่างออกรสออกชาติ ดูท่าทางทั้งสองคนจะพูดคุยกันถูกคอดีจนเขาไม่อยากเดินเข้าไปขัดจังหวะ 

           “อ้าวนั่นไงค่ะลู่หาน เซฮุนเขามารอรับนายกลับน่ะ”ร่างสูงเบือนสายตาจากพยาบาลสาวสวยมาวางสายตาที่ร่างเล็กซึ่งอยู่ในเสื้อกาวน์สีขาว คนตัวเล็กสาวเท้ามาใกล้ชายหนุ่มก่อนจะหยุดยืนด้านหน้าของโอเซฮุน ดวงตากวางหม่นลงเล็กน้อยเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเสื้อที่เซฮุนใส่อยู่ในตอนนี้นั้นเป็นเสื้อที่เบจูฮยอนลากเขาไปซื้อ ลู่หานเสตาไปมองจูฮยอนเล็กน้อย เขาเห็นเธอกำลังระบายยิ้มมาให้ทั้งเขาและเซฮุนอยู่

           “วันนี้ฉันมารับเธอกลับคอนโด”นานแค่ไหนแล้วนะที่เขาเปิดประตูห้องตรวจหลังเลิกงานมาแล้วไม่เจอโอเซฮุน...นี่นับเป็นครั้งแรกในรอบสี่เดือนก็ว่าได้

           “นายไม่น่าเสียเวลาเลยนะเซฮุน ออฟฟิศนายกับโรงพยาบาลมันคนละทางกันเลย วันนี้ฉันคงกลับกับนายไม่ได้หรอก พอดีว่าพี่มินซอกเขาขอแลกเวรน่ะ นายกลับไปเถอะ”

           “....”ทั้งจูฮยอนและเซฮุนต่างก็เงียบไป ร่างสูงทอดถอนหายใจอย่างเหนื่อยล้า ชายหนุ่มพยายามเก็บอาการไม่ให้แสดงออกทางสีหน้า วันนี้เขาอุตส่าห์ตั้งใจมารับลู่หานเพื่อไปฉลองวันเกิดของเขาด้วยกันที่คอนโด ก็ดี! ทีหลังจะได้ไม่ต้องเสียเวลามารับลู่หานที่นี่อีก เขาเองก็ผิดที่ไม่ได้ส่งข้อความมาถามลู่หานก่อนว่าวันนี้อีกฝ่ายเลิกงานตามเวลาปกติรึเปล่า อาหารที่เขาตั้งใจทำไว้ก่อนออกมามันคงจะเป็นหมันเสียแล้ว

           “เราขอตัวไปทำงานต่อก่อนนะ”สายตาที่เซฮุนมองเขา เขารู้ว่าอีกฝ่ายไม่พอใจเขามาก ลู่หานก้มหน้าหลบสายตาร่างสูงก่อนจะเดินจากคนทั้งสองมา ทีแรกเขากะจะชวนเซฮุนไปนั่งดื่มกาแฟด้วยกันก่อนที่อีกฝ่ายจะขับรถกลับคอนโดแต่พอเห็นแววตาที่อีกฝ่ายมองเขาแล้ว...เขาว่าเขาเลือกที่จะเงียบและเดินออกมาดีกว่า

           “อยากไปทานข้าวกับฉันไหมไอรีน?”เอ่ยปากชวนหญิงสาวเมื่อเห็นว่าลู่หานเดินจากพวกเขาทั้งสองไปไกลแล้ว

“มันจะดีเหรอ เรากลัวลู่หานเขาจะโกรธเรา ถ้าเราไปทานข้าวกับแฟนของเขาน่ะ”

          “ลู่หานเขาไม่โกรธเธอหรอก แล้วเขาก็คงไม่ได้หึงอะไรฉันด้วย ถือว่าฉันเลี้ยงขอบคุณเธอละกัน ฉันชอบเสื้อตัวนี้มากเลยไอรีน ขอบใจเธอนะ ที่...เธอไม่ลืมวันเกิดฉันเหมือนคนบางคน”สามวันก่อนเบจูฮยอนมาหาเขาที่ออฟฟิศ เขาแปลกใจไม่น้อยเลยล่ะที่เห็นเพื่อนสนิทของคนรัก แล้วก็ยิ่งแปลกใจมากขึ้นเมื่อเธอยื่นถุงของขวัญให้เขาพร้อมกับคำว่าสุขสันต์วันเกิดล่วงหน้า เขากับเบจูฮยอนรู้จักกันมานานแล้วล่ะ ก็ตั้งแต่สมัยเริ่มเข้ามหาวิทยาลัยนั่นแหละ เขารู้จักเธอในฐานะเพื่อนของลู่หานส่วนเธอก็รู้จักเขาในฐานะคนที่ตามจีบเพื่อนสนิท 

          “ไม่เป็นไรหรอกเซฮุน”เบจูฮยอนระบายยิ้มอ่อนหวาน นั่นเป็นครั้งแรกที่เซฮุนรู้สึกหวั่นไหวแปลกๆกับเพื่อนสนิทของคนรัก

         

00.15 น.

           ลู่หานกลับเข้ามาที่คอนโดในเวลาเที่ยงคืนกว่าๆ ร่างเล็กไขกุญแจเข้ามาแล้วพบว่าภายในห้องไม่ได้มีแค่โอเซฮุนแต่ยังมีหญิงสาวอีกคนอยู่ภายในห้องด้วย เขาแปลกใจไม่น้อยที่เห็นเบจูฮยอนที่นี่ หญิงสาวหันมายิ้มให้เขาก่อนจะละสายตาไปที่จอทีวีซึ่งกำลังฉายภาพยนตร์แนวแอคชั่นดังเดิมโอเซฮุนคนรักของเขาก็เช่นกัน ร่างสูงหันมามองเขานิดหน่อยก็หันกลับไปสนใจหน้าจอทีวีต่อ ร่างสูงไม่ได้แสดงออกว่าดีใจที่เขาเปิดประตูเข้ามา มันก็เหมือนกับวันที่ผ่านๆมานั่นแหละ...เขาชินเสียแล้ว ความรักของโอเซฮุนเหมือนจะเริ่มจากหนึ่งร้อยก่อนจะค่อยๆลดลงจนกระทั่งเหลือศูนย์หรือถ้าแย่กว่านั้นคือติดลบ เขาคิดว่าความสัมพันธ์ระหว่างเขากับโอเซฮุนในตอนนี้มันกำลังเป็นอย่างนั้น 

           “ฉันกับเซฮุนแวะเช่าหนังมาดูด้วยกันน่ะ วันนี้วันเกิดเขานะลู่หาน นายนี่แย่จริงๆที่จำไม่ได้ อาหารฝีมือแฟนนายอร่อยชะมัด สงสัยว่าฉันต้องมาฝากท้องที่ห้องนายบ่อยๆเสียแล้วล่ะ”ลู่หานพยายามฝืนยิ้มให้เพื่อนสนิทที่เดินมาพูดกับเขาภายในห้องครัวขณะที่เขากำลังจะดื่มน้ำ มันนานเป็นชาติแล้วมั้งที่หมอนั่นไม่ได้ทำอาหารให้เขาทาน ร่างเล็กลองสอดส่ายสายตาดูก็พบกับถุงที่บรรจุเศษอาหารถูกทิ้งอยู่ภายในถังขยะ ลู่หานสาวเท้าไปที่ห้องนอนอย่างเงียบๆ วันนี้เขาเหนื่อยมาก เขาอยากนอนพักเต็มแก่แล้ว ดวงตากลมโตเหลียวไปมองถุงกระดาษที่วางอยู่ปลายเตียงเล็กน้อย หลังจากจัดการอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย คนตัวเล็กก็เดินมาล้มตัวนั่งแหมะตรงปลายเตียง มันจะมีประโยชน์อะไรในเมื่อเบจูฮยอนซื้อเสื้อตัวนั้นให้โอเซฮุนแทนเขาแล้ว วันนั้นหลังจากไปส่งเพื่อนสนิทที่บ้านของหล่อน เขาตัดสินใจขับรถกลับมาที่ห้างอีกครั้งและซื้อเสื้อตัวนั้นกลับมาด้วย โดยตั้งใจจะให้โอเซฮุนเป็นของขวัญวันเกิดในค่ำคืนนี้ ทว่าตอนนี้มันคงไม่จำเป็นอีกแล้วล่ะโอเซฮุนคงไม่อยากได้มันอีกตัวหรอก คนตัวเล็กนำถุงกระดาษไปใส่ในตู้เสื้อผ้าของตนเองก่อนจะเดินกลับไปที่เตียงและล้มตัวนอน

          02.30น.

           “ถอยออกไป มันอึดอัดนะ!”กลิ่นแอลกอฮอล์ที่ลอยคละคลุ้งพร้อมลมหายใจของร่างสูงนั้นทำให้เขารู้ได้ทันทีว่าโอเซฮุนกำลังเมา ลู่หานตะแคงตัวไปหาร่างสูงและถลึงตามองชายหนุ่มอย่างโกรธเคือง ทว่าอีกฝ่ายกับไม่รู้ตัวสักนิดว่าเขากำลังไม่พอใจ พอเขาได้เห็นหน้าเซฮุนชัดๆก็รู้ว่าอีกฝ่ายเมามาก ใบหน้าของเซฮุนแดงก่ำ แถมดวงตาก็เหมือนจะปิดไปแล้วครึ่งนึงแต่อีกฝ่ายก็ยังคงฝืนตัวเองกอดเขาไม่ยอมปล่อย 

           “ทำไมถึงทำ...อึก กับฉันแบบนี้...ลู่หาน”ลู่หานเอื้อมมือไปประคองใบหน้าร่างสูงไว้ สายตาของร่างเล็กที่มองชายหนุ่มนั้นเริ่มอ่อนลง

“...”

“เธอ..อึก...ไม่เคยรักฉันเลย”ใครว่าล่ะที่ไม่แสดงออก...ไม่ใช่ว่าเขาไม่รักอีกฝ่ายสักหน่อย ถ้าไม่รักแล้วจะยอมตกลงแต่งงานกับนายเหรอเจ้าคนบ้าเอ้ย แม่ของเขาชอบโอเซฮุนมากก็จริงแต่ท่านก็ไม่ได้ถึงขั้นบังคับให้เขาแต่งงานกับโอเซฮุนสักหน่อย...ตัวเขาเป็นฝ่ายสมัครใจเอง เพราะเขารู้ว่าโอเซฮุนรักเขามากและคงจะดูแลเขาได้ดีที่สุด ความพยายามของชายหนุ่มน่ะ...ใช่ว่าเขาจะไม่เห็นมัน เขาเห็นมันมาตลอด เขาคิดว่าการกระทำมันสำคัญมากกว่าคำพูด เขาถึงได้ตกลงที่จะใช้ชีวิตร่วมกับอีกฝ่ายอย่างไม่มีเงื่อนไข แต่สำหรับโอเซฮุนคำพูดคงจะสำคัญมากกว่า...เขาควรจะทำเช่นไรดีโอเซฮุนถึงจะเข้าใจว่าเขารักอีกฝ่าย ถ้าเขาบอกโอเซฮุนว่ารักตอนนี้ อีกฝ่ายจะเชื่อเขาไหม 

           “เซฮุน! นายจะทำอะไร ปล่อยเรานะ!!”จู่ๆลู่หานก็โดนกดข้อมือไว้กับผืนเตียงหนำซ้ำยังโดนร่างสูงขึ้นคร่อมอีก โอเซฮุนสบตาลู่หานในความมืดสลัว ร่างสูงพยายามสะบัดศีรษะขับไล่อาการมึนเมาทิ้งไป เนี่ยนะเหรอคนที่เขาทุ่มเททุกอย่างให้...เนี่ยนะเหรอไอ้เซฮุน? ถ้าถามตัวเองตอนนี้ว่ายังรักคนๆนี้อยู่รึเปล่า...คำตอบคงจะเป็นคำว่าไม่ เขาทนใช้ชีวิตร่วมกับคนที่แสนน่าเบื่อแถมยังโคตรเย็นชาคนนี้ไปได้ยังไงกันวะ! เขาชอบคนๆนี้ไปได้ยังไง!! 

           “เหอะ!”ลู่หานคิ้วขมวดเข้าหากันฉับเมื่อได้ยินคนด้านบนสบถด้วยสีหน้าฉุนเฉียว คนตัวเล็กพยายามที่จะดิ้นขัดขืนสุดกำลังแต่ด้วยพละกำลังของคนตัวโตที่มีมากกว่าทำให้เขาทำได้แค่เพียงส่งสายตามองชายหนุ่มด้วยความโกรธเท่านั้น เซฮุนไม่เคยป่าเถื่อนกับเขาแบบนี้มาก่อนเลย หัวใจร่างเล็กกระตุกวูบ ลู่หานกำลังหวาดกลัวต่อสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นในไม่ช้า

          “อย่านะ!! ปล่อยเราเดี๋ยวนี้! นายอยากให้เราโกรธนายมากกว่านี้รึไง!”ร่างสูงก้มใบหน้าลงซุกไซร้ซอกคอขาวของร่างน้อยทั้งยังขบเม้มสร้างรอยช้ำไปทุกที่ที่ริมฝีปากของเขาลากผ่าน อย่างน้อยๆลู่หานก็ควรตอบแทนน้ำใจของเขาบ้าง...ด้วยร่างกายของอีกฝ่าย ให้สมกับที่เขาอุตส่าห์ทุ่มเทเพื่ออีกฝ่ายมาตลอดหลายปี เขาเสียเวลากับลู่หานมามากเกินพอแล้ว วันนี้คือวันแตกหักของพวกเรา... พรุ่งนี้จะไม่มีคำว่าเราระหว่างเขาและลู่หานอีกต่อไป

           “อ๊ะ!! เราเจ็บ...นายได้ยินเราไหม เราเจ็บ ฮื้อ...เซฮุน อ๊า!”เสือกไสแท่งร้อนขนาดใหญ่เข้ามาโดยที่ไม่ทำการเบิกทางใดๆทั้งสิ้นก่อนจะกระแทกแรงๆใส่ร่างน้อยไม่ยั้ง เลือดที่ไหลเพราะการฉีกขาดช่วยให้การสอดใส่ง่ายขึ้นแต่นั่นกลับยิ่งสร้างความทรมานให้ร่างเล็กเป็นทวีคูณ ที่เขาหวงตัวกับเซฮุนเพราะเขาอยากมอบร่างกายนี้ให้เซฮุนได้เชยชมในวันแต่งงานแต่ทำไมวันนี้มันถึงได้กลายเป็นเช่นนี้ไปเสียได้... ลู่หานหลับตาลงพยายามข่มความเจ็บปวดที่เกิดขึ้น ฟันเรียงสวยขบงับที่ริมฝีปากล่างจนช้ำเลือดด้วยเพราะความทรมาน

           “อาาาา”คนตัวเล็กเชิดคอขึ้นมองเพดานห้อง เส้นผมสีน้ำตาอ่อนกระจายทั่วหมอน ในหัวของเขาช่างว่างเปล่าไร้ความคิดใดๆ ลู่หานได้ยินเพียงเสียงครางที่หลุดออกมาจากกลีบปากซีดๆของร่างสูงที่ยังคงกระแทกกายใส่ช่องทางด้านหลังของเขาโดยที่ไม่ได้ผ่อนแรงลงแม้แต่นิดเดียว หยาดน้ำสีใสไหลรินจากดวงตาสวยแสนบอบช้ำตกกระทบลงบนหมอนที่ร่างเล็กหนุน โอเซฮุนไม่ได้ใส่ใจเขาเลยสักนิดอีกฝ่ายคงไม่สังเกตด้วยซ้ำว่าเขาทั้งเลือดออกและกำลังร้องไห้ ไม่นานนักลู่หานก็หลุดครางออกมาเมื่อชายหนุ่มก้มลงใช้ลิ้นละเลงดูดเลียยอดอกของเขา แผ่นหลังบางแอ่นขึ้นจากผืนเตียงด้วยความเสียวซ่านที่ผสมปนเปพร้อมความเจ็บปวด 

           “ฮึก ฮื้อ พอสักที...ได้โปรด”ภาวนาขอให้มันจบลงเร็วๆแต่ดูเหมือนอะไรๆจะไม่เข้าข้างเขาเลย เซฮุนเมื่อปลดปล่อยครั้งแรกแล้วอีกฝ่ายก็จับเขาให้พลิกตัวนอนคว่ำ ชายหนุ่มยกสะโพกของเขาขึ้นแล้วทำการสอดใส่เข้ามาใหม่อีกครั้ง เลือดสีสดไหลอาบท่อนขาร่างเล็กเปรอะเปื้อนที่นอน กลิ่นคาวของเลือดและกลิ่นแอลกอฮอล์ลอยคละคลุ้งไปทั่วห้อง ซีกแก้มของลู่หานข้างนึงแนบผืนเตียงขณะที่มือเรียวทั้งสองข้างขยุ้มผ้าปูที่นอนไว้แน่น ความเจ็บปวดเสียใจถูกกลั่นกรองออกมาเป็นหยาดน้ำตาหยดแล้วหยดเล่า การมองเห็นของเขาเริ่มแย่ลงทุกขณะ ดวงตาของเขามันร้อนผ่าวไปหมด เขาต้องทนรองรับอารมณ์ของโอเซฮุนไปจนถึงเมื่อไหร่... 

         

           2 อาทิตย์ผ่านไป

           “แม่ว่าโรงแรมนี้ก็ดีนะลูกใกล้ที่ทำงานหนูลู่เขาด้วย แขกจะได้เดินทางมาร่วมงานเลี้ยงสะดวก”คุณนายโอเปิดหน้านิตยสารแนะนำโรงแรมส่งให้เซฮุนพิจารณาดูระหว่างที่เธอและลูกชายรวมถึงว่าที่ลูกสะใภ้กำลังทานข้าวด้วยกันภายในร้านอาหาร โรงแรมAมีความเหมาะสมที่จะใช้จัดงานเลี้ยงฉลองหลังเสร็จสิ้นพิธีในโบสถ์ที่สุด

          “แม่ครับ...ผมตัดสินใจแล้ว เรื่องงานแต่งงานระหว่างผมกับลู่หาน”คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นจากจานอาหารที่ไม่ได้พร่องลงไปเลยสักนิดมามองหน้าร่างสูง มือเรียวที่วางอยู่บนหน้าตักจิกกำเข้าหากันทันทีอย่างไม่รู้ตัว นับตั้งแต่คืนนั้นโอเซฮุนก็มีท่าทีหมางเมินเขามากขึ้นทั้งๆที่เขาเป็นเมียของชายหนุ่มแล้วแถมบางคืนโอเซฮุนก็ไม่กลับเข้ามาที่คอนโดและเมื่อเขาโทรตามอีกฝ่ายก็ตัดสายทิ้งทุกครั้ง

           “ลูกจะขอเลื่อนวันจัดงานให้เร็วขึ้นละสิเซฮุน ไม่ต้องใจร้อนหรอกน่า ยังไงซะลูกของแม่ก็ได้สวมแหวนแต่งงานให้หนูลู่เขาอยู่แล้ว”หญิงวัยกลางคนระบายยิ้มเอ็นดูลูกชาย รอยยิ้มของเธอค่อยๆมลายหายไปเมื่อได้ยินประโยคถัดมาของลูกชาย

           “เปล่าครับแม่ ผมจะบอกแม่ว่า...ผมไม่อยากแต่งงานกับลู่หานแล้ว เรายกเลิกมันเถอะนะครับ”นี่คงเป็นเหตุผลที่โอเซฮุนพยายามถอยห่างจากเขา ถ้าอีกฝ่ายอยากออกไปจากชีวิตของเขานัก...เขาจะไม่ยื้อชายหนุ่มไว้เช่นกัน

           “แกพูดอะไรออกมาเนี่ยเซฮุน! หนูลู่เขาจะเสียใจแค่ไหน ไอ้เจ้าลูกคนนี้นิ”

          “ช่างเขาเถอะครับคุณแม่ ถ้าเขาไม่อยากแต่งงานกับลู่ ลู่ก็ไม่อยากไปบังคับจิตใจเขา ลู่ขอตัวลานะครับ”เซฮุนกระตุกยิ้มขณะมองร่างเล็กโค้งตัวลามารดาของเขา คนตัวเล็กเดินออกไปจากร้านอาหารโดยไม่หันมามองหน้าเขาสักนิด เธอคงจะโมโหแล้วก็อับอายมากละสิลู่หาน เป็นยังไงบ้างล่ะ...เวลาที่โดนคนอื่นปฏิเสธจนหน้าชาน่ะ

           “แกจะไปหาคนดีๆแบบหนูลู่ได้ที่ไหนอีกห๊ะ ฉันไม่เข้าใจแกเลยตาเซฮุน!”

           “แม่ไม่ต้องกลัวว่าผมจะไม่มีเมียหรอกครับ ตอนนี้ผมเจอคนที่เหมาะสมกับผมมากกว่าลู่หานแล้ว รับรองครับแม่ต้องชอบเธอ”เขามั่นใจว่าแม่ของเขาต้องชอบเบจูฮยอน ผู้หญิงที่เพียบพร้อมไปเสียทุกอย่างมากกว่าคนเย็นชาอย่างลู่หาน

         

          ลู่หานตัดสินใจย้ายกลับมาอยู่ที่บ้านแม่ของเขาดังเดิมได้เกือบจะครบสองเดือนแล้วในเมื่ออนาคตที่เคยวาดฝันไว้กับโอเซฮุนพังทลายลงไป ลู่หานยังคงใช้ชีวิตเป็นปกติ เขาทำงานเสร็จก็กลับบ้าน ไม่ได้ไปปาร์ตี้อะไรที่ไหน ทว่ามีบางอย่างที่เปลี่ยนแปลงไปนั่นคือความสัมพันธ์ระหว่างเขาและเบจูฮยอน เมื่อเดือนที่แล้วเบจูฮยอนสารภาพกับเขาว่าเธอกำลังคบหาดูใจกับอดีตคนรักของเขาที่สำคัญพวกเขาทั้งสองกำลังจะหมั้นหมายกัน และแน่นอนเขาคงไม่หน้าหนาเข้าไปร่วมแสดงความยินดีภายในงานเลี้ยงฉลองเด็ดขาด คุณหมอร่างเล็กยิ้มเฝื่อนกับตัวเองเมื่อนึกถึงอดีตคนรักและเพื่อนสนิทที่หักหลังเขา ลู่หานพาลนึกย้อนไปเมื่อสองอาทิตย์ก่อนที่โอเซฮุนมาดักรอเขาที่โรงพยาบาล

          “นายไม่มีทางได้หัวใจฉันไปเป็นครั้งที่สอง ไม่มีทาง...โอเซฮุน”

           “มารับหมอลู่เหรอคะคุณเซฮุน อะนั่นหมอลู่มาพอดีเลย”ให้ตายสิ...เขาไม่ควรเปิดประตูห้องตรวจออกมาตอนนี้เลย ลู่หานส่งสายตาขอร้องให้พี่พยาบาลอยู่คุยกับโอเซฮุนต่อแต่ดูเหมือนเธอจะไม่เข้าใจสิ่งที่เขาพยายามอ้อนวอนเธอผ่านดวงตา อีกทั้งเธอยังเดินหนีไปไกลเพื่อให้เขาและโอเซฮุนได้พูดคุยกันสะดวก เขาไม่มีอะไรจะพูดกับผู้ชายคนนี้อีกแล้ว คงไม่ผิดใช่ไหมหากว่าเขาจะเสียมารยาท

           “เดี๋ยวสิจะรีบไปไหนล่ะ”ลู่หานก้มลงมองข้อมือของตนเองที่มีมือหนาของโอเซฮุนจับอยู่

           “....ปล่อย”เป็นเวลาเกือบสองเดือนที่พวกเราไม่ได้ยินเสียงของกันและกัน คนตัวเล็กพยายามสะบัดข้อมือออกจากการกอบกุมของร่างสูงจนสำเร็จ

           “เธอยังเย็นชาไม่เปลี่ยนสินะ”ชายหนุ่มเอ่ยประชดพลางไหวไหล่

           “ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับนาย ฉันไม่อยากเสียเวลา ถอยสิ”ลู่หานจิ๊ปากขัดใจเมื่อสถาปนิกหนุ่มยังไม่เลิกแกล้งเขา อีกฝ่ายจะเดินดักหน้าดักหลังเขาแบบนี้อีกนานไหม! เขาไม่ใช่เพื่อนเล่นของอีกฝ่ายนะ!!!

           “ฉันเอาการ์ดงานหมั้นมาให้เธอ หวังว่าเธอจะมาร่วมงานนะ เธอน่ะคือคนสำคัญของเบจูฮยอน...แฟนของฉัน”ภาพที่เขามองเห็นเริ่มสั่นคลอน ลู่หานยื่นมือไปรับการ์ดสีขาวนวลจากมือร่างสูง เมื่อไหร่จะจบสิ้นกันสักที...ระหว่างฉันกับนาย ฉันไม่อยากรู้สึกอะไรกับนายอีกแล้วโอเซฮุน! นี่มันไม่ต่างอะไรกับการแทงข้างหลังกันชัดๆทั้งนายและไอรีน

           “ผีเน่ากับโลงผุเนี่ยเหมาะสมกันจริงๆเนอะ ในที่สุดนายก็โคจรไปพบสิ่งที่เหมาะสมกับนายแล้ว ฉันดีใจด้วยนะ”ลู่หานระบายยิ้มยินดีส่งให้ชายหนุ่มทว่าดวงตากลับไม่ได้ยิ้มตาม คนตัวเล็กเอ่ยประชัดประชันด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน พวกเขาประสานสายตากันสั้นๆและก็เป็นลู่หานที่เป็นฝ่ายเดินหนีออกมาก่อน โอเซฮุนตัวแข็งทื่อไปชั่วขณะชายหนุ่มอยากเดินเข้าไปกระชากท่อนแขนของลู่หานแล้วจับร่างเล็กกดลงบนเตียงเสียเดี๋ยวนี้ ลู่หานชักจะอวดดีเกินไปแล้ว! เซฮุนหรี่ตามองร่างเล็กที่กำลังเดินจากเขาไปช้าๆด้วยอารมณ์เดือดดาล ถ้าที่นี่ไม่ใช่โรงพยาบาลเขาไม่มีทางยอมปล่อยลู่หานไปง่ายๆแบบนี้เด็ดขาด 

...............................................

 ฝากคอมเมนท์และติดแท็ก #พายุฤดูฝนhunhan ด้วยนะคะ